Εκτύπωση
Κατηγορία: Ομιλίες
Εμφανίσεις: 943

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο συνάδελφος Αντωνάκος έχει το λόγο.

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Αγαπητοί συνάδελφοι, έχω την εντύπωση ότι παρά το ότι μιλάμε για τις μεγαλύτερες ανατροπές μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και τον εμφύλιο πόλεμο, κατά βάθος δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ούτε οι ίδιοι και αυτό το μαρτυρά ότι ακολουθούμε τις ίδιες πρακτικές, αν θέλετε το μαρτυρά και η συμμετοχή, η διαδικασία σε όλα τα Γενικά Συμβούλιο του τελευταίου 6μηνου – 7μηνου, συμπεριλαμβανομένου και του σημερινού.

Δε ξέρω πόσο δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε εμείς και να συνειδητοποιήσουν και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου τις καταστάσεις τις οποίες βιώνουμε και τις καταστάσεις τις οποίες θα βιώσουμε γιατί είναι δεδομένο ότι μας έχουν ρίξει στο πηγάδι, αλλά τον πάτο του πηγαδιού δεν τον έχουμε βρει ακόμα ούτε με την όραση. Δε βλέπουμε ακόμα πού πρόκειται να σταματήσουμε.

Το πρώτιστο λοιπόν καθήκον είναι να συνειδητοποιήσουμε εμείς ότι οφείλουμε ότι έχουμε την εντολή να είμαστε παρόντες. Να αναζητήσουμε, όχι στις συνηθισμένες πρακτικές του παρελθόντος, τη διέξοδο που θα μας οδηγήσει πρώτα απ’ όλα να κλείσουμε το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε μας, τις εντός πολλών εισαγωγικών ««ηγεσίες»» και στον κόσμο. Γιατί δεν έχει σημασία πόσες κινητοποιήσεις αριθμητικά προκηρύσσουμε, αλλά ούτε η αποτελεσματικότητά τους τόσο, αλλά η συμμετοχή. Το τι συμμετοχή έχουμε και πόσο γύρω μας συσπειρώνεται ο κόσμος.

Είπα και στο Συνέδριο ότι η ψήφος ανοχής στα πεπραγμένα της απερχόμενης Εκτελεστικής Επιτροπής, από την πλευρά μου τουλάχιστον, αφορούσε κυρίως τη νέα πορεία που πρέπει να χαράξουμε και όχι το παρελθόν, γιατί σε όλη τη διαδρομή των 34 χρόνων από τη μεταπολίτευση και μετά, με υπερβολές, με ακρότητες, με ακραίο καταγγελτικό λόγο, διεκδικώντας οι παρατάξεις και ιδιαίτερα σ' αυτό το πεδίο, σ' αυτόν τον αγώνα οι μικρότερες, την αυθεντικότητα του αγώνα και των συνδικαλιστικών και πολιτικών λόγων, καταγγέλλοντας όλους τους υπόλοιπους για προδοσίες, για κυβερνητισμούς, για αντικυβερνητισμούς, για κομματισμούς, εκείνο που κάναμε ήταν να στείλουμε πάρα πολλούς συναδέλφους στο περιθώριο.

Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει πρώτιστα να λύνει τα προβλήματα αυτών που εκπροσωπεί και βεβαίως να ασχολείται και με τα ευρύτερα, αλλά αν πρώτιστο μέλημά του έχει να λύσει τα παγκόσμια προβλήματα, είναι δεδομένο ότι όχι μόνο τα παγκόσμια προβλήματα δε θα λύσει, αλλά θα αφήσει στο περιθώριο και πολλά από τα προβλήματα εκείνων που εκπροσωπεί, οι οποίοι αν θέλετε δεν έχουν και δεν είναι και εύκολο να φτάσουν στο επίπεδο της συνειδητότητας που έχει το καθένας από μας και που έχουμε την απαίτηση να την έχουν και οι άλλοι. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο πέραν του ότι και εμείς μεταξύ μας έχουμε πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις σε αυτά τα ζητήματα.

Το πρώτο, για να μην μακρηγορήσω, που πρέπει να γίνει, είναι ότι βεβαίως επί του πρακτέου πρέπει να εξουσιοδοτηθεί η νέα Εκτελεστική Επιτροπή για το επόμενο διάστημα μέχρι το επόμενο Γενικό Συμβούλιο για όποιες κινητοποιήσεις απαιτηθεί να γίνουν και κριθεί σκόπιμο να γίνουν, εξασφαλίζοντας ταυτοχρόνως και κάποιες προϋποθέσεις προσέγγισης του κόσμου έτσι ώστε πραγματικά να μην έχουμε κινητοποιήσεις με 150 ανθρώπους ή 200 στην Πλατεία Κλαυθμώνος.

Για την επόμενη εβδομάδα και για τις κινητοποιήσεις που ακολουθήθηκαν, είμαστε σύμφωνοι με την εισήγηση του Προέδρου. Βεβαίως την Τρίτη, παραμονή της απεργίας στις 14 του μηνός, τελειώνει το νομοσχέδιο το οποίο καίει τον ιδιωτικό κυρίως τομέα και βεβαίως μπορεί να αναμένει κάποιος ότι εκείνη την ημέρα ο ιδιωτικός τομέας και ιδιαίτερα κάποιες ΔΕΚΟ θα έχουν πολύ έντονη παρουσία.

Έχω την αίσθηση ότι αν υιοθετηθεί η πρόταση που έκανε η παράταξη η οποία έφυγε, εκείνο που θα επιτευχθεί θα είναι να αποδυναμωθεί η εδώ και 20 ημέρες εξαγγελθείσα και προκηρυχθείσα απεργία της 15ης Δεκεμβρίου.

Γι' αυτό λοιπόν είναι προτιμότερη για μας η πρόταση που έκανε ο Πρόεδρος της απερχόμενης Εκτελεστικής Επιτροπής για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της 14ης Δεκεμβρίου με στάση και συμμετοχή στο συλλαλητήριο και η προσπάθεια να δοθεί και για τις 14 ασφαλώς, αλλά κυρίως για την επιτυχία των κινητοποιήσεων της 15ης Δεκεμβρίου.

Όσον αφορά τον προϋπολογισμό, βεβαίως υπάρχει κάθετη αντίθεση στον προϋπολογισμό ο οποίος προωθείται, δεν πρέπει όμως να εξαντληθούμε σε κινητοποιήσεις που δυστυχώς τα τελευταία 36 χρόνια γίνονται κάθε χρόνο και έχουν αποκτήσει εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Να αναζητήσουμε τους τρόπους και να εξουσιοδοτηθεί η Εκτελεστική Επιτροπή να αναζητήσει τους τρόπους πώς θα δώσει με τον καλύτερο τρόπο την αντίθεσή της, πώς θα δηλώσει την αντίθεση του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος, των δημοσίων υπαλλήλων και όλων των εργαζομένων στον προϋπολογισμό, που είναι ένας προϋπολογισμός αδιεξόδου κυρίως.

Δε θα προτάσσαμε τη λέξη λιτότητα. Το πρόβλημα είναι ότι οι τελευταίοι προϋπολογισμοί είναι προϋπολογισμοί αδιεξόδου, προϋπολογισμοί που απομακρύνουν προς τα κάτω, απομακρύνουν από την πτώση μας, και πολύ φοβάμαι με μεγαλύτερη ταχύτητα από εκείνη που πέφτουμε, τον πάτο του πηγαδιού. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, ότι εμείς κυνηγάμε τον πάτο του πηγαδιού και δεν τον φτάνουμε. Και αυτές οι πολιτικές είναι αδιέξοδες. Έχει καταγγελθεί κατ’ επανάληψη και από την Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ και αυτές οι πολιτικές πρέπει να σταματήσουν.

Τέλος, συνάδελφοι, θα πρέπει να προβληματιστούμε όσον αφορά κάποιες άλλες κινητοποιήσεις. Με όλο το σεβασμό σε εκείνους που θυσιάστηκαν για αγώνες, για τα δικά τους ιδανικά, έστω κι αν δεν συμφωνούμε με αυτά.

Δεν ξέρω πόσο πίσω πρέπει να σταματήσει η ατζέντα, αν πρέπει να πάμε και στον Πέτρουλα και σε όλους τους υπόλοιπους, αλλά πρέπει να δούμε σε αυτή την περίοδο πόσο μπλέκοντας τις κινητοποιήσεις για μια καταιγίδα, χωρίς ορατό τέλος, με κάποιες άλλες κινητοποιήσεις για γεγονότα που συνέβησαν και σε κάποια από αυτά έχει δοθεί άλλη διάσταση από εκείνη που πραγματικά είχαν.

 

Κατά την άποψή μου η διάσταση στα γεγονότα του Δεκέμβρη του ΄08, και το οποίο χρησιμοποιήθηκε από πολλούς και δεν αφορά κυρίως τις πολιτικές παρατάξεις ούτε τις συνδικαλιστικές παρατάξεις τις παρούσες, χρησιμοποιήθηκε και από Μέσα Ενημέρωσης και από άλλους χώρους και της δόθηκαν διαστάσεις και χαρακτηριστικά που δεν είχε. Θα πρέπει λοιπόν να προβληματιστούμε σε τέτοιες αποφάσεις και να δούμε πόσο συμβαδίζουν με την κρισιμότητα της εποχής.