ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο συνάδελφος Αντωνάκος έχει το λόγο.

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Αγαπητοί συνάδελφοι, είναι απογοητευτική η εικόνα του Γενικού Συμβουλίου, όπως βεβαίως ήταν απογοητευτική και τις προηγούμενες φορές, αλλά ιδιαίτερα με τις εξελίξεις του τελευταίου χρόνου είναι αποκαρδιωτικό να βλέπουμε σήμερα να μη συμμετέχει σ’ ένα τέτοιο Γενικό Συμβούλιο ούτε το 1/3 των γενικών συμβούλων.

Και αυτό δε μας αφήνει να έχουμε και πολύ μεγάλη αισιοδοξία ότι άμεσα μπορεί ν’ αλλάξει η κατάσταση. Σημειολογικά θα έλεγα ότι είναι λάθος να συγκρίνουμε, να συσχετίζουμε και να απαριθμούμε τις κινητοποιήσεις που κάναμε για να μην υπογραφεί η σύμβαση με την COSCO στον Πειραιά πριν από δυο χρόνια, ή τις κινητοποιήσεις που κάναμε για ν’ αποτραπούν οι αντιασφαλιστικές παρεμβάσεις που επιχειρήθηκαν την άνοιξη του 2008, με ό,τι συνέβη τους τελευταίους 6 μήνες. Με ό,τι συνέβη και στον ασφαλιστικό και στον οικονομικό, στον εισοδηματικό τομέα.

Ξεκινώντας από αυτά, καταγράφουμε μια αναντιστοιχία ανάμεσα στην αντίδραση που υπήρξε, όχι σε αριθμό προκηρυγμένων κινητοποιήσεων, αλλά σε βαθμό έντασης αυτών των κινητοποιήσεων, κάτι που βεβαίως δείχνει ότι υπάρχει ένα πρόβλημα, ότι υπάρχει ένα κενό ανάμεσα σε αυτό που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει και σε αυτό που ο κόσμος είναι διατεθειμένος κάθε φορά ν’ ακολουθήσει.

Αυτό ασφαλώς είναι το μεγάλο ζήτημα, είναι ένα θέμα στο οποίο και ο Πρόεδρος αναφέρεται στην εισήγησή του, αναφέρθηκε και ο Βρεττάκος πιο εκτενώς και πιο εντοπισμένα και είναι ένα πρόβλημα που ασφαλώς πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.

Γιατί σημασία δεν έχει πόσες κινητοποιήσεις θα κάνουμε το επόμενο διάστημα, που θα είναι ακόμα πιο δύσκολο απ’ ό,τι είναι μέχρι σήμερα, η θητεία του επόμενου Γενικού Συμβουλίου θα είναι σε πιο δύσκολες συνθήκες, γιατί δεν ξεπερνιέται η κρίση, η κρίση θα είναι ακόμα βαθύτερη, όχι τόσο γιατί μεγαλώνει το δημόσιο χρέος, δεν είναι το κρίσιμο ζήτημα το πόσο μεγαλώνει το δημόσιο χρέος, το κρίσιμο ζήτημα με ότι δε διαφαίνεται στον ορίζοντα ανάπτυξη και ότι, αντίθετα, όπως αποδείχθηκε και μέχρι τώρα, με τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση τον τελευταίο χρόνο, η οικονομία μπήκε και θα μπει ακόμα βαθύτερα σε ύφεση.

Πάνω από 4% είναι η ύφεση του 2010 και η εκτίμηση είναι ότι και το 2011 θα ξεπεράσει το 3%. Με μια οικονομία σε ύφεση λοιπόν, γιατί σημασία δεν έχει τόσο το απόλυτο μέγεθος του δημόσιου χρέους, ακόμα και αν φτάσει δηλαδή το δημόσιο χρέος σε ένα, σε δύο, σε τρία χρόνια να είναι το 150 και το 160% του ΑΕΠ, η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος 200% του αντίστοιχου ΑΕΠ, κι όμως δεν έχει πρόβλημα δανεισμού γιατί δεν έχει πρόβλημα εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους.

Σημασία έχει η σταθεροποίηση του δημόσιου χρέους και μια πορεία ανάπτυξης της οικονομίας. Αλλά αυτή η πορεία ανάπτυξης δε διαφαίνεται στην ελληνική οικονομία. Θα έρθουν λοιπόν πιο δύσκολες μέρες, παρά τα μέτρα. Κι εδώ να πούμε ότι στο Δημόσιο δεν είναι μόνο οι περικοπές μέσα από το νέο μισθολόγιο. Ετοιμάζεται και μια παρέμβαση ύψους 150 εκατομμυρίων ευρώ στα οικογενειακά επιδόματα με τα νέα μέτρα.

Τα οικογενειακά επιδόματα πια δε θα δίνονται με βάση την οικογενειακή κατάσταση αλλά με βάση και την οικονομική κατάσταση. Αυτό είναι ένα από τα νέα μέτρα.

ΜΕΛΟΣ: (Τοποθέτηση εκτός μικροφώνου)

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Τα πολυτεκνικά μόνο; Σ’ ευχαριστώ για τη διευκρίνιση, ήταν χρήσιμη.

Είναι δεδομένο ότι για την κατάσταση που υπάρχει σήμερα στο συνδικαλιστικό κίνημα έχει ευθύνες και η απερχόμενη Διοίκηση, και το απερχόμενο Γενικό Συμβούλιο, αλλά οι ευθύνες διατρέχουν όλη την ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος τα τελευταία 36 χρόνια από τη μεταπολίτευση και μετά, με υπερβολές, με άκαιρες και άστοχες κινητοποιήσεις.

Κι ν’ αποδεχθώ αυτό που είπε ο Βρεττάκος, ότι οι μεγάλες παρατάξεις έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη από δω και μετά, χωρίς να σημαίνει ότι απομειώνεται η συνολική ευθύνη τους, αλλά όσον αφορά το παρελθόν, θα πω ότι μάλλον οι μικρές παρατάξεις με τις θέσεις και με ένα στείρο καταγγελτικό λόγο. είναι εκείνες που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη. Ακόμα το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκαν σαν ιδεολογικό βάθρο για τη μεγαλύτερη των παρατάξεων, για να προωθήσει στοχεύσεις κομματικές.

Γιατί, αν έχουμε ανάγκη τη συλλογικότητα, αν έχουμε ανάγκη τη μεγάλη συμμετοχή, πρέπει να είμαστε πιο καλοπροαίρετοι η μία παράταξη απέναντι στην άλλη, να είμαστε πιο ανεκτικοί, να προσεγγίζουμε και τις δυσκολίες που έχουμε αλλά και τις θέσεις των άλλων. Όταν για 30 χρόνια, για πολλά χρόνια χρησιμοποιούσαμε έναν στείρο καταγγελτικό λόγο, είναι επόμενο ότι συμβάλλαμε κι εμείς στο να πάνε οι συνάδελφοι στον καναπέ και να παίρνουν γραμμή από το Λαμπράκη κι από το Μπόμπολα, αντί ν’ ακούνε τι λένε τα Συνδικάτα.

Μπροστά στην κρίσιμη επόμενη τριετία, η οποία μπορεί να επιβεβαιώσει έστω κι αν δεν το θέλουμε, αυτό που είπε προηγουμένως ο Άρης, μπορεί να επιβεβαιώσει την κατάπτωση του χρέους γιατί αυτό που έγινε με το μνημόνιο είναι ότι στην ουσία διασώθηκαν οι Τράπεζες, διασώθηκε η DEUTSCHE και η SΟCIETE GENERALE και οι άλλες Τράπεζες των ευρωπαϊκών χωρών και το δάνειο με υποθήκη την ελληνική περιουσία μέσω του μνημονίου αυτό το χρέος πέρασε στους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Αυτό έγινε στην πραγματικότητα. Θα φύγει σταδιακά από κάποιες Τράπεζες, από κάποιους χρηματοπιστωτικούς Οργανισμούς και θα μεταφερθεί στους κρατικούς προϋπολογισμούς των 16 χωρών και βεβαίως φρόντισαν και η Γερμανία και οι άλλες χώρες να εξασφαλίσουν με τον καλύτερο τρόπο τα δικαιώματά τους αφού όπως είπε προηγουμένως και ο Ηλιόπουλος, δεν είναι το ελληνικό Κοινοβούλιο που αποφασίζει, αλλά είναι πια με την υπογραφή του μνημονίου και την ψήφιση του μνημονίου το Μάιο, είναι άλλοι που αποφασίζουν για μας έξω από μας και με την υποθήκευση, περιουσιακών στοιχείων του Έλληνα.

Η αγωνία δεν εκφράζεται σήμερα, όχι στις ομιλίες όσων μίλησαν μέχρι τώρα, δεν εκφράζεται στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το Γενικό Συμβούλιο. Όλοι φταίμε, κάποιοι φταίνε περισσότερο και κάποιοι λιγότερο. Είναι κάτι που πρέπει ν’ αλλάξει. Όπως πρέπει ν’ αλλάξει και να γίνει πιο συλλογική και η λειτουργία της Εκτελεστικής Επιτροπής. Όπως πρέπει ν’ αλλάξουν και οι σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στη Συνομοσπονδία και τις Ομοσπονδίες.

Αλλά για να γίνουν αυτά, χρειάζεται συνειδητοποίηση, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και χρειάζεται να καταθέσουμε ψυχή. Σίγουρα, όπως και η εισήγηση λέει, το επόμενο διάστημα χρειάζονται μεγάλες συλλογικότητες. Χρειάζονται συνθέσεις, οι οποίες βεβαίως είναι προαπαιτούμενο για να υπάρχουν και πιο αποτελεσματικές αντιδράσεις σε αυτά που πρόκειται να έρθουν.

Βεβαίως καλή είναι και η ανάμνηση της διεκδίκησης των 1.400 ευρώ ως βασικού μισθού του νεοεισερχόμενου, που δε θα εγκαταλειφθεί, αλλά με τις σημερινές συνθήκες, μοιάζει με μια μεγάλη ουτοπία.

2010-11-19