του Αντώνη Αντωνάκου
Αντιπροέδρου της ΟΛΜΕ
Όπως ήταν αναμενόμενο, και η παρούσα ηγεσία του Π.Ι. έκανε προ ολίγων ημερών τις εξαγγελίες της για την δική της «μεταρρύθμιση». Νέα προγράμματα, νέα βιβλία, νέες μέθοδοι αξιολόγησης των μαθητών. Η εικονική πραγματικότητα του ελληνικού σχολείου σε νέα έκδοση. Και το εκπαιδευτικό σύστημα όλο και πιο πολύ να θυμίζει ναό κατασκευασμένο από υλικά κατεδάφισης άλλων παλαιότερων κατασκευών. Κάποιες κολώνες κορινθιακού ρυθμού, κάποιες δωρικού, στο δάπεδο κάποια ψηφιδωτά από ιερά της Αθηνάς και στους τοίχους ενσωματωμένα μάρμαρα από τον παρακείμενο ναό του Δία.
Αν επρόκειτο για μια εκδήλωση σεβασμού στο ιστορικό παρελθόν και στην παράδοση, αν ήταν αποτέλεσμα μιας υποτιθέμενης εμμονής στην ανάγκη της συνέχειας και της διαχρονικής προσαρμογής στις απαιτήσεις της εκάστοτε εποχής, το γεγονός θα ήταν κατανοητό και θα οδηγούσε σε επιθυμητά αποτελέσματα. Δηλαδή σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα σύγχρονο αλλά ταυτόχρονα δυναμικό και δημιουργικό, ικανό να δώσει την αναγκαία για τις απαιτήσεις της εποχής αγωγή και μόρφωση στη νεολαία μας.
Όμως δυστυχώς για μια ακόμα φορά οι εξαγγελίες δεν αποτελούν τίποτε άλλο από μια ακόμα εκδήλωση της χαρακτηριστικής προχειρότητας και της έλλειψης σοβαρού προγραμματισμού, που αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά αίτια για την κακοδαιμονία που ταλαιπωρεί την εκπαιδευτική κοινότητα και κυρίως τους μαθητές. Έτσι, την τελευταία δεκαετία έχουν προηγηθεί τρεις άλλες ηγεσίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, συνοδεύοντας τις αλλαγές στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ με την δική της «μεταρρύθμιση» η κάθε μια. Φυσικά, κάθε νέα μεταρρύθμιση «χτιζόταν» στα μισό-κατεδαφισμένα ερείπια της προηγούμενης.
Νέα λοιπόν βιβλία, φυσικά και αυτά με ανάθεση, τα οποία, όπως και τα προηγούμενα, θα αποδειχθούν στην πλειοψηφία τους επιστημονικά και παιδαγωγικά ακατάλληλα και θα αντικατασταθούν, με βαρύγδουπες εξαγγελίες για νέες τομές. Νέο σύστημα αξιολόγησης των μαθητών, που θα καταργήσει τον «αυταρχισμό» του βαθμού. Νέος μηρυκασμός των διεπιστημονικών αναλυτικών προγραμμάτων που θα καταργήσουν την στείρα απομνημόνευση και θα αναπτύξουν την κριτική σκέψη.
Με όνομα βαρύ σαν ιστορία, όπως λέει και το λαϊκό τραγούδι, όλες οι εξαγγελίες. Με την μόνη διαφορά ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα και οι «μεταρρυθμίσεις του έχουν την δική τους γκρίζα ιστορία και αυτή δεν μας αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Άλλωστε, για μια ακόμα φορά η προσπάθεια σύνθεσης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο μιας ευρύτερης συναίνεσης στις αλλαγές θεωρήθηκε περιττή καθορίζοντας μοιραία ότι η διάρκεια εφαρμογής των νέων μέτρων δεν θα είναι μεγαλύτερη από την θητεία της ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ και της «συνημμένης» ηγεσίας του Π.Ι..
ΕΘΝΟΣ
12-02-2003