ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Συνάδελφε ευχαριστώ πολύ. Ο συνάδελφος Αντωνάκος έχει το λόγο.

Αντ. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συνάδελφοι, θα κάνω μια εισήγηση και στην παράταξη και στον πολιτικό μας φορέα, να πάρουμε και εμείς μια ταμπέλα Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα, να πούμε και εμείς ότι είμαστε αριστεροί, να σας κάνουμε και τη χάρη σε σας του ΚΚΕ και των υπολοίπων να σας λέμε ότι είσαστε και στο ΠΑΣΟΚ βέβαια -γιατί;- να σας λέμε ότι είσαστε οι υπόλοιπες δημοκρατικές δυνάμεις, να σας εκχωρούμε δηλαδή πιστοποιητικά δημοκρατικότητας και αγωνιστικότητας.

Άλλωστε και στην Πορτογαλία το δεξιό κόμμα που κυβερνά δημοκρατικό σοσιαλιστικό λέγεται αλλά σημασία έχει η «ταμπέλα». Και ο Γεώργιος ο Παπανδρέου ο αείμνηστος δημοκρατικό θνησιγενές σοσιαλιστικό κόμμα είχε κάποτε, δεν τον εμπόδιζε να έχει και τα ξερονήσια και όλα τα υπόλοιπα, να συμφωνεί και σε εκτελέσεις, να συμφωνεί και σε άλλα πράκτικές.

Εύκολο είναι να δηλώνουμε. Αυτό που εμένα μου είναι δύσκολο να κατανοήσω είναι πώς είναι δυνατόν εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον οι εκφραστές του μεγάλου κεφαλαίου, όπως τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, όπως οι ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών μέσων, να υποστηρίζουν όχι έναν πρωθυπουργό, όχι δύο πρωθυπουργούς, όχι τους υπουργούς τους, ένα κόμμα υποστηρίζουν, συνάδελφοι. Ένα συγκεκριμένο κόμμα που δηλώνει σοσιαλιστικό, που δηλώνει αγωνιστικό, που λέει όλοι μαζί.

Εκείνο που επίσης μου είναι δύσκολο να κατανοήσω είναι το εξής: όταν συζητάω με οποιονδήποτε από σας, από όποιο χώρο και να είναι, από όποιο συνδικαλιστικό χώρο και να είναι, αν αυτά τα μέτρα τα είχε πάρει μια άλλη κυβέρνηση δεν ρωτάω αν θα πονάγαν περισσότερο ή λιγότερο, προφανώς το ίδιο θα πονάγαν, πάλι πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους θα είχαμε, πάλι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας θα ήταν στην ανέχεια και στη φτώχεια, πάλι το 40% της νεολαίας θα ήτανε άνεργο, εάν αυτή η κυβέρνηση, η άλλη κυβέρνηση, θα μπορούσε να έχει σταθεί, όχι δύο χρόνια, αν θα είχε σταθεί δύο μήνες, για να μην πω δυο βδομάδες.

Και όλοι συμφωνούμε, όλοι μου λένε ότι είναι αδύνατον, την Αθήνα θα την χτίζαμε από την αρχή. Θα είχε κατεδαφιστεί, θα είχαμε νέο ρυμοτομικό σχέδιο και θα φτιάχναμε μια καινούργια πρωτεύουσα τουλάχιστον. Και ξέρουμε πολύ καλά όλοι ότι αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά αν είναι αλήθεια αυτό, δεν μπορεί να είναι αλήθεια ταυτόχρονα και αυτό που λέμε το όλοι μαζί. Κάποιοι δεν λένε την αλήθεια. Αν είναι αλήθεια το πρώτο, κάποιοι όταν λένε το όλοι μαζί εδώ πέρα δεν λένε την αλήθεια.

Κάποιοι με διακριτικό τρόπο αρκετά, με διαφορές ανάμεσα στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, κρατάνε φρένο. Πατάνε φρένο. Κάποιοι πηγαίνουνε. Βεβαίως υπάρχουνε μεγάλες κινητοποιήσεις αλλά είναι μεγάλες ή μικρές οι κινητοποιήσεις, συνάδελφοι; Από τι εξαρτάται αν μια κινητοποίηση είναι μεγάλη ή μικρή; Δεν εξαρτάται από το διακύβευμα; Σε σχέση με το διακύβευμα είναι μεγάλες οι κινητοποιήσεις ή μικρές, συνάδελφοι; Είναι πολλές οι κινητοποιήσεις ή λίγες, συνάδελφοι;

Οι κινητοποιήσεις είναι λίγες σε σχέση με το διακύβευμα, γιατί βεβαίως πολλές φορές μπορεί να έχει κανένας την αίσθηση ότι «το σπίτι μας καίγεται αι εμείς τραγουδάμε», ότι δεν καταλαβαίνουμε, ότι έχουμε γυρίσει τέσσερις δεκαετίες πίσω και πάμε και για πιο πίσω, γιατί το ερώτημα πια δεν είναι αν είμαστε στο 1960 αλλά αν θα βρεθούμε στο 1949 ή στο 1944, όταν κάποιοι παίζουνε στο μπαρμπούτι την ενότητα, όχι μόνο την εθνική κυριαρχία γιατί αυτή σε σημαντικό βαθμό την έχουνε εκχωρήσει και την έχουν εκχωρήσει για δεκαετίες, όχι μόνο τα κοινωνικά δικαιώματα και τις κοινωνικές ανάγκες, γιατί αυτά έχουνε πέσει στον Καιάδα, αλλά εκείνο που δεν διστάζουνε να ρίξουνε σαν διακύβευμα στη μάχη της προσωπικής τους πολιτικής επιβίωσης είναι ακόμα και την ενότητα του ελληνικού λαού.

Να μιλήσουμε για αριθμούς; Μπορώ να μιλάω όσο θέλετε και με όποιον θέλετε, από σας βεβαίως. Αλλά γιατί να μην μιλήσουμε για ζωή; Γιατί να μην δούμε την εικόνα μιας κοινωνίας που καταρρέει; Πόσες δεκαετίες πίσω είχανε να πάνε οι Έλληνες στα συσσίτια, αγαπητοί συνάδελφοι; Πόσες δεκαετίες πίσω οι Έλληνες τρέχoυν στη φτώχεια;

Ντρέπονται ακόμα λέει και έρχονται οικογενειάρχες με το ταπεράκι να το γεμίσουν να πάνε φαΐ στην οικογένεια. Πόσες δεκαετίες πίσω; Και πώς μιλάτε και πώς μιλάμε και εμείς πρώτοι για αγωνιστικότητα και για αυτά και για κινητοποιήσεις όταν στις δύο μεγάλες κινητοποιήσεις, για να μην βαυκαλιζόμαστε κιόλας, δεν ήτανε η ΔΑΚΕ, δεν ήτανε το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, δεν ήταν ο Συνασπισμός και βεβαίως δεν ήταν η ΠΑΣΚΕ που οδήγησε τον κόσμο στους δρόμους. Ήτανε η οργή, η αγανάκτηση, η απόγνωση, συνάδελφοι.

Θα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Στις 5 Μαΐου του ’10 και τον Οκτώβριο του ’11 στις μεγαλειώδεις, πράγματι, συγκεντρώσεις που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερες και ίσως ένα μερίδιο ευθύνης διαχρονικά στα 37 χρόνια που περάσαν απ’ τη μεταπολίτευση και μετά να το έχουμε και εμείς, όλοι μας, ήτανε αναντίστοιχες με το ένα εκατομμύριο ανέργους.

Ήτανε αναντίστοιχες με τα μηδενικά εκκαθαριστικά, με τα αρνητικά εκκαθαριστικά. Ήτανε αναντίστοιχες με την οπισθοδρόμηση 100 χρόνων με τις απολύσεις Δ.Υ.. Το 1911 ο Βενιζέλος κατάργησε την πλατεία Κλαυθμώνος. Το 2011 ο σοσιαλιστής και Πρόεδρος της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Ένωσης ο Γεώργιος Παπανδρέου επαναφέρει την πλατεία Κλαυθμώνος.

Θα μιλήσουμε και θα μετρήσουμε, θα κάτσουμε να κάνουμε υπολογισμούς πόσο ισχυρό είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και πόσο ισχυρή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση; Κάποιοι άλλοι πριν από 60 χρόνια δεν τα μετρήσανε, συνάδελφοι. Δεν τα μετρήσανε.

Δεν τα υπολόγισαν και όπως λένε κάποιοι, εάν το 1940 υπήρχαν αυτοί που εδώ και 15 χρόνια στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ, συνάδελφοι, τα μεγάλα κανάλια, το MEGA, ο ANTENNA, όλα τα κανάλια, όλοι οι εκφραστές, όλο το μεγάλο κεφάλαιο, σύμπτωση βέβαια. Τυχαίο; Λέει η διαφήμιση δεν νομίζω. Τυχαίο; Εντάξει συνάδελφοι, υποθέτω ότι παρόλη τη λοβοτομή που επιχειρήθηκε για πολλές δεκαετίες στον ελληνικό λαό έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να έχουμε κρίση.

Να καθίσουμε ψύχραιμα και να δούμε ποιον στηρίζουνε οι μεγαλοδημοσιογράφοι και γιατί, ποιον στηρίζουν τα μεγάλα κανάλια και να αναρωτηθούμε και να αναρωτηθεί ο καθένας από μας πώς μπορεί να είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο με τον Μπόμπολα ή με τον Λαμπράκη. Γίνεται να είμαστε; Δεν ξέρω. Κάποιοι το βλέπουνε, μπορούν να είναι, μπορούν να τα χωρέσουνε σε ένα τσουβάλι. Και την αριστερή τους συνείδηση και τη συμπόρευση με τον κ. Λαμπράκη, τον κ. Μπόμπολα και τον κ. Αλαφούζο. Λένε ότι χωράνε σε ένα τσουβάλι όλα αυτά. Δεν ξέρω, μπορεί. Μπορεί να χωράνε αλλά είναι λίγο περίεργο πράγμα. Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω, να μου το εξηγήσει κάποιος.

Και το όλοι μαζί γιατί συμπτωματικά τα πρώτα χρόνια όταν τρομάζαμε να βρούμε βήμα συμπόρευσης με την άλλη Συνομοσπονδία; Γιατί όταν πηγαίναμε σε τέτοια βήματα τις περισσότερες φορές δεν έβρισκε ο κόσμος λεωφορείο και μέσο συγκοινωνίας για να ανέβει να διαδηλώσει την οργή του και την αγανάκτησή του; Τυχαία ήτανε και αυτά; Δεν νομίζω.

Τελειώνω. Στο τι πρέπει να κάνουμε. Ελύτης. Τις μέρες εκείνες τα παιδιά επειδή δεν είχε μείνει τίποτα να χάσουνε παρά ένα κομμάτι ήλιο κάτω από το γυμνό τους στήθος, βγήκανε στους δρόμους και στις διαδηλώσεις και δεν υπολογίσανε τίποτα, δεν κολλήσανε ούτε σε αριθμούς, ούτε σε υπολογισμούς, ούτε στο να υπολογίσουνε τι θα έρθει μετά, γιατί κάποιοι εδώ προσπαθούν να μας πούνε ναι, να μην πάμε ένα βήμα μπροστά, να μην φύγουμε, να μην αγανακτήσουμε γιατί κοιτάξτε, υπάρχουνε και κάποιοι δράκοι.

Οι δράκοι, συνάδελφοι, είναι δράκοι συμφέροντος ή στη φαντασία ορισμένων; Ο κόσμος όταν έχει φτάσει στην απόγνωση ξέρει ότι έχει μόνο ένα πράγμα να κάνει: να πολεμήσει. Και αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς τώρα.