Επίλογος.
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Θεωρώ αναγκαίο πριν ξεκινήσω και το σημερινό, τελευταίο, σημείωμα να επαναλάβω (πάλι) αυτά που έγραφα στην εισαγωγή του δεύτερου σχετικού σημειώματος. Έγραφα: «Έχω απόλυτη συναίσθηση ότι, ξεκινώντας αυτή τη διαδικασία επικοινωνίας-ενημέρωσης, θα πουν για μένα πολλά. Για τα «πεπραγμένα» μου, για το χαρακτήρα μου, για τις σκοπιμότητες και τις προθέσεις μου. …
«Γιατί δεν τα έλεγα;».
Όπως είχα τονίσει δεν πρόκειται να ασχοληθώ και να εμπλακώ σε σκυλοκαυγάδες. Οφείλω όμως να δώσω μια απάντηση κατ’ αρχήν σε όσους λένε – αθώα ή εκ του πονηρού – «γιατί δεν τα έλεγε» το προηγούμενο διάστημα. Η αλήθεια είναι ότι τα έλεγα αγαπητοί συνάδελφοι και προφορικά και γραπτά.
Τα έλεγα προφορικά σε όσους συναδέλφους έβλεπα στην Αθήνα, κυρίως από την ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ αλλά και από τις άλλες ομοσπονδίες. Τα έλεγα στις περισσότερες από 45 επισκέψεις μου στα Νομαρχιακά Τμήματα στη διάρκεια της εξαετούς παρουσίας μου στην Ε.Ε.. Στους 22 νομούς που επισκέφθηκα στα πλαίσια των κινητοποιήσεων και των άλλων πρωτοβουλιών της ΑΔΕΔΥ. Στους 13 νομούς της Μακεδονίας και της Θράκης (εκτός Πέλλας, Κιλκίς, και Χαλκιδικής). Στους νομούς Μαγνησίας και Λάρισας στη Θεσσαλία, Άρτας και Ιωαννίνων στην Ήπειρο, Μεσσηνίας, Λακωνίας, Αχαΐας, Αρκαδίας στην Πελοπόννησο και στο νομό Αιτωλοακαρνανίας. Τους 15 από αυτούς τουλάχιστον 2 φορές. Τα είπα στο 34ο συνέδριο, τα έλεγα και σε όλα σχεδόν τα γενικά συμβούλια. Τα είπα κατ’ επανάληψη και στην εκτελεστική επιτροπή της ΑΔΕΔΥ. Για την λειτουργία της Ε.Ε. και του Γ.Σ. και στις εσωτερικές ενημερώσεις για τη μη λειτουργία της ΔΑΚΕ και για τη «συνεπή» απουσία των περισσοτέρων μελλών της. Και αυτά που έλεγα προφορικά τα έστελνα σε περισσότερους από 600 συναδέλφους της ΔΑΚΕ με e-mails.
Υπενθυμίζω απλώς ορισμένα από αυτά. «…έχετε πληροφορηθεί τη δυσάρεστη εξέλιξη της κατάθεσης δύο υποψηφιοτήτων (ο Πολυμερόπουλος παραβιάζοντας την απόφαση της Ε.Γ.) από την πλευρά της ΔΑΚΕ… μοιραία κατάληξη της έλλειψης συλλογικής λειτουργίας της παράταξης… είναι επίσης αλήθεια ότι πουθενά δεν προβλέπεται στον κανονισμό ότι το συνέδριο μπορεί να γίνεται κάθε έξη αντί για τρία χρόνια. Πουθενά δεν προβλέπεται στον κανονισμό ότι η Ε.Ε. μπορεί να μην συγκαλείται ούτε μια φορά τον χρόνο… το σημαντικότερο από όλα δεν είναι να σταθούμε στους τύπους και στην κατά περίπτωση επίκληση ενός κανονισμού που κακώς αλλά ήδη παραβιάστηκε κατάφωρα…». 1o Email (για πραγματοποίηση συνεδρίου ) 9ος/2013
«… 4. Ο παραγκωνισμός και η υποτυπώδης λειτουργία της Ε.Γ. έχουν υποβαθμίσει την επιβολή της…». 2o Email (για πραγματοποίηση συνεδρίου ) 9ος/2013
«…η εικόνα της αίθουσας σήμερα παρουσιάζει την αμηχανία όχι μόνο του συνδικαλιστικού κινήματος… με πολλές επιφυλάξεις τα πεπραγμένα της ΑΔΕΔΥ θα πρέπει να υπερψηφιστούν… σαν μια τελευταία ευκαιρία για μια διαφορετική πορεία από την επόμενη Εκτελεστική Επιτροπή…» 34ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ 2/12/2010
«…αναδεικνύει το έλλειμμα ενημέρωσης και εποπτείας της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ (ως συλλογικής οντότητας) σε σοβαρά θέματα που αφορούν στην αποδοχή και διαχείριση οικονομικών πόρων,… ο «κεκτημένος» τρόπος λειτουργίας της Ε.Ε., για τον οποίο επανειλημμένα έχω εκφράσει σοβαρές ενστάσεις, αφήνει στο σκοτάδι πολλά μέλη της…» Γραπτή Δήλωση 2/10/12
«…θέλω να τονίσω, για μια ακόμα φορά, την ουσιαστική διαφωνία μου με τον τρόπο λειτουργίας μας που δίνει την αίσθηση ότι τα μέλη χωρίζονται σε κατηγορίες, «ιδιοκτητών», «ενοχλητικών» και «επισκεπτών». …» Γραπτή Δήλωση 20/03/13
«…Επειδή δεν είμαι διατεθειμένος να αφήσω να επαληθευθεί για μια ακόμα φορά η διαπίστωση που κατ’ επανάληψη έχω διατυπώσει στην Ε.Ε. στο Γ.Σ., ότι δηλαδή ο τρόπος λειτουργίας μας δίνει την αίσθηση ότι τα μέλη χωρίζονται σε κατηγορίες, «ιδιοκτητών», «ενοχλητικών» και «επισκεπτών», ζητάω να σταματήσουν άμεσα οι διαδικασίες πρόσληψης, να τεθούν στην διάθεση όλων των μελλών της Ε.Ε. όλα τα στοιχεία, και να συζητηθούν σε συνεδρίαση τα κριτήρια με τα οποία θα γίνει η προεπιλογή αυτών που θα κληθούν σε συνέντευξη». Γραπτή Δήλωση 23/10/13
Δεν θα σας κουράσω άλλο με καταγραφή όχι όσων έλεγα προφορικά, γιατί τα λόγια είναι «έπεα πτερόεντα», αλλά ούτε όσων γραπτά η με καταγεγραμμένες δημόσιες ομιλίες η δηλώσεις έχω πει. Γιατί αγαπητοί συνάδελφοι «τα έλεγα» με επιμονή και με έμφαση, έστω κι αν ήμουν μόνος τις περισσότερες φορές. Τα έλεγα για όσους ήθελαν να ακούσουν, τα έγραφα και τα έστελνα για όσους ήθελαν να διαβάσουν. Και αυτά όποιοι ενδιαφέρονται θα τα βρουν στα αρχεία περιεχομένων (με links) που θα επισυνάψω σε αυτό το κείμενο. Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας.
Η επιστροφή του «ασώτου» και ο «μόσχος ο σιτευτός».
Ασφαλώς είναι παράδοξο να ηγείται της παράταξης όποιος έχει αντικειμενικό πρόβλημα παρουσίας στην έδρα της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. και κατά συνέπεια και της παράταξης. Ακόμα και αν είναι πραγματικός συνδικαλιστής με πείρα και ιδιαίτερο ειδικό βάρος. Εύλογα λοιπόν δημιουργείται η απορία: πως προέκυψε αυτή η «συγκυριακή» ηγεσία της παράταξης στην οποία ο ένας εκ των πραγμάτων είναι απών, αφού ηγεσία εξ αποστάσεως δεν μπορεί να νοηθεί, και ο άλλος δεν διστάζει κατ’ επανάληψη να γράψει στα παλιά του παπούτσια την παράταξη και να την έχει καθηλωμένη στο 14% στην Ομοσπονδία του προκειμένου να μην έχει «δεύτερη φωνή» που να αμφισβητεί την «αυθεντία» του. Οφείλω από την αρχή να δηλώσω ότι αυτό το «συγκυριακό» παράδοξο είναι δικό μου δημιούργημα και δικό μου λάθος. Γιατί θεώρησα ότι η επιστροφή του «ασώτου» επέβαλε να γίνουν θυσίες σε φιλοδοξίες (κάποιοι θα τις χαρακτήριζαν μωρές) έστω και αδικαιολόγητες. Και ήταν αδικαιολόγητες αφού την ίδια στιγμή στην Ε.Γ. συμμετείχαν συνεπή στελέχη πρώτης γραμμής όπως οι πρόεδροι των Δ.Α.Κ.Ε. Δ.Ο.Ε., Ο.Λ.Μ.Ε. και Π.Ο.Ε.Δ.Η.Ν. (ο τελευταίος ήταν και μέλος της Ε.Ε. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. γεγονός που για μένα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αφού η άποψή μου είναι ότι το προεδρείο της παράταξης δεν πρέπει να συγκροτείται από τα μέλη της Ε.Ε.).
Θεώρησα αναγκαία αυτή τη λύση για να αποκατασταθεί η ενότητα της παράταξης αφού η «επιστροφή» δεν γινόταν χωρίς όρους. Έπρεπε να εκκενωθεί η θέση του Α’ Αντιπροέδρου (για να την καταλάβει ο «χωρίς μετάνοια και συγνώμη επιστρέφων «άσωτος») και έτσι αναγκαστικά «έπρεπε» να προωθηθεί στη θέση του Προέδρου ο εκ Θεσσαλονίκης συνάδελφος παρά τα πρόβλημα της αντικειμενικής αδυναμίας λόγω απόστασης και της συνδικαλιστικής απειρίας. Γιατί είναι γεγονός ότι, (ακόμα και αν δεν αληθεύουν όλα όσα λένε συνάδελφοί του σχετικά με την «πραγματική και ενεργό συνδικαλιστική» του δράση στη Θεσσαλονίκη), παρά την παρατεταμένη, από το 1998, παρουσία του στο Γ.Σ. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. μέχρι το 2015 που έγινε πρόεδρος δεν είχε μιλήσει ποτέ και αυτό κανένας πραγματικός συνδικαλιστής δεν θα το έκανε.
Θεώρησα λοιπόν, αυτή τη λύση αναγκαία προκειμένου να αποκατασταθεί η ενότητα. Δεν είχα υπολογίσει ότι δεν σταματούσαν μπροστά σε τίποτα και το «εναλλακτικό κόστος» που θα προξενούσε στην παράταξη αυτή η επιλογή μου. Ήταν λάθος μου.
Ποιος είπε ότι το γελοίο σκοτώνει;
Όσοι λένε ότι «το γελοίο σκοτώνει» δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Έμαθα ότι στην προηγούμενη συνάντηση, την παραμονή του Γ.Σ. η απάντηση, σε κάποιους που «τόλμησαν» να ρωτήσουν γιατί η παράταξη είναι χωρίς Γ.Γ. τον τελευταίο χρόνο, ήταν ότι αυτό έγινε «στην μνήμη» του αείμνηστου Κασσέ. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν η Ε.Γ. δεν συνεδριάζει «στην μνήμη» του αείμνηστου Καρανάσου και αν το Συνέδριο δεν γίνεται «στην μνήμη» του αείμνηστου Δρόσου. Δεν ξέρω αν αυτή η απάντηση δόθηκε από αυτόν που «τίμησε εν ζωή» τον αείμνηστο Ερμή με την διάσπαση της παράταξης όταν εκείνος εξελέγει Γ.Γ. της Δ.Α.Κ.Ε. ή από τον νυν Πρόεδρο που το 2013 μαζί με άλλους προσπαθούσε να με πείσει να θέσω υποψηφιότητα στην Ε.Ε. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. για τη θέση του Γ.Γ. παρά την απόφαση της παράταξης «κόντρα» στον Ερμή. Αφού εγώ δεν δέχτηκα έβαλε υποψηφιότητα ο Πολυμερόπουλος, πήρε 2 ψήφους και ο καθένας μπορεί να καταλάβει ποιος ήταν ο δεύτερος.
Από κοινού δε μετά το 35ο συνέδριο προσπάθησαν να αποκλείσουν τον αείμνηστο Ερμή από την εκλογή στην Ε.Ε. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. με το αιτιολογικό των λαθών στο χειρισμό του συνεδρίου.
Αλλά αν έπρεπε να αποκλειστούν τότε εκείνοι που με τα λάθη τους στέρησαν την παράταξη από κάποιους ψήφους, πως πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτός που εσκεμμένα και εν ψυχρώ διέσπασε την παράταξη δείχνοντας περιφρόνηση όχι μόνο στα υπόλοιπα μέλη της Ε.Γ. και στους Γ.Σ. της Δ.Α.Κ.Ε. αλλά και σε κάθε στέλεχος και σε κάθε ψηφοφόρο που μας τίμησε με την εμπιστοσύνη και την ψήφο του;
Ο «θρίαμβος» του θράσους.
Είναι απόλυτα λογικό να αναρωτιέται κάποιος πως είναι δυνατόν το θράσος να «θριαμβεύει». Αναζητώντας απάντηση σε αυτό το ερώτημα θεωρώ ότι η βασικότερη αιτία είναι η σχετική αδιαφορία (διαχρονική) των δύο από μεγαλύτερων Ομοσπονδιών, της Δ.Ο.Ε. και της Ο.Λ.Μ.Ε. σε ότι αφορά την Α.Δ.Ε.Δ.Υ.. Όμως παρά το γεγονός της διαχρονικής σχετικής αδιαφορίας ποτέ δεν διανοήθηκαν οι αντίστοιχες Δ.Α.Κ.Ε. στο παρελθόν να προσβάλουν τους συναδέλφους εκλέγοντας ουσιαστικά «άδεια πουκάμισα» για να εκπροσωπήσουν τους ίδιους αλλά και το σύνολο των 600.000 Δ.Υ..
Η «σιωπή των σεμνών» μπροστά στο θράσος, την υποτιθέμενη «αυθεντία» και την επιθετικότητα όσων επιχειρούν να καλύψουν τη «γύμνια» τους με «ηρωικές» (όσο και θλιβερές) εξάρσεις «τσαμπουκά» με, υποτίθεται παραταξιακά, «αλυχτίσματα» που εκθέτουν την παράταξη είναι η δεύτερη αιτία. Δεν είναι πρωτοφανές το θράσος, μοναδικό εφόδιο των άσχετων που λόγω αμάθειας και απουσίας στοιχειώδους αυτογνωσίας αδυνατούν να κατανοήσουν ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», να επιβάλλεται απέναντι στη μετριοφροσύνη και την υπευθυνότητα. Όμως ο σεβασμός έναντι των συνδικαλιστών που συγκεντρώνουν τη δύναμη της Δ.Α.Κ.Ε. συνάδελφο-συνάδελφο και ψήφο-ψήφο, χωρίς απαλλαγές και ειδικά προνόμια αφαιρώντας χρόνο από τις οικογένειές τους, επιβάλλει να ορθώσουμε τείχος απέναντι στην ανευθυνότητα, την ιδιοτέλεια και το θράσος.
Τέλος ή έλλειψη ενημέρωσης για την πραγματική κατάσταση τόσο όσον αφορά την παράταξη στην Α.Δ.Ε.Δ.Υ. και η έλλειψη συλλογικής λειτουργίας δημιουργεί τις συνθήκες οι οποίες επιτρέπουν να επιβιώνει αυτή η νοσηρή κατάσταση και κατά τα φαινόμενα να επιδεινώνεται. Αυτός ήταν και ο λόγος αυτού του τελευταίου κύκλου επικοινωνίας μαζί σας που για μένα, για πολλούς λόγους, κάθε άλλο παρά ευχάριστη υπήρξε.
Τοιούτοι γαρ ημίν έπρεπαν αρχιερείς;
Έτσι, εκτός από την προσωπική επικοινωνία που είχαμε, με την καθημερινή παρουσία μου στην Α.Δ.Ε.Δ.Υ. τα τελευταία 6 χρόνια και τις επισκέψεις στην περιφέρεια, εκτός από τις τοποθετήσεις μου σε Συνέδρια και Γ.Σ. που σας έστειλα κατά καιρούς (29 κείμενα), εκτός από την ενημέρωση για θέματα της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. που επίσης σας έχω στείλει (13 κείμενα), αποφάσισα και αυτό τον τελευταίο κύκλο συνδικαλιστικής επικοινωνίας (10 κείμενα) με γενικό τίτλο «αποχαιρετισμός στα όπλα». Γνωρίζοντας χαρακτήρες πρόσωπα και τρόπους λειτουργίας δεν ήμουν ιδιαίτερα αισιόδοξος σχετικά με την επίτευξη του στόχου μου, την πραγματοποίηση έγκαιρα συνεδρίου της παράταξης, το οποίο θα διευκόλυνε την επίλυση βασικών προβλημάτων. Θεώρησα όμως χρέος τιμής να το κάνω απέναντι σε όσους δημιούργησαν και υπηρέτησαν με ανιδιοτέλεια την παράταξη, απέναντι σε όσους εξακολουθούν και σήμερα να κάνουν τους «νεροκουβαλητές» για μπορούμε οι «επώνυμοι» να εκπροσωπούμε την ιδεολογία μας και το σύνολο των συναδέλφων. Έτσι, με τη διάχυση της ενημέρωσης, ως υποκατάστατο της απουσίας συλλογικής λειτουργίας και συλλογικών διαδικασιών, ελπίζω ότι όλοι όσοι θα παίξουν κάποιο ρόλο (επιμέρους Δ.Α.Κ.Ε. ή πρόσωπα) τόσο στο προσεχές συνέδριο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. όσο στις όποιες συλλογικές διαδικασίες της παράταξης – αν ποτέ υπάρξουν - θα έχουν γνώση των γεγονότων και κανένας δεν θα μπορεί να επικαλεσθεί άγνοια στο μέλλον. Κανένας δεν θα μπορεί δηλαδή να αναρωτηθεί: Τοιούτοι γαρ ημίν έπρεπαν αρχιερείς;
Επίλογος.
Όπως ανέφερα ήδη αυτή είναι η τελευταία συνδικαλιστικού περιεχομένου επικοινωνία μας, με άλλα λόγια ο συνδικαλιστικός μου επίλογος. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα χαθούμε. Όπως έκανα και στο παρελθόν θα εξακολουθώ να σας «ταλαιπωρώ» με τους πολιτικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς μου. Εννοείται ότι θα είμαι πάντα στη διάθεσή σας για ότι θελήσετε και νομίζετε ότι μπορώ να κάνω. Υποσχέθηκα ότι στο κείμενο θα υπάρχουν συνημμένα αρχεία περιεχομένων με links όπου θα μπορείτε να αναζητήσετε οποιοδήποτε από αυτά. Είναι αποκλειστικά δικά μου κείμενα της τελευταίας εξαετίας που σας έχω κοινοποιήσει – εκτός από κείμενα άλλων που κατά καιρούς θεώρησα σημαντικά και σας έστειλα επίσης – συγκεντρωμένα σε 5 φακέλους. Αυτοί είναι οι εξής: Τα τέσσερα χρόνια της κρίσης περιεχόμενα (52 αρχεία), Πρώτη φορά Αριστερά περιεχόμενα (18 αρχεία), Περιεχόμενα 34ο Συνέδριο και Γενικά Συμβούλια (29 αρχεία), Περιεχόμενα διάφορες ενημερώσεις (13 αρχεία) και Αποχαιρετισμός στα όπλα περιεχόμενα (10 κείμενα). Με το σύνολο αυτών των 122 προσωπικών κειμένων μοιράστηκα μαζί σας στη διάρκεια των έξη χρόνων τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μου. Ελπίζω κάποια από αυτά να υπήρξαν χρήσιμα.
Εύχομαι σε όλους καλή συνέχεια στους αγώνες έχοντας πάντοτε κατά νου ότι το αν «εντέλει θα διαβούν οι Μήδοι» εξαρτάται από τους «Εφιάλτες» αλλά και από τον καθένα μας.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Αντώνης Αντωνάκος
Αθήνα 19 Νοεμβρίου 2016
www.antonakos.edu.gr antonakosantonis@gmail.com