ΑΔΕΔΥ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Αν η Ε.Ε. μετά το 34ο συνέδριο, με την εκπροσώπηση των 4 παρατάξεων, ήταν προβληματική η Διοίκηση που προέκυψε μετά το 35ο συνέδριο της οποίας η θητεία λήγει σε 3 μήνες είναι απόλυτα απογοητευτική. Ακραίο σύμπτωμα της παρακμής και της λειτουργικής χρεωκοπίας είναι το γεγονός ότι δεν κατάφερε να συγκροτηθεί σε σώμα.
Ορισμένοι θα ισχυριστούν ότι η κατάσταση αυτή είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης. Η αλήθεια είναι ότι η κρίση στο Σ.Κ. και στα όργανα της ΑΔΕΔΥ προϋπήρχε και απλώς τα οικονομικά προβλήματα την έφεραν στην επιφάνεια. Το «σκάφος» ήταν προβληματικό και γι’ αυτό δεν άντεξε την «καταιγίδα».
Το πρόβλημα άρχισε ένα μήνα πριν από το 34ο συνέδριο όταν η παράταξη της ΠΑΣΚΕ στην ΠΟΕ-ΟΤΑ «άνοιξε πανιά γι’ άλλο λιμάνι». Μετά το συνέδριο σημειώθηκε και ένα νέο ρήγμα στην ΠΑΣΚ και ακολούθησε το ρήγμα στη ΔΑΚΕ όταν ο επικεφαλής της παράταξης στην ΠΟΕ- ΟΤΑ δεν εξελέγη Γραμματέας της Παράταξης. Έτσι μαζί με την εκλογή των Παρεμβάσεων, για πρώτη φορά στην Ε.Ε., 8 παρατάξεις συγκροτούσαν την νέα διοίκηση. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει η αναγκαία πλειοψηφία των δύο μεγάλων παρατάξεων η οποία ασφαλώς θα καθόριζε τις εξελίξεις. Όπως είχα σημειώσει στο 5ο ενημερωτικό που σας είχα στείλει, ύστερα από την 5η προσπάθεια συγκρότησης, στις 8/01/2014 αυτό δεν προήλθε από κάποιο σκηνικό «ανατροπής» αφού «αν εξαιρέσουμε τις διασπάσεις των μεγάλων παρατάξεων, που έγιναν όχι στη διαδικασία των εκλογών στις ομοσπονδίες ή στα σωματεία αλλά στο Συνέδριο ή μετά από αυτό, οι οποίες οφείλονται σε προσωπικούς λόγους και όχι σε πολιτικές διαφοροποιήσεις, από πουθενά δεν προκύπτει ότι υπάρχει συνδικαλιστικό τοπία «ανατροπής». Αρκεί να σημειωθεί ότι οι δύο μεγάλες παρατάξεις κανονικά θα είχαν 50 Γενικούς Συμβούλους (στους 85) και 10 μέλη στην 17μελή Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ.»
Με λίγα λόγια θα ταίριαζε εδώ για να θυμηθούμε τους στίχους του Πωλ Ελυάρ ότι, η κρίση αποτέλεσε το «θάμνο όπου το θηρίο επαληθεύεται» ή την αναμπουμπούλα που λέει ο λαός μας, στην οποία χαίρεται ο λύκος. Έτσι αν δεν είχαν προκύψει οι διασπάσεις τα 6 μέλη της ΠΑΣΚ και τα 4 της ΔΑΚΕ θα είχαν συγκροτήσει την Ε.Ε..
Δεν σημαίνει βέβαια ότι θα είχαν λυθεί τα προβλήματα απλώς θα ήταν λιγότερα και δεν θα ήταν τόσο μεγάλη η απαξίωση του Σ.Κ. των Δημοσίων Υπαλλήλων. Αυτό άλλωστε επεσήμανα και στο Γ.Σ. της 25ης/6ου/2014, «…Συνάδελφοι, 7 μήνες μετά το συνέδριο, είναι καιρός η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ να συγκροτηθεί. Όχι ότι θα υπάρξουν μαγικές λύσεις μετά. Θα υπάρξει όμως στοιχειωδώς καλύτερη λειτουργία. Και αυτό είναι αναγκαίο.
Εμείς, όπως είπε και ο συνάδελφος προηγουμένως αλλά και από τη δική μας την πλευρά, δεν έχουμε πρόβλημα. Θέλετε να συγκροτηθείτε όσο αριστερά θέλετε, με τις ευχές μας, όσο αγωνιστικά θέλετε, με τις ευχές μας. Θέλετε να υιοθετήσετε ανθρώπους που με άλλα ψηφοδέλτια κατέβηκαν και ξαφνικά ένα μήνα πριν από τις εκλογές «είδαν το φως το αληθινό» και άλλαξαν «γήπεδο», με τις ευχές μας. Αν θέλετε να μας πείτε τι εκφράζουν στην πραγματικότητα αυτοί – που γι’ αλλού ξεκίνησαν κι αλλού βρέθηκαν - και να πείτε, επειδή σας βολεύει βεβαίως, ότι εκφράζουν κάτι άλλο, ότι από «κυβερνητικοί τον Οκτώβριο μετατράπηκαν σε «προοδευτικούς» τον Δεκέμβριο», με τις ευχές μας...» . (Γ.Σ. 25/6/2014)
Γιατί το σημαντικότερο πρόβλημα ήταν και είναι η μη «προσγείωση» στην πραγματικότητα. Ο ρεαλισμός που απουσιάζει. Το κυνήγι της ουτοπίας είτε λόγω ανοησίας ή «αυταπάτης» είτε ως παγίδα για τους «αθώους» και τους αφελείς. Κυρίως σε πολιτικό αλλά και συνδικαλιστικό επίπεδο. Έτσι στο Γ.Σ. της 17ης/10ου/2014 σημείωνα: «…Όταν λέει το ΠΑΜΕ ότι είναι μονόδρομος ο δρόμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο δρόμος που επιλέγει κάποιος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι έτσι και όποιος επιχειρεί να καλλιεργήσει στον κόσμο ψευδαισθήσεις θα ξυπνήσει και ο ίδιος πάρα πολύ άσχημα αν τα πιστεύει. Αν δεν εξαπατά εν γνώσει του και ο ίδιος θα προσγειωθεί πάρα πολύ απότομα.
Ο κόσμος απορρίπτει και τις λύσεις έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί είτε τις έχουν δει αλλού και είναι επώδυνες, είτε τις φαντάζονται να είναι κάποιους αιώνες μακριά και ο κόσμος δεν αναζητάει λύσεις κάποιους αιώνες μακριά, ζητάει λύση για την παρούσα ζωή, για τον εαυτό του και για τα παιδιά του.
Η κρίση βεβαίως υπάρχει, είναι βαθιά και θα έχει και διάρκεια. Δεν ξεπερνιέται εύκολα. Αλλά την κρίση δεν την περνάς μόνο με εξορκισμούς, ούτε κάνοντας τον τζάμπα μάγκα…». (Γ.Σ. 17/10/2014)
Αλλά η «δύναμη της συνήθειας» είτε ο εθισμός στις αυταπάτες και τις «επαναστατικές δράσεις» με στόχο την «ανατροπή των πολιτικών» είναι ανίκητα τείχη για τον κόσμο της «αριστεράς και της προόδου». Διεγείρουν εξαρτημένα ανακλαστικά ισοπεδώνοντας κάθε πιθανότητα ρεαλισμού και προσαρμογής στις ανάγκες που δημιουργούν οι νέες παγκόσμιες και εθνικές συνθήκες. Έτσι δεν γίνεται απολογισμός των «ανατροπών» ούτε αυτοκριτική για τη συμμετοχή του Σ.Κ. στις πολιτικές εξελίξεις. Σημείωνα στο Γ.Σ. της 1ης/12ου/2014: «…Το ποια ανατροπή υπήρξε μετά το 2009 και το 2010 όλοι τώρα το γνωρίζουμε Συνάδελφοι πολιτικές ανατροπές έχουν υπάρξει κατ’ επανάληψη και στο παρελθόν. Πολιτικές ανατροπής στηριχθήκαν και από τα συνδικάτα. Ακολουθηθήκαν και πριν απ’ τις εκλογές του 2009. Το ποια ανατροπή υπήρξε μετά τις εκλογές του 2009 όλοι τις βιώνουμε και τις βιώνουμε τραυματικά στο πετσί μας…». (Γ.Σ. 1/12/2014).
Αμέσως μετά τις εκλογές του 2015 απαντούσα στην «καραμέλα» για την «κυβερνητική ΔΑΚΕ» και προειδοποιούσα στο Γ.Σ. της 17ης/2ου/2015 τους «μεθυσμένους» από τη νίκη «συντρόφους» για τα «τείχη» της εξουσίας που θα τους περιέκλειαν. «…Και τελειώνω συνάδελφοι, κατηγορήθηκε η ΔΑΚΕ για κυβερνητικό συνδικαλισμό έχω πει κατ’ επανάληψη ότι για το μόνο που έπρεπε να κατηγορηθεί η ΔΑΚΕ είναι για ιδεολογική αλλοτρίωση. Αν πάρετε τοποθετήσεις κορυφαίων στελεχών της ΔΑΚΕ, θα αναρωτιέστε σε ποια Παράταξη ανήκουν. Όχι μόνο δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι ακολούθησε πιστά κάποια κομματική γραμμή, αλλά ούτε συνεπή ιδεολογική γραμμή. Μακριά από εμάς αυτό.
Να προσέξουν όμως κάποιοι κριτές που τώρα ζουν σε πελάγη ευτυχίας, είναι σα τους νιόπαντρους στο μήνα του μέλιτος, και δεν κρύβουν την χαρά τους, με γέλια, με χαριεντισμούς …
Να προσέξουν γιατί τα τείχη αθόρυβα χτίζονται γύρω τους και χτίζονται με μεγάλη ταχύτητα, με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτή την οποία φαντάζονται…». (Γ.Σ. 17/5/2015)
Οι βασικές αιτίες στις οποίες οφείλεται η παθογένεια που χαρακτηρίζει και την ΑΔΕΔΥ έγινε προσπάθεια να καταδειχθούν στα πλαίσια της συζήτησης για το καταστατικό συνέδριο. Δυστυχώς δεν υπήρξε γόνιμος διάλογος αφού το μόνο που φαίνεται να ενδιαφέρει τις αριστερές παρατάξεις είναι όχι η αντιμετώπιση των βαθύτερων προβλημάτων αλλά με το πρόσχημα της κάλυψης των «πάσης φύσεως» συμβασιούχων η διεύρυνση της εκλογικής τους δύναμης. Έτσι στις 14/11/2014 κατέθεσα, στα πλαίσια της συμμετοχής μου για λογαριασμό της ΔΑΚΕ, στην σχετική επιτροπή πρόταση, την οποία σας έχω στείλει, στην οποία εισαγωγικά σημείωνα: «Η προφανής αδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος, 5 χρόνια μετά το ξέσπασμα της αδιανόητης μέχρι το 2009 οικονομικής κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, να διατυπώσει ένα πειστικό λόγο τόσο προς τους εργαζόμενους, τους οποίους εκπροσωπεί, όσο και προς την κοινωνία και η συνακόλουθη αποτυχία να συσπειρώσει τα μέλη του σε διεκδικητικούς αγώνες και να διαμορφώσει κοινωνικές συμμαχίες καταδεικνύεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο και από το αδιέξοδο που συντηρείται εδώ και ένα χρόνο, λόγω των στείρων δογματισμών και ενδεχομένως των υπαγορευόμενων από συνδεδεμένες με τη συγκυρία κομματικές σκοπιμότητες, στο ζήτημα της συγκρότησης του προεδρείου της Ε.Ε. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ..
Η προσπάθεια να καλυφθούν τα αδιέξοδα πίσω από μονότονα επαναλαμβανόμενα και στείρα «τσιτάτα» κατά του «νεοφιλελευθερισμού» και των μνημονίων της Τρόικας και της Ε.Ε., η το ίδιο μονότονη και στείρα επίκληση της αγωνιστικότητας και της διάρκειας των κινητοποιήσεων (σαν να πρόκειται για πίτσα με το μέτρο), της «ταξικότητας» και του προσδιορισμού του «εχθρού» (Κυβέρνηση, Ε.Ε., Διεθνής Καπιταλισμός, «κυβερνητικός συνδικαλισμός» κ.λπ.) δημιουργεί διαχωριστικές γραμμές όχι μόνο με εκείνους που επιχειρεί να «βάλει απέναντι» και να περιθωριοποιήσει αλλά και μεταξύ εκείνων που υποτίθεται ότι είναι στην «ίδια πλευρά» της «προόδου και της ανατροπής» αφού οι κομματικές σκοπιμότητες ή οι ιδεοληπτικοί δογματισμοί εμποδίζουν την συγκρότηση ενός κοινού μετώπου.
Τα προβλήματα ασφαλώς δεν είναι καινούργια. Προϋπήρχαν και είχαν κατ’ επανάληψη επισημανθεί από εκείνους που έβλεπαν ότι μοιραία η εποχή των «παχιών αγελάδων» της ανέξοδης κριτικής στα πάντα και των κενών περιεχομένου ρητορειών κάποτε θα τελειώσει. Και το έβλεπαν κάποιοι που, ακόμα και όταν ο χώρος τους είχε την αριθμητική πλειοψηφία και κατηγορείτο για «κυβερνητικό συνδικαλισμό» υπηρετούσε στην ουσία με τον αλλοτριωμένο «λόγο» και τις «θέσεις» του (που στην πλειονότητα δεν ήταν ιδεολογικά δικές του) το θολό νεφέλωμα των «αριστερών» και «προοδευτικών» δυνάμεων όπως αυτό κατέληγε να διαμορφωθεί από τις αέναες μεταξύ τους «ιδεολογικές» καντρίλιες στην προσπάθεια τους να κυριαρχήσουν στο Σ.Κ. και να το χρησιμοποιήσουν σαν αιχμή του δόρατος του πολιτικού – κομματικού τους αγώνα. Όμως είναι εκπληκτικό ότι τώρα στην εποχή της ανεργίας του 30%, της εργασιακής ανασφάλειας, των κοινωνικών αδιεξόδων, της δραματικής υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου και των κοινωνικών υπηρεσιών εμείς συνεχίζουμε να «παίζουμε το ίδιο έργο». Και δεν φαίνεται να μας απασχολεί η «άδεια πλατεία». Πεπεισμένοι ότι μόνο ο «γιαλός είναι στραβός» εξακολουθούμε να «αρμενίζουμε στραβά». Ο Δον Κιχώτης με τη σκουριασμένη πανοπλία του καβάλα στον κακόμοιρη Ροσινάντε ακολουθούμενος από το Σάντσο Πάντσα καταδιώκοντας τις φαντασιώσεις του. Τι κι αν η πραγματικότητα είναι διαφορετική από τις «θεωρίες» μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…». (Πρόταση 14/11/2014).
Το ερώτημα που προκύπτει είναι, ποιές προοπτικές υπάρχουν εν όψει του 36ου συνεδρίου και της εκλογής των νέων οργάνων; Δυστυχώς δεν δικαιολογείται από τίποτε ιδιαίτερη αισιοδοξία. Οι «πρωταγωνιστές του δράματος» ή της «φάρσας» αν προτιμάτε, σε επίπεδο παρατάξεων αλλά ίσως και σε επίπεδο κάποιων προσώπων, δεν φαίνεται να διαφοροποιούνται. Αντίθετα οι δυνάμεις που δυναμίτισαν και δυναμιτίζουν, «εκ πεποιθήσεως» θα ισχυριζόταν κάποιος, κάθε προσπάθεια συνεννόησης και σύνθεσης όχι μόνο δεν αποδυναμώνονται αλλά θα είναι ενισχυμένες. Όσο για τις επιλογές των προσώπων αυτό είναι ευθύνη των παρατάξεων οι οποίες θα πρέπει έγκαιρα και με ιδιαίτερη προσοχή να το προσεγγίσουν. Η καταλληλότητα και κυρίως η «διαθεσιμότητα» των προσώπων πρέπει να είναι καθοριστικό κριτήριο. Πολλά πρόσωπα έχουν «μακρά προϊστορία» η οποία πρέπει να γνωστοποιηθεί και να εξεταστεί όχι τις ημέρες του συνεδρίου αλλά ήδη από τον Σεπτέμβριο. Φυσικά δεν αποκλείεται κάποια ρήγματα να κλείσουν αλλά ήδη άλλα έχουν δημιουργηθεί. Η παράταξη του Συνασπισμού έχει γίνει δύο κομμάτια. Από τη μία πλευρά οι «νεοκυβερνητικοί» και από την άλλη αυτοί που προσπαθούν, προς τιμή τους να μείνουν συνεπείς στην ιστορία τους. Και φυσικά δεν αποκλείεται να δημιουργηθούν και νέα ρήγματα, που όπως και στο πρόσφατο παρελθόν, θα προέρχονται από προσωπικές στρατηγικές και «θιγμένους εγωισμούς».
Έτσι δεν μπορεί κάποιος ρεαλιστικά να είναι αισιόδοξος ούτε για τον «χάρτη» της εκπροσώπησης των παρατάξεων στα όργανα ούτε για ορισμένα πρόσωπα ούτε ότι θα σταματήσει: «…Ο εγκλωβισμός του συνδικαλιστικού κινήματος στα ιδεολογήματα της Αριστεράς, δημιούργησε λογικές σύγκρουσης και όχι αναζήτησης της βέλτιστης ισορροπίας στο νέο οικονομικό περιβάλλον που διαμορφωνόταν…» (Συνδικάτα μπροστά στις νέες συνθήκες. 23/7/1998).
Με φιλικούς χαιρετισμούς μέχρι την επόμενη επικοινωνία μας
Αντώνης Αντωνάκος
15 Αυγούστου 2016
www.antonakos.edu.gr antonakosantonis@gmail.com