Εκτύπωση
Κατηγορία: Ομιλίες
Εμφανίσεις: 859

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το λόγο έχει ο συνάδελφος Αντωνάκος και να ετοιμάζεται η συναδέλφισσα Πανουτσάκου.

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Αγαπητοί συνάδελφοι, ακουστήκαν πολλά ενδιαφέροντα, αλλά θα χρειαζόταν πάρα πολύς χρόνος για να ασχοληθεί κανένας με όλα αυτά που ίσως θα ήταν χρήσιμο σε κάποιες διαδικασίες να έχουμε το χρόνο να τα συζητήσουμε. …

Είναι πολύ θετικό ότι, μετά από 15 χρόνια, κάποιοι ανακαλύψανε τη σύνθεση. Ελπίζω τώρα να είναι ειλικρινής η στροφή και η επίκληση της σύνθεσης να μην είναι απλώς συγκυριακή για να αντιμετωπιστεί η καταιγίδα… ήταν κάποτε ένα μικρό και φτωχό κράτος που το λέγανε Ψωροκώσταινα.

Μετά την περιπέτεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και του Εμφύλιου στη συνέχεια βασανιζόταν από ακυβερνησία μέχρι το ’52. Το ’52 - ’53, με όλα τα κληρονομημένα διαχρονικά μειονεκτήματα, μπήκε σε σταθερή πορεία και αυτό το μικρό κράτος που λεγόταν Ψωροκώσταινα, με θυσίες του ελληνικού λαού, με μετανάστευση μεγάλων ομάδων του πληθυσμού, κατάφερε το 1980, έχοντας διανύσει με γρήγορο βηματισμό μια μεγάλη απόσταση απ’ αυτή που την χώριζε από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, να γίνει το 10ο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτό πρέπει να έχουμε τη γενναιότητα και το θάρρος να το αναγνωρίζουμε.

Όπως πρέπει να έχουμε τη γενναιότητα και το θάρρος να αναγνωρίζουμε ότι ναι, ήταν επιτυχία η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή η ένταξη, ασχέτως αν δεν το χρησιμοποιήσαμε σωστά, της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Ήταν επιτυχίες, αγαπητοί συνάδελφοι.

Η πρώτη όμως και μεγαλύτερη επιτυχία ήταν ότι η Ελλάδα έχοντας το δεύτερο παγκοσμίως ρυθμό ανάπτυξης από τα μέσα της δεκαετίας του 50 και τη δεκαετία του ’60, με ρυθμό που ήταν ή πλησίαζε στο 10% ετησίως, (υστερούσε μόνο έναντι της Ιαπωνίας) και ήτανε διπλάσιος από τους ρυθμούς ανάπτυξης των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης, στη συνέχεια με ρυθμούς ανάπτυξης 4,6% τη δεκαετία του ’70, παρά τις περιπέτειες, παρά την εισβολή στην Κύπρο, ρυθμοί οι οποίοι ήτανε κατά 1/3 μεγαλύτεροι από τους αντίστοιχους ρυθμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατάφερε να γίνει το 10ο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Χρεοκόπησε η πολιτική τη δεκαετία του ’80. Χρεοκόπησε η πολιτική τη δεκαετία του ’80 γιατί έκανε την εξουσία αυτοσκοπό, γιατί ανήγαγε σε ιδεολογικό δόγμα το λαϊκισμό και γιατί οδήγησε σε μια δεκαετία το δημόσιο χρέος από το 30% που ήταν το 1980, στο 90% αν συνυπολογιστούν και οι επισφαλείς εγγυήσεις του δημοσίου που καταπέσανε στη συνέχεια. Επίσης  και σε έλλειμμα το 1990 της τάξεως του 17,5%, επίσημα καταγεγραμμένο στους προϋπολογισμούς.

Το χρέος του δημοσίου το 1993 ήτανε 110% του ΑΕΠ. Αυτή ήταν η κατάσταση. Τότε το 1990 έφτασε για πρώτη φορά μεταπολεμικά η χώρα σε κατάσταση αδυναμίας δανεισμού και αν δεν υπήρχαν οι εθνικές αποταμιεύσεις η χώρα θα είχε χρεοκοπήσει. Στράφηκε στο ελληνικό αποταμιευτικό κοινό, με επιτόκια στα τριετή ομόλογα 24 και 25% και ξέφυγε από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας το 1990, αλλά ποτέ δεν ορθοπόδησε. Και δεν ορθοπόδησε ποτέ γιατί βεβαίως, για να δεχθώ και κάτι που είπε ένας συνάδελφος προηγουμένως, είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξω ότι δεν φταίνε όλοι εκείνοι που κυβερνήσανε, δεν φταίνε επίσης και εκείνοι που έστω και αν δεν κυβερνήσανε με ουτοπικές θέσεις συμβάλανε να μετατοπιστεί η Ελλάδα σε μη ρεαλιστικές πολιτικές.

Να αποδεχθώ ότι φταίμε και εμείς σαν συνδικαλιστές γιατί και εμείς δεν δείξαμε σε κάποιες περιόδους ότι είχαμε την επάρκεια της ανάλυσης για να κρατήσουμε αντιστάσεις.

Φτάσανε σήμερα τα ασφαλιστικά ταμεία να είναι σε αδυναμία πληρωμής, γιατί είναι στην πραγματικότητα σε αδυναμία πληρωμής, ακόμα και αν η κυβέρνηση αποφασίσει και χορηγήσει ως δωρεά το 1,6 δισεκατομμύριο που χρειάζεται το Ταμείο Πρόνοιας για να δώσει στις 36.500 συνταξιούχους συναδέλφους το εφάπαξ.

Από την επόμενη μέρα θα αρχίσει να δημιουργείται νέο πρόβλημα, γιατί με βάση τον αριθμό των ασφαλισμένων, τα χρήματα που θα συλλέγονται δεν θα επαρκούν.

Βεβαίως, η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει επίσημα, γιατί η χρεοκοπία της Ελλάδας θα σήμαινε χρεοκοπία του τραπεζικού συστήματος όλης της Ευρώπης, όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο οι γερμανικές τράπεζες είναι δεσμευμένες με 500 δισεκατομμύρια σε ομόλογα από τις τέσσερις χώρες: την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία, 500 δισεκατομμύρια, σε δημόσιο χρέος, όχι σε χρέος από ιδιώτες.

Οι τράπεζες τα δώσανε στα κράτη, τώρα αν η Ελλάδα δεν χρησιμοποίησε αυτά τα δάνεια σωστά, ευθύνονται και οι τράπεζες που εμπιστευτήκανε την Ελλάδα, αλλά ευθύνεται και η Ελλάδα, οι κυβερνήσεις της Ελλάδας που δεν τα χρησιμοποίησαν με σωστό τρόπο.

Δεν πρόκειται λοιπόν η Γερμανία να αφήσει να χρεοκοπήσουν οι δικές της τράπεζες. Δεν πρόκειται η Γαλλία να αφήσει να χρεοκοπήσουν οι τράπεζές της οι οποίες είναι χρεωμένες με πιστώσεις στις τέσσερις αυτές ευρωπαϊκές χώρες 400 δισεκατομμυρίων.

Εδώ φτάσαμε γιατί όλη η Δύση, έχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Το πρόβλημα του εμπορικού ισοζυγίου. Δεν γίνεται για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα να έχεις πολύ μεγαλύτερες εισαγωγές από εξαγωγές.

Αυτό που επιχειρείται λοιπόν με πρόσχημα, με αφορμή την Ελλάδα , δυστυχώς εμείς τους δώσαμε αυτή τη δυνατότητα, είναι να χτυπηθεί η ιδιωτική κατανάλωση. Αλλά για να χτυπηθεί η ιδιωτική κατανάλωση πρέπει να χτυπηθεί η αγοραστική δύναμη και των Ελλήνων, αλλά όχι μόνο.

Πρέπει να μειωθεί η κρατική δαπάνη γι’ αυτό μειώνεται και η κρατική δαπάνη με τις περικοπές των προϋπολογισμών. Πρέπει επίσης να έχουμε ανταγωνιστικά προϊόντα, και για να πραγματοποιηθεί αυτό γίνεται η μείωση του εργατικού κόστους…