Εκτύπωση
Κατηγορία: Ομιλίες
Εμφανίσεις: 847

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συνάδελφοι, η επανάσταση από το πραξικόπημα πολλές φορές έχει πολύ μικρή διαφορά. Εννοώ αυτό που ονομάζουν κάποιοι επανάσταση, ενώ στην πραγματικότητα είναι πραξικόπημα Γιώργο και μη βιάζεσαι να παρεξηγήσεις.

Αν αυτό που έχει ο καθένας στο μυαλό του επιλέγει να το επιβάλλει, επιβάλλοντας δικτατορίες, τότε είναι πραξικόπημα. Επαναστατικό είναι ό,τι εκφράζει την κοινωνία με διαπίστωση της ίδιας της κοινωνίας και όχι κάποιων που ερήμην της κοινωνίας αποφασίζουν ότι αυτό εκφράζει την κοινωνία.

Πραγματικά στις δημοκρατικές κοινωνίες όταν υποχωρεί το κράτος αυτοί που ευνοούνται είναι οι ισχυροί και μπορούμε να πούμε ότι παρά τις μεγάλες αδυναμίες και τα ελλείμματα που έχει η ελληνική δημοκρατία, εδώ και σαράντα χρόνια υπάρχει ένα δημοκρατικό καθεστώς, που απέχει βεβαίως από τα ώριμα δημοκρατικά καθεστώτα της Βόρειας Ευρώπης τα Σκανδιναβικά και τις Δυτικής Ευρώπης, αλλά ωστόσο σε αυτό το δρόμο είναι και βαδίζει.

Χάρις σε αυτό το καθεστώς ο ελληνικός λαός για πολλές δεκαετίες απήλαυσε ελευθερίες και ένα βιοτικό επίπεδο που σε άλλες κοινωνίες που είχαν «επαναστατικές Κυβερνήσεις» το ονειρεύονταν και το ονειρεύονται ακόμη.

Συνάδελφοι, το κράτος στις δημοκρατικές κοινωνίες οφείλει να λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας και όχι βεβαίως προς όφελος εκείνων που το στελεχώνουν. Λειτουργεί δε προς όφελος της κοινωνίας,  δηλαδή υλοποιεί αυτή την αποστολή του, στο βαθμό που ο ρόλος του είναι πραγματικά και στην ουσία κοινωνικός.

Για να συμβαίνει αυτό πρέπει να προσφέρει ικανοποιητικές υπηρεσίες σε ποιοτικό επίπεδο και σε λογικό για την κοινωνία, που σε τελική ανάλυση είναι ο πελάτης, κόστος. Αυτό εμείς σαν δημόσιοι υπάλληλοι οφείλουμε να το έχουμε σαν κεντρικό πηδάλιο στη στόχευση και στη δράση μας.

Λειτουργούμε για την ελληνική κοινωνία και οφείλουμε αυτό να μην το ξεχνάμε ούτε μία στιγμή. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι πρέπει στην πορεία μας να έχουμε σύμμαχο την ελληνική κοινωνία. Για να έχουμε σύμμαχο την ελληνική κοινωνία οφείλουμε βεβαίως σε κάθε περίπτωση να λέμε απέναντι στις κυβερνητικές αυθαιρεσίες ότι, το πρόβλημα του κράτους δεν είναι κυρίως το πρόβλημα του κόστους, δεν είναι το πρόβλημα του μεγέθους αλλά είναι ένα σε κάθε περίπτωση υπαρκτό πρόβλημα. Αυτό το υπαρκτό πρόβλημα είναι το γεγονός ότι η ποιότητα των υπηρεσιών του κράτους σε συνδυασμό με το κόστος λειτουργίας του, δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι. Και εκεί πρέπει να σταθούμε.

Αλλά να πούμε σε αυτό το σημείο ότι δεν ευθύνονται κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι για την ύπαρξη αυτού του προβλήματος. Εκείνος ο οποίος ευθύνεται - και συμφωνώ απόλυτα με αυτά που είπε προηγούμενα ο Ηλίας Δόλγυρας - είναι οι σχέσεις της πολιτικής εξουσίας με το κράτος και το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος η ελληνική Δημόσια Διοίκηση δεν έχει την ανεξαρτησία, την αυτονομία και επίσης δεν έχει τις αρμοδιότητες και τις ευθύνες – γιατί αυτά τα δύο πάνε μαζί συνάδελφοι, δεν μπορεί να υπάρχει αρμοδιότητα χωρίς ευθύνη - που έχει η Δημόσια Διοίκηση στη Δυτική Ευρώπη.

Εμείς πρέπει να δούμε τι Δημόσια Διοίκηση πραγματικά ονειρευόμαστε για την ελληνική κοινωνία και για τον εαυτό μας ως λειτουργοί. Ονειρευόμαστε κάποια Δημόσια Διοίκηση που είναι υπαρκτή μόνο στη φαντασία μας; Φαντασιακή; Κάποια Δημόσια Διοίκηση που ενδεχομένως υπήρχε σε κάποια κράτη που από τις εσωτερικές τους αδυναμίες κατάρρευσαν; Ή ονειρευόμαστε μια Δημόσια Διοίκηση σαν αυτές που έχουν τα κράτη με τις ώριμες δημοκρατίες της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης, τα οποία ανέφερα προηγουμένως να μην τα επαναλάβω, που μπορεί να μην είναι τέλειες αλλά είναι οι καλύτερες που μέχρι σήμερα οι κοινωνίες έχουν ανακαλύψει και έχουν δημιουργήσει.

Εγώ υποθέτω ότι σε αυτό θα συμφωνήσουμε και δεν θα υπάρξει και κανένας από τους πολίτες που θα διαφωνήσει, ότι θέλουμε μια τέτοια Δημόσια Διοίκηση. Αλλά τέτοια Δημόσια Διοίκηση δεν μπορεί να υπάρχει συνάδελφοι χωρίς ανεξαρτησία σημαντική, αλλά συγχρόνως με ευθύνες από την κεντρική πολιτική εξουσία. Κατά συνέπεια αυτό οδηγεί στις απαιτήσεις και για την κατάργηση του νόμου για τις επιλογές διευθυντών που δεν είναι καλύτερος από τους νόμους που υπήρχαν προηγουμένως και επέτρεπαν τις αυθαιρεσίες. Οδηγεί στην απαίτηση και για την κατάργηση και την απόσυρση του νόμου για την αξιολόγηση, οδηγεί στην απαίτηση και για την κατάργηση του υπάρχοντος μισθολογίου. Αλλά αυτά καταργούνται για να προωθηθεί ένας διάλογος, μια απαίτηση διαλόγου με την Κυβέρνηση.

Τον διάλογο δεν μπορεί ούτε να τον αποφεύγουμε, ούτε να τον φοβόμαστε συνάδελφοι. Τον φοβάται τον διάλογο όποιος δεν έχει θέσεις. Επειδή μπορούμε να έχουμε θέσεις και τους άξονες προσπάθησα να τους περιγράψω προηγουμένως, λέω ότι συνεχίζουμε τον αγώνα όπως έγινε μέχρι τώρα. Ταυτόχρονα όμως απευθύνουμε πρόσκληση στην ελληνική κοινωνία και στην Κυβέρνηση για διάλογο για τη Δημόσια Διοίκηση στο σύνολό της. Διάλογο που αφορά την αξιολόγηση, αφορά τη στελέχωση, αφορά τους Οργανισμούς των Υπουργείων, αφορά τη λειτουργία συνολικά του κράτους το οποίο εμείς υπηρετούμε και το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οφείλει, όχι σε επίπεδο διακήρυξης όμως, αλλά σε επίπεδο ουσίας να υπηρετεί την κοινωνία και στον κοινωνικό του ρόλο και στο ρόλο της διαχείρισης της οικονομίας συνάδελφοι.

Κατά 90% συμφωνώ, προσωπικά και σαν Παράταξη, με τα ζητήματα που έθεσε ο Ηλίας Δόλγυρας. Είναι ο δρόμος στον οποίο μπορεί να πορευτεί η ΑΔΕΔΥ χωρίς να είναι μοναχικός.