Μοναξιά

Την μέρα

Ένα θλιμμένο χαμόγελο

Πλανιέται στα χείλη σου

Μια υποψία θλιμμένου χαμόγελου

Που έχει την γαλήνη

Και τη μονιμότητα

Του θανάτου.

Η νύχτα σου μίκρυνε

Κάτω απ’ το βάρος

Των αναμνήσεων

Έγινε εφιάλτης.

Σε χίλια κομμάτια

Κυλιέται στο χάος

Που άφησε πίσω της

Μια άδεια ζωή.-

....................................................... 

Είμαστε σαν τους μελλοθανάτους

Που ελπίζουν ακόμα

Την στιγμή που οι σφαίρες

Τους τρυπάνε το στήθος.

(1969)