Χίμαιρες.

Έτρεχες πίσω από χίμαιρες

Τους αγαπούσες όλους με πάθος

Μα αυτό δεν είναι αρκετό

Ποτέ δεν κατάφερες να δοθείς

Απέφευγες πάντα αυτούς

Που άγγιζαν την καρδιά σου

Κι ύστερα από τόση αναζήτηση

Να τι σ’ απόμεινε

Καλύτερα να είχες συμβιβασθεί

Καλύτερα να είχες ενδώσει

Τι ωφελεί που ήσουν ονειροπόλος;

Τελικά ήσουν πάντα το θύμα.

Θέλησες να δεις το πρόσωπο του θεού

Του δικού σου θεού γιατί νόμιζες

Πως μόνον αυτόν θ’ αγαπούσες

Νόμιζες πως αντέχεις τη μοναξιά

Αγνόησες τη στοργή, την τρυφερότητα.

Αν άρχιζες πάλι απ’ την αρχή

Δεν θάσουν τόσο απόλυτος

Εκείνο το κορίτσι

Με τα μελένια μάτια

Με το χρυσάφι στην καρδιά

Ίσως τ’ αγαπούσες και συ

Κι’ ας το αρνήθηκες τότε

Είναι το μόνο που θυμάσαι.

Τώρα θα ‘θελες γύρω σου

Τις περιφρονημένες συναναστροφές

Τα κομμάτια της χαμένης ζωής σου

Πόσο θάθελες να άρχιζες

Από την αρχή

Ναχεις πάλι μια ελπίδα

Πως κάτι καινούργιο θα φανεί

Στο βάθος του έρημου δρόμου.

(1970)