Εκτύπωση
Κατηγορία: Ομιλίες
Εμφανίσεις: 881

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Λοιπόν ευχαριστούμε και το ΠΑΜΕ. Το λόγο έχει η ΔΑΚΕ με τον Αντώνη τον Αντωνάκο. Να επαναλάβω πάλι λίγο τον αυτοπεριορισμό μας γιατί δυστυχώς θα θελήσουν να μιλήσουν πολλοί συνάδελφοι και έτσι πρέπει, να υπάρχει χρόνος, συνάδελφοι.

ΑΝ. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Μου λέει προχθές στο συλλαλητήριο ο Ηλίας ο Βρεττάκος: τελικά τι πρέπει να κάνει αυτή η κυβέρνηση και η τρόικα στην ελληνική κοινωνία για να αντιδράσει; Γιατί αγαπητοί συνάδελφοι υπάρχει αυτό το βασικό ερώτημα αλλά δεν ψάχνουμε στην ουσία να δώσουμε την απάντηση. Απλώς ψάχνουμε πώς θα χρεώσει ο ένας στον άλλον, δεν κάνουμε μια ισχυρή ανάλυση να δούμε τι φταίει, αναρωτιόμαστε γιατί ο κόσμος δεν αντιδρά, γιατί δεν κινείται, γιατί δεν τον πείθουμε, περιγράφουμε στους φτωχούς ότι είναι φτωχοί, περιγράφουμε στους άνεργους ότι είναι άνεργοι, έτσι ακούσαμε και σήμερα πολύ καλές περιγραφές.

Να έχεις τον άλλον και να του λες «ρε παιδί μου είσαι φτωχός» λες και ο ίδιος δεν το ξέρει ότι δεν του φτάνουν τα λεφτά. Να του λες «ρε παιδί μου το παιδί σου είναι άνεργο» λες και ο ίδιος δεν ξέρει ότι είναι το παιδί του άνεργο, προσπαθώντας να απευθυνθούμε συνάδελφοι, αυτό που κάναμε 40 χρόνια, στο συναίσθημα και όχι στη λογική με συγκεκριμένα στοιχεία και συγκεκριμένα επιχειρήματα.

Και όταν ακόμα χρησιμοποιούμε τέτοια στοιχεία είμαστε σαν παιδιά του νηπιαγωγείου. Οικονομικές αναλύσεις και οικονομικά στοιχεία που είναι παιδαριώδη. Δεν αντέχουν σε καμία κριτική και σε καμία ανάλυση.

Εδώ υπάρχουν πολιτικοί φορείς που υπόσχονται στην ελληνική κοινωνία ότι θα διαγράψουν το χρέος. Υπάρχουν πολιτικοί φορείς που υπόσχονται στην ελληνική κοινωνία ότι θα επαναπροσλάβουν όλους τους απολυμένους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, όλους. Θα βρουν και θα φτιάξουν θέσεις σε κοινωνικές υπηρεσίες, να τους πάρουν όλους στο δημόσιο. Υπάρχουν πολιτικοί φορείς που υπόσχονται στον ελληνικό λαό ότι ό,τι ιδιωτικοποιηθεί θα το πάρουν πίσω.

Γιατί δεν καταφέρνουν να πείσουν τον κόσμο να κατέβει στο δρόμο, για να οδηγήσουμε στην πολιτική ανατροπή και να έρθει μια νέα κατάσταση;

Πολλές φορές, πολλοί σε στιγμές ειλικρίνειας, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, ομολογείτε και εσείς το γιατί. Γιατί, λέτε, τρέμουμε μην έρθουμε στην εξουσία. Γιατί ξέρετε ότι αυτά δεν θα γίνουν. Αλλά με προγράμματα τα οποία δεν πείθουν τον ελληνικό λαό, με προγράμματα τα οποία, όποιος είναι ελαφρώς προϊδεασμένος, ξέρει ότι είναι ψέματα, ότι είναι στα πλαίσια ενός παιχνιδιού υποσχέσεων που παίζεται εδώ και 40 χρόνια, ενός παιχνιδιού που έχει τη γενική ταμπέλα λαϊκισμός δεν υπάρχει προοπτική και ελπίδα.

Αλλά συνάδελφοι αν ο ελληνικός λαός δεν πιστέψει πώς θα βγει στους δρόμους; Αν δεν πιστέψει πρώτα ότι υπάρχει κάποιος πολιτικός φορέας εναλλακτικός να του λύσει τα προβλήματα. Αν δεν πιστέψει ο εργαζόμενος σε μας, ότι εμείς μπορούμε να τον οδηγήσουμε στην λύση των προβλημάτων του. Όχι να του λύσουμε τα προβλήματα, ότι έχουμε την επάρκεια να έχουμε συγκροτημένες θέσεις, να έχουμε διαμορφωμένο σχέδιο για να τον οδηγήσουμε στο να ανατρέψει αυτή την πολιτική. Πώς θα μας ακολουθήσει; Πώς δεν θα επαναληφθεί το φαινόμενο να πηγαίνουμε σε πληθώρα κινητοποιήσεων χωρίς συμμετοχή;

Ποτέ η ΑΔΕΔΥ δεν είχε κάνει πάνω από 30 απεργίες σε μια τριετία. Ποτέ δεν είχε πάει σε τόσες κινητοποιήσεις. Τι απομένει ως αποτέλεσμα; Η άτονη πινελιά του συλλαλητηρίου του προχθεσινού, γιατί ο κόσμος δεν κατεβαίνει στο δρόμο. Ο κόσμος δεν κατεβαίνει στο δρόμο γιατί δεν πιστεύει και δεν είναι ότι δεν πιστεύει τη ΔΑΚΕ ή ότι δεν πιστεύει την ΠΑΣΚΕ ή ότι δεν πιστεύει τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι δεν πιστεύει κανέναν, συνάδελφοι. Και αν δεν πιστέψει δεν έχει ελπίδα. Δεν μπορεί να έχει ελπίδα. Και αν δεν έχει ελπίδα δεν μπορεί να βγει στο δρόμο και αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο.

Το να ποντάρουμε στην οργή και στην αγανάκτηση του κόσμου έχει κοντά πόδια. Θα βγει, θα βγει μια φορά σε ένα κίνημα αγανακτισμένων, θα βγει σε ένα ξαφνικό ξέσπασμα όπως στην αρχή σε μία - δύο κινητοποιήσεις σε όλη αυτή την τριετία της κρίσης και μετά θα καθίσει πάλι πίσω. Θα βγει να εκφράσει την οργή και την αγανάκτηση του αλλά σε αγώνες μεγάλους σε διάρκεια, σε αγώνες που μπορεί να οδηγήσουνε στην ανατροπή δεν πρόκειται να πάει, συνάδελφοι.

Και όσο και αν επαναλαμβάνονται, όσο και αν διαχέονται και στη δική μας την παράταξη, η οποία πολλές φορές χάνει το ιδεολογικό της στίγμα και επαναλαμβάνει αριστερές ή αριστερίστικες ρετσέτες, όσο και αν επαναλαμβάνονται συνθήματα και ιδεολογήματα τα οποία τα ακούει ο ελληνικός λαός 40 χρόνια και τα οποία οδήγησαν κάποια στιγμή τη δεκαετία του ’80 στην επανάκαμψη της μισαλλοδοξίας, τότε που οι περισσότεροι από δω μέσα λέγατε: η ΔΑΚΕ; στα προεδρεία η ΔΑΚΕ; δεν έχει δουλειά στα προεδρεία η ΔΑΚΕ, τα προεδρεία πρέπει να είναι προοδευτικά, δεν δημιουργείται προοπτική και διέξοδος.

Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90 στην ΟΛΜΕ για παράδειγμα ήταν αδιανόητο στέλεχος της ΔΑΚΕ να καταλάβει θέση Αντιπροέδρου στην ΟΛΜΕ. Ήτανε αμάρτημα καθοσιώσεως διότι τα ευαγγέλια της προοδευτικότητας λέγανε άλλα πράγματα.

Επί σαράντα χρόνια λέγονται αυτά τα ιδεολογήματα, γίνανε κοσμογονικές αλλαγές σε όλο τον περίγυρό μας, ψευδαισθήσεις και ψέματα που γραφόντουσαν ακόμα και στα σχολικά βιβλία, που εκθειάζανε την γεωργική οικονομία της Βουλγαρίας ή της Αλβανίας, σε μια εποχή που το μεγάλο ψέμα είχε έρθει και στα σχολεία, αυτά εξακολουθούμε, παρά τις κοσμογονικές αλλαγές, να τα υποστηρίζουμε και σήμερα.

Κατ’ επανάληψη έχω πει συνάδελφοι σ’ αυτό το βήμα ότι αυτό που ζει σήμερα ο δυτικός κόσμος και μες στο δυτικό κόσμο και η Ελλάδα είναι μια κρίση του καπιταλισμού. Είναι σαφώς μια κρίση του καπιταλισμού αλλά με το να δίνετε αρνητικό ή θετικό πρόσημο στις λέξεις,  και να προκαλείτε και να επιδιώκετε να προκαλείτε και να χειραγωγείτε τον κόσμο με εξαρτημένα ανακλαστικά δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσετε. Ποτέ δεν πρόκειται να κερδίσετε. Γιατί δεν έχετε εναλλακτική πρόταση. Και αν κερδίσετε δεν θα ξέρετε μετά από λίγο διάστημα πώς θα φύγετε.

Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι επιτέλους πρέπει με τεκμηριωμένες και ουσιαστικές θέσεις να απευθυνθούμε στους εργαζόμενους, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους. Βεβαίως είναι παραμύθι και βεβαίως είναι μια ηλιθιότητα και ένα έγκλημα που δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα ουσιαστικό, αυτό που γίνεται σήμερα από την κυβέρνηση με τις απολύσεις και βεβαίως είμαστε πρώτοι εμείς που τις καταδικάζουμε και θα αγωνιστούμε όσο ακολουθεί και αντέχει ο κόσμος για να αποτραπούν αυτές οι απολύσεις και η κινητικότητα.

Είναι ηλιθιότητα, δεν λύνουνε το πρόβλημα του δημοσίου. Όμως το δημόσιο έχει πρόβλημα και όποιος δεν βλέπει ότι το δημόσιο είχε και έχει πρόβλημα εθελοτυφλεί. Και αν εθελοτυφλούσε πριν από πέντε ή από εφτά ή από 17 χρόνια ας πούμε ότι τότε ήτανε δικαιολογημένος γιατί τότε ήτανε ο καιρός που δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Που παίρνανε συντάξεις στα 40 τους χρόνια με 15 χρόνια υπηρεσίας, που παίρνανε συντάξεις εθνικής αντίστασης άνθρωποι που δεν είχανε πατήσει το πόδι τους στο βουνό, με τις γνωστές διαδικασίες που τις συζητάμε κατ’ επανάληψη μεταξύ μας.

Ποτέ δεν σκεφτήκαμε όμως αυτό το λογαριασμό ποιος τον πληρώνει, γιατί δεν είναι μόνο οι μεγάλοι κλέφτες, είναι και οι μικροί κλέφτες. Γιατί δεν είναι μόνο η μεγάλη ανευθυνότητα που αφορά τους πολιτικούς και τους υπουργούς, είναι και η μικρή ανευθυνότητα που αφορά και μας, γιατί και εμείς σαν συνδικαλιστικό κίνημα δεν σταθήκαμε στο ύψος αυτού που λέμε κοινωνική ευθύνη και κοινωνικές υπηρεσίες.

Πότε σταθήκαμε απέναντι στους κακούς συναδέλφους μας για να προσφέρουμε πραγματικά αυτά για τα οποία πληρώνει ο ελληνικός λαός η κοινωνία, δηλαδή κοινωνικές υπηρεσίες στο επίπεδο στο οποίο δικαιούται να τις έχει ο ελληνικός λαός;

Είναι μια αθλιότητα λοιπόν. Ούτε οι νέοι Οργανισμοί των Υπουργείων, παρά το ότι έπρεπε να γίνουν, και έπρεπε να έχουν γίνει ενδεχομένως εδώ και χρόνια σε πολλά Υπουργεία, ούτε πολύ περισσότερο οι απολύσεις συνιστούν μεταρρύθμιση, ούτε μπορούν να δώσουν λύση. Αλλά και η απάντηση η δική μας με το να κλείνουμε τα κοινωνικά αγαθά και το κράτος σε όλες τις κλίσεις, στη δημοτική και στην καθαρεύουσα, δεν είναι απάντηση συνάδελφοι.

Πρέπει να πούμε στην ουσία τι φταίει στο κράτος και ποιο κράτος ονειρευόμαστε, ποια δομή ονειρευόμαστε, ποια κοινωνική δομή ονειρευόμαστε, όχι επιζητώντας μια ουτοπία, μια ουτοπική τελειότητα που δεν υπήρξε πουθενά, αντίθετα εκεί που την υποστηρίζανε εκείνο που έγινε ήταν οι μηχανισμοί ακραίας καταπίεσης και ολοκληρωτισμού, ούτε την απόλυτη ισότητα γιατί αυτή ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει, επιδιώκοντας όμως ρεαλιστικά ένα κράτος σύγχρονο, στα πρότυπα εκείνων των κρατών που είναι πιο μπροστά από μας, έστω και αν τους απαξιώνουμε, έστω και αν λέμε σιγά το συνδικαλισμό που έχουνε οι Γάλλοι, σιγά τον συνδικαλισμό που έχουνε οι Γερμανοί, εμείς είμαστε συνδικαλισταράδες γιατί εμείς κάνουμε κάθε λίγο και λιγάκι απεργίες.

Με αυτό το πλευρό συνάδελφοι να κοιμόμαστε αλλά αν δούμε το κοινωνικό κράτος και τις κοινωνικές παροχές που έχουν αυτοί, την σοβαρότητα την οποία έχουν και με την οποία διεκδικούν, θα δούμε ότι μάλλον ανάποδα είναι τα πράγματα.

Άρα λοιπόν θέσεις συνάδελφοι. Ακόμα και σε ένα κρίσιμο ζήτημα, το έχω ξαναπεί απ’ αυτό το βήμα, όπως το θέμα του ΤΕΑΔΥ, αφήσαμε και διολισθήσανε τα χρονικά περιθώρια για να καλυφθούμε πίσω από μια δήθεν υποχρεωτική κατάληξη εκεί, χωρίς στην ουσία να έχουμε πάρει μια σοβαρή αναλογιστική μελέτη και χωρίς να τοποθετηθούμε επί της ουσίας αν με βάση αυτή την αναλογιστική μελέτη εμείς θα πρέπει να μπούμε ή να μην μπούμε στο ΕΤΕΑ.

Είμαστε εδώ και πολλά χρόνια, όχι τρία χρόνια, εδώ και πολλά χρόνια σε κρίση. Είμαστε εδώ και πολλά χρόνια σε κρίση η οποία απλώς δεν είχε ξεσπάσει. Ήτανε σαν τις αρρώστιες που πολλές φορές τα συμπτώματα εξωτερικεύονται πολύ αργότερα από τότε που έχει επισυμβεί η προσβολή του ατόμου και του οργανισμού από την αρρώστια και η ασθένεια.

Το να αντιδρούμε σ’ αυτή την κρίση σπασμωδικά με αλληλοκατηγορίες και με παιχνίδια αλληλοχρεώσεων και τακτικισμών δεν έχει κανένα νόημα.

Στο Γενικό Συμβούλιο του Ιουλίου είχα βγει στο τέλος και είχα προτείνει απεργία διαρκείας, πήρε έξι ψήφους. Είναι προφανές συνάδελφοι ότι δεν το πίστευα αλλά, επιτέλους αυτό το παιχνίδι να σταματήσει. Θα ήμουνα διατεθειμένος, αν οι συνάδελφοι μπορούσαν να πάρουν την απόλυτη πλειοψηφία και την ευθύνη για απεργία διαρκείας, και εμείς από κοντά θα τους στηρίζαμε αλλά να είχαν την απόλυτη ευθύνη απέναντι στους συναδέλφους.

Θα στηρίζαμε εννοώ, δεν θα ψηφίζαμε την απόφαση αλλά θα στηρίζαμε την απόφαση την οποία θα είχαν πάρει, όπως θα στηρίξουμε και την απόφαση αν καταφέρουν να περάσει από τις Γενικές Συνελεύσεις. Είναι σαφές αυτό, με όλες μας τις δυνάμεις, αλλά παιχνίδια πλειοδοσιών δεν χωράνε εδώ, όπως δεν χωράνε, ως απάντηση στην αδυναμία τη δική μας να πείσουμε τον κόσμο να ακολουθήσει, ακτιβισμοί.

Υπάρχουν ακτιβισμοί συνάδελφοι οι οποίοι είναι αποδεκτοί αλλά υπάρχουν και ακτιβισμοί οι οποίοι δεν είναι αποδεκτοί. Τον συνάδελφο δεν μπορεί  να τον κάνεις απεργό δια της βίας. Θα τον πείσεις να γίνει απεργός. Εάν δεν μπορείς να τον πείσεις είναι δικό σου πρόβλημα. Με τη βία απεργός ο άλλος δεν γίνεται.

Αγώνες χωρίς κόστος, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ο συνάδελφος και οι εργαζόμενοι και οι πολίτες και να αποδέχονται το κόστος, να αποδέχονται το κόστος ότι θα μπούνε και θα χάσουν το μεροκάματο, αγώνες που μπαίνουνε πέντε μέσα και βάζουν το λουκέτο και οι 200 πάνε για καφέ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει.

Είμαστε διατεθειμένοι να πάμε εφόσον διαμορφωθούν οι συνθήκες σε παρατεταμένο αγώνα, πραγματικό αγώνα και ουσιαστικό, όσο μεγάλης διάρκειας θέλετε, αλλά διαδικασίες να σερνόμαστε και να προκαλούμε δεν πρόκειται να τις αποδεχθούμε.

Εμείς λέμε ένα πράγμα. Δεν μπορούμε να πάμε ούτε σε άλμα στο κενό απ’ τη στρατόσφαιρα χωρίς αλεξίπτωτο, ούτε σε ντουφεκιές στον αέρα. Υποστηρίζουμε ένα απεργιακό βήμα και μετά νέα σύγκληση του Γενικού Συμβουλίου, μες στο Σεπτέμβρη.

Δεν αποδεχόμαστε τις επικλήσεις οικονομικών λόγων ή άλλων για μη σύγκλιση του Γ.Σ.. Να κάνουμε οικονομία απ’ αλλού, να μαζέψουμε από τις Ομοσπονδίες, να κάνουμε νέο Γενικό Συμβούλιο.

Ένα απεργιακό βήμα και αυτό θέλετε να είναι 48ωρη; Θέλετε να είναι πενθήμερη; Ένα απεργιακό βήμα όμως συνάδελφοι. Να εκτιμήσουμε εδώ ποιο έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας. Ούτε στα σπαστά και ούτε και στο να ξεσπάνε πάνω στην ΑΔΕΔΥ τα αδιέξοδα των Ομοσπονδιών συνάδελφοι.

Δεν μπορεί ο καθένας, έχω συμμετάσχει σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε δύο από τις μεγαλύτερες απεργίες που γίνανε στο δημόσιο τη δεκαετία του ’80 και τη δεκαετία του ’90. Στις δύο απεργίες της ΟΛΜΕ, τη μία το ’87 - ’88 με δύο μήνες περίπου συνολικά απεργίας και την απεργία του ’97 με οκτώ βδομάδες απεργίας.

Ούτε σε ακραίους ακτιβισμούς πήγαμε, ούτε οδηγήσαμε τους συναδέλφους πίσω από τους μαθητές, ούτε προσπαθήσαμε να κάνουμε τους συναδέλφους απεργούς δια της βίας. Λοιπόν εντάξει Χρήστο, δεν κατάλαβα γιατί δεν κρατιέσαι, ξυπνάει το παλιό επαναστατικό σου…, ξυπνάει η δεκαετία του ’80, εντάξει το καταλαβαίνω, μέσα σου.

Λέω λοιπόν ότι σε δύο απεργιακές κινητοποιήσεις που πήγε η ΟΛΜΕ ούτε κοίταξε να κρυφτεί πίσω από τις άλλες Ομοσπονδίες ή απ’ την ΑΔΕΔΥ, ούτε κοιτάζαμε πολύ γύρω μας τι κάνουν οι άλλες Ομοσπονδίες, όχι ότι δεν μας ενδιέφερε, ούτε κοιτάζαμε πολύ παραπάνω τι κάνει. Αισθανθήκαμε ότι είχαμε τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να υποστηρίξουμε τα αιτήματά μας και βγήκαμε και απεργήσαμε και δεν, το ξαναλέω, αν υπήρξανε κάποια περιστατικά και θέλει να τα επικαλεστεί ο Χρήστος, αυτά ούτε με κεντρική καθοδήγηση γινόντουσαν, και μπορεί να ήταν και σίγουρα, το λέω, θα ήτανε μεμονωμένα.

Και το επεισόδιο, αν σ’ αυτό αναφερθείς, σε βάρος του Νίκου το οποίο το καταδικάσαμε όλοι και τον σώσαμε, όχι τον σώσαμε, δικοί μας άνθρωποι βγήκανε και από τη Συνεργασία που πήγαν τον τότε Πρόεδρο της ΟΛΜΕ το ’97, αν σ’ αυτό θέλεις να αναφερθείς προφανώς, το Νίκο. Ναι τις καταδικάζαμε αυτές τις πρακτικές το ’97 ήτανε, το ’98 ήτανε οι μαθητικές κινητοποιήσεις. Τέλος πάντως, όποτε έγινε.

Λοιπόν λέω ότι αυτές τις πρακτικές, που στην ουσία είναι φασιστικές γιατί ο φασισμός, συνάδελφοι, δεν είναι μόνο πολιτική θεωρία, μπορεί να ήτανε κάποτε πολιτική θεωρία, είναι συμπεριφορά και θα πρέπει να προσέξουν πάρα πολύ ορισμένοι συνάδελφοι, που βαυκαλίζονται πιστεύοντας ότι είναι δημοκράτες, γιατί αυτή την συμπεριφορά την έχουν και την έχουν σε ακραίο βαθμό.

Όσο και αν παραξενεύονται όταν κάποιους απ’ αυτούς αναγκαζόμαστε και τους λέμε φασίστες. Δεν εννοούμε ότι τα πολιτικά τους πιστεύω είναι αυτά αλλά η πολιτική πρακτική τους είναι φασιστική. Αυτές τις συμπεριφορές λοιπόν για να προλάβω τον Χρήστο τις καταδικάζαμε, τις καταδικάζουμε, έχουμε και οι ίδιοι κάποιες φορές πέσει θύματα και αυτές οι πολιτικές απότοκες του παρελθόντος είναι όχι απλώς ξεπερασμένες, δεν οδηγούν πουθενά, όπως δεν οδηγούν συνάδελφοι και οι πλασματικές ηρωοποιήσεις.

Θα μπορούσαμε και εμείς 20 χρόνια να έχουμε ηρωοποιήσει και να κάνουμε πορείες για τον Παύλο Μπακογιάννη και να λέμε ότι είναι ένα απ’ τα πολλά θύματα του αριστερού παρακράτους. Και ο Τζώρτζης Αθανασιάδης και ο Μομφεράτος. Το αριστερό παρακράτος που χτύπησε που δολοφόνησε κάποιους δημοκρατικούς πολίτες… Εντάξει Αλέκο.

Το θέμα είναι αν απευθύνεσαι στον κόσμο στη λογική του ή στο συναίσθημα; Κοιτάς να εκμεταλλευτείς ένα γεγονός, ακραίο δυστυχώς αλλά συμπτωματικό, όπως πρόσφατα ο θάνατος του νεαρού που τον ρίξανε, ή έπεσε απ’ το τραμ και να το κάνεις μια βδομάδα σήριαλ και σε πολιτικό επίπεδο ή το αναγνωρίζεις σαν αυτό που είναι; Σαν ένα τραγικό αλλά μεμονωμένο γεγονός ή το βλέπεις σαν ευκαιρία, σαν τον Γρηγορόπουλο για να ανοίξεις το δρόμο να καίει η Αθήνα; Με ευθύνη και της ΟΛΜΕ, το έχω ξαναπεί εδώ που την επόμενη μέρα έβγαλε μια κατάπτυστη ανακοίνωση ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μετά τα σκάνδαλα άρχισε τις δολοφονίες.

Εάν θέλουμε να πάμε μαζί, εμείς τη συλλογικότητα την έχουμε Ευαγγέλιο, αλλά συνάδελφοι οι συλλογικότητες είναι σε διάφορα επίπεδα. Η συλλογικότητα στο επίπεδο των χώρων εργασίας έχει μια αναγκαιότητα, τη σύνθεση. Θα συνθέσουμε αλλά δεν θα συνθέσουμε επαναλαμβάνοντας τα δικά σας ιδεολογήματα. Θα συνθέσουμε στη βάση των πραγματικών αναγκών και των διεκδικήσεων και θα συνθέσουμε στον κοινό τόπο γιατί μόνο εκεί, στον κοινό τόπο, σ’ αυτά που συμφωνούμε γίνονται οι συνθέσεις. Ούτε εκβιάζονται, ούτε παραχωρούνται.

Και να πω και κάτι άλλο συνάδελφοι, ότι εγώ και η παράταξή μου έναν έπαινο αποζητάμε: το να είμαστε συνεπείς με την ιδεολογία μας και τη θέση μας. Τη δική μας την ιδεολογία, όχι τη δική σας. Τι να τον κάνω εγώ τον έπαινο αν μου πείτε μπράβο ρε σαν κουμουνιστής μιλάς. Μα δεν θέλω να είμαι κουμουνιστής, άμα ήθελα θα ήμουν από μόνος μου. Δεν είχα ποτέ τέτοια πρόθεση.

Έχω μια ιδεολογία, την τιμώ όπως τιμώ και τη δική σας ιδεολογία χωρίς να την ασπάζομαι, δεν συμφωνώ μαζί σας, τιμώ από σας εκείνους που είναι συνεπείς με την ιδεολογία τους και στην πράξη και είμαι πάντοτε και ήμουνα πρόθυμος να διαλεχθώ μαζί σας και να διαλεχθούμε μαζί σας αλλά για να τα βρούμε και να προχωρήσουμε μαζί θα προχωρήσουμε στον κοινό τόπο.

Επανέρχομαι λοιπόν, εμείς θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να αποτρέψουμε την κινητικότητα, την εφεδρεία και όλα τα υπόλοιπα που είναι σε βάρος των συναδέλφων και του ελληνικού λαού…

ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΔΕΔΥ

30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013