Αντ. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συνάδελφοι έχω την αίσθηση ότι ορισμένοι εδώ μέσα, αρκετοί, έχουν κάνει μόνιμο σύμφωνο συμβίωσης με τις ψευδαισθήσεις και την ίδια στιγμή έχουν πάρει διαζύγιο με τη λογική. Ίσως αυτό οφείλεται σε κάτι που έχω πει, που έχει συμβεί και το έχω πει και σε προηγούμενο Γενικό Συμβούλιο, ότι η πολύ ιδεολογική μονομέρεια και προσήλωση, τους έχει οδηγήσει σε πνευματική αβιταμίνωση.

Υπάρχει ένα θέμα στο οποίο συμφωνώ, το έχω πει και πάλι στο παρελθόν, με το ΠΑΜΕ. Όποιος δεν βλέπει ότι ο δρόμος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας, μονόδρομος λέει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, ο δρόμος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανεξάρτητα από μαγκιές, είτε είναι του Σαμαρά, είτε είναι του Τσίπρα, είτε είναι του Ολάντ, είτε είναι του Ρέντζι, είτε οποιουδήποτε άλλου, ο δρόμος στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 27, των 28 μελών είναι ένας και αργά ή γρήγορα οι ψευδαισθήσεις σε μικρότερα ή σε μεγαλύτερα κράτη λήγουνε.

Ορισμένοι εξακολουθούν σήμερα στην Ελλάδα, μετά από έξι χρόνια, παρά τη διάψευση των ψευδαισθήσεων να έχουν ελπίδες ότι μέσα από κάποια ανατροπή αλλά μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανατροπή στη διαχείριση, θα αλλάξουν οι καταστάσεις.

Ένα είναι βέβαιο συνάδελφοι, ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άλλος δρόμος, ο δρόμος έξω απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο δρόμος που προτείνει το ΠΑΜΕ,  είναι ένας δρόμος που τον επιλέγει ο ελληνικός λαός και μπορεί να τον ακολουθήσει. Οφείλουμε όμως όλοι επιτέλους να πούμε την αλήθεια. Οφείλουμε να ζητήσουμε να βγει όλος ο ελληνικός λαός στους δρόμους για να απαιτήσει από τις πολιτικές δυνάμεις όχι την ανατροπή συνάδελφοι αλλά την αλήθεια. Ή την ανατροπή αλλά εφόσον του πούμε πρώτα την αλήθεια. Γιατί ανατροπή ζήτησε και ο ελληνικός λαός χωρίς να το ξέρει και το 2007 και το 2008 και κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί τότε, - ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπως τώρα ο κ. Τσίπρας έβγαινε ανάμεσα στον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ με τη γροθιά σηκωμένη μπροστά στο πανό της ΑΔΕΔΥ – και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;.

Το ποια ανατροπή υπήρξε μετά το 2009 και το 2010 όλοι τώρα το γνωρίζουμε Συνάδελφοι πολιτικές ανατροπές έχουν υπάρξει κατ’ επανάληψη και στο παρελθόν. Πολιτικές ανατροπής στηριχθήκαν και από τα συνδικάτα. Ακολουθηθήκαν και πριν απ’ τις εκλογές του 2009. Το ποια ανατροπή υπήρξε μετά τις εκλογές του 2009 όλοι τις βιώνουμε και τις βιώνουμε τραυματικά στο πετσί μας.

Το ποιες ανατροπές επιτευχθήκανε με την βαθιά επαναστατική, εντός πολλών εισαγωγικών, πολιτική των «επαναστατικών» δυνάμεων - με εξαίρεση τη σοβαρή στάση του ΠΑΜΕ - το 2008 μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, όταν η ΟΛΜΕ την επομένη, πριν συμπληρωθούν 12 ώρες έβγαλε το κατάπτυστο εκείνο κείμενο που έλεγε ότι «η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μετά τα σκάνδαλα άρχισε τις δολοφονίες» και προσκάλεσε 13χρονους και 14χρονους να βγαίνουν στο δρόμο και να ακολουθούν τακτικές μπαχαλάκηδων, το ζήσαμε, το βιώνουμε.

Ναι, συνάδελφοι, αν επαίρεστε γι’ αυτό, συμβάλατε στην ανατροπή και σε μια αντίστοιχη ανατροπή προσπαθείτε να συμβάλλετε και σήμερα. Γιατί δεν είναι μια ανατροπή που θα έρθει μέσα από μια κινητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, που θα έχει απέναντί της πολιτικές δυνάμεις, είτε αυτές είναι κυβερνητικές, είτε αντιπολιτευόμενες, που θα τους πούνε την αλήθεια. Γιατί κανένας, καμιά πολιτική δύναμη, αν δει τέσσερα εκατομμύρια Έλληνες στο δρόμο δεν θα τολμήσει να μην πει την αλήθεια.

Ρώτησα, συνάδελφοι, όταν είδαμε σαν ΑΔΕΔΥ την περασμένη, πριν από δύο μήνες, τον Πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του είπα: Πρόεδρε, εδώ η Αργεντινή χρωστάει 1,3 σε έναν ιδιωτικό οργανισμό και δεν μπορεί να ξεμπλέξει, εμείς χρωστάμε 240 δισεκατομμύρια σε 17 κράτη. Τι απάντησε; Απάντησε: «εεε…, αν δεν διαπραγματευτούμε από πριν…». Αυτά τα ξέρουμε. Τις κόκκινες γραμμές δεν είδαμε.

Και ο ελληνικός λαός πρέπει να ξέρει τις κόκκινες γραμμές. Λογικές που τη μία λέει ένα μικρό μέρος του χρέους είναι επαχθές ο κ. Σταθάκης και την άλλη μέρα τα άλλα στελέχη να λένε ότι θα διαγράψουμε το χρέος τις έχουμε δει στο παρελθόν, αλλά οι πολιτικές αυτές δεν οδηγούν, συνάδελφοι, πουθενά. Ούτε οδηγούν πουθενά ψευδαισθήσεις, ήταν πετυχημένη η κινητοποίηση για την αξιολόγηση, εμποδίσαμε την κυβέρνηση να περάσει αυτό το κατάπτυστο, να εφαρμόσει το κατάπτυστο νομοσχέδιο, αλλά δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις, συνάδελφοι.

Η κινητοποίηση ήταν πετυχημένη γιατί πείσαμε τους συναδέλφους για δύο πράγματα. Πρώτον τους πείσαμε ότι αυτή η αξιολόγηση οδηγούσε μελλοντικά σε απολύσεις και το δεύτερο για το οποίο τους πείσαμε ήταν ότι αυτή η κινητοποίηση ήτανε ανέξοδη. Σε ανέξοδες κινητοποιήσεις, είναι πράγματι διατεθειμένοι όλοι να συμμετέχουν. Το θέμα είναι γιατί 2 - 3 - 4 - 5 μήνες μετά σε κινητοποίηση μιας 24ωρης τα ποσοστά είναι κάτω από 20 και κάτω από 30%. Και η πραγματικότητα είναι ότι είναι κάτω από 20%.

Βεβαίως ήταν αξιοπρεπή τα συλλαλητήρια συγκρινόμενα όμως με τι συνάδελφοι; Με προηγούμενα συλλαλητήρια που ήμασταν τρεις και πέντε παρέα και αραιώναμε για να φαινόμαστε περισσότεροι.

Λέμε λοιπόν ρεαλιστικά, σημασία έχει όχι πόσες μέρες δεν θα κάνουμε απεργία, θα την προκηρύξουμε αλλά δεν θα την κάνουμε, αλλά να κάνουμε μια πραγματική κινητοποίηση η οποία θα έχει ουσία, δυναμική και συμμετοχή.

Λέμε λοιπόν όταν θα ψηφιστεί η καινούργια συμφωνία, με τους δανειστές, το καινούργιο μνημόνιο, τότε, από τώρα εξουσιοδότηση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ για μια 24ωρη απεργία. Λέμε ναι στο συλλαλητήριο την Κυριακή που θα ψηφίζεται ο προϋπολογισμός.

Σε πατρωνία σε κινητοποιήσεις μαθητικές είτε είναι στις 3 Δεκέμβρη, είτε είναι στις 6 Δεκέμβρη, που στην πραγματικότητα βάζουν μπροστά τα παιδιά με στόχο να τα εκμεταλλευτούν, λέμε κατηγορηματικά όχι και τις καταγγέλλουμε.

Δευτερολογία: για το Οργανωτικό καταστατικό συνέδριο.

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συνάδελφοι, θέλω να πω ότι όταν κάποιος θέλει να κρυφτεί ο ίδιος ή η παράταξή του ή οι φίλοι του κρύβεται πίσω από Ομοσπονδίες. Εγώ κατ’ επανάληψη έχω καταγγείλει πρόσωπα και παρατάξεις και όχι την ΟΛΜΕ για το πραγματικά κατάπτυστο κείμενο της 7^ης Δεκεμβρίου του 2008 που κινούμενο από δογματισμούς, φονταμενταλισμούς και κομματικές σκοπιμότητες έριξε στους δρόμους δεκατριάχρονα και δεκατετράχρονα να κάψουνε την Αθήνα μαζί με τους μπαχαλάκηδες, οι οποίοι κινηθήκαν από διάφορες σκοπιμότητες.

Απαντάω, ήτανε προσωπική η αναφορά σε μένα Σπύρο και όπως έδωσες χρόνο οφείλω να απαντήσω. Η ανακοίνωση που στη δεύτερη παράγραφο έλεγε: «η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μετά τα σκάνδαλα άρχισε τις δολοφονίες» και που με υποκλοπή πάρθηκε και από την τότε πλειοψηφία γιατί ο πρώην Ταμίας της ΑΔΕΔΥ είχε πει κατ’ επανάληψη ότι «εγώ δεν συμφωνώ, ο τότε Πρόεδρος έδωσε τη συναίνεσή του ερήμην μου», ήτανε αυτό το κείμενο. Κείμενο το επαναλαμβάνω κατάπτυστο, που όποιος θέλει να το υιοθετεί και να το παίρνει επάνω του δικαίωμά του και εγώ δικαίωμά μου να το χαρακτηρίζω έτσι.

Λοιπόν συνάδελφοι αντίστροφα πάνε τα πράγματα. Να δούμε ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΑΔΕΔΥ σήμερα και τα οποία θα έπρεπε να μας οδηγήσουν σε Οργανωτικό - Καταστατικό Συνέδριο. Πρόβλημα πρώτο: δεν μας ακούνε οι συνάδελφοι, συζητούσα πριν με τον Θανάση τον Τσιριγώτη, είναι εδώ, την ίδια αίσθηση έχω και ’γώ ότι πας να μιλήσεις σε συναδέλφους και πολλές φορές έχεις την αίσθηση ότι σκέπτονται «τέλειωνε να πάμε να δουλέψουμε». Έτσι;

Το δεν μας ακούνε δεν φαίνεται μόνο απ’ την μη συμμετοχή τους σε απεργίες, από τη μη συμμετοχή τους σε συλλαλητήρια, είναι διάχυτο και όλοι μας το ομολογούμε όταν συζητάμε μεταξύ μας. Γιατί δεν μας ακούνε οι συνάδελφοι; Είτε γιατί δεν έχουμε θέσεις, είτε γιατί οι θέσεις μας δεν είναι πειστικές.

Δεύτερο πρόβλημα: η ΑΔΕΔΥ είναι σε σημαντικό βαθμό απομονωμένη από την κοινωνία. Φταίνε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ο Πάγκαλος και οι πριν απ’ τον Πάγκαλο και παράλληλα με τον Πάγκαλο άλλοι υβριστές; Φταίνε συνάδελφοι μόνο αυτοί ή δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε στην κοινωνία ποια είναι ακριβώς η θέση μας για την αξιολόγηση; Την αρνούμαστε τελείως, λέμε η αξιολόγηση μέσα απ’ τα συννεφάκια, μέσα από την επιμόρφωση, μέσα από ένα ταξίδι γύρω-γύρω, τι ακριβώς λέμε για την αξιολόγηση;

Βεβαίως κατάπτυστο το νομοσχέδιο του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης και βεβαίως το απορρίπτουμε αλλά εμείς απέναντι σ’ αυτό που το αποδοκιμάζουμε και το πολεμήσαμε με επιτυχία τι αντιπροτείνουμε; Ποια ακριβώς είναι η θέση μας για τη δημόσια διοίκηση και γιατί δεν μπορούμε να την επικοινωνήσουμε στην κοινωνία; Ποια είναι ακριβώς η θέση μας για τα δημόσια αγαθά; Δηλαδή ό,τι είναι κρατικό είναι δημόσιο αγαθό και ό,τι δεν είναι κρατικό δεν είναι δημόσιο είναι κακό; Με ποιους όρους παρέχονται τα δημόσια αγαθά; Έχουμε θέση; Μάλλον δεν έχουμε, συνάδελφοι.

Πρώτο λοιπόν και μεγάλο και κύριο πρόβλημα η ένδεια τεκμηριωμένων και συγκροτημένων και συγκεκριμένων θέσεων τις οποίες θα μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε και στους συναδέλφους μας και στην κοινωνία.

Δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, συνάδελφοι: καλούσαμε στο παρελθόν, καλούμε και τώρα τις Ομοσπονδίες. 45 Ομοσπονδίες, έρχονται 15 - 16 - 17, με αντιπροσώπους, καθυστερημένα, φεύγουνε στη μέση, δεν υπάρχει συνάδελφοι, ο ομφάλιος λώρος της ΑΔΕΔΥ με τις Ομοσπονδίες και με τα Πρωτοβάθμια είναι κομμένος δεκαετίες. Οργανωτικά πρέπει να δούμε τι φταίει και τι πρέπει να γίνει. Να δούμε οργανωτικά πώς θα συνδεθεί καλύτερα η ΑΔΕΔΥ με τις Ομοσπονδίες και με τα Πρωτοβάθμια, πώς θα γίνει μια πιο οργανική σύνδεση με τη βάση.

Να δούμε τι θα γίνει με τα Νομαρχιακά αλλά με σοβαρότητα, με μια συζήτηση σε βάθος. Να δούμε για παράδειγμα εμείς έχουμε μια πρόταση με τις Ομοσπονδίες αυτή τη Συνέλευση που λέει και που υπάρχει λύση, να είναι οι Ομοσπονδίες με αποφάσεις όμως των Ομοσπονδιών, να μετέχουνε σε ένα κοινό όργανο με το Γενικό Συμβούλιο και να μεταφέρει κάθε Ομοσπονδία έναν αριθμό ψήφων που θα αντιστοιχεί στη δύναμή της, όπως γίνονται οι Συνελεύσεις των δασκάλων και των καθηγητών, για παράδειγμα που τις ξέρω.

Γίνονται, όλα γίνονται. Το 50% της δύναμης στο Γενικό Συμβούλιο για παράδειγμα και το 50% της δύναμης οι Πρόεδροι ή οι εκπρόσωποι των Ομοσπονδιών με μια αντιστοιχία ανά μέγεθος Ομοσπονδίας. Θέλει επεξεργασία; Θέλει. Τι αποδεικνύεται; Ότι δεν κάναμε συζήτηση, συνάδελφοι. Δεν κάναμε συζήτηση.

Ποια είναι η άλλη, η τρίτη δομική αδυναμία της ΑΔΕΔΥ και του συνδικαλιστικού μας κινήματος; Είναι η οικονομική καχεξία, συνάδελφοι. Δεν έχει σημασία αν καθυστερεί σήμερα, δεν τα δίνει η ΔΟΕ, η Α ή η Β Ομοσπονδία. Και όταν τα δίνανε, συνάδελφοι, καχεξία είχε η Ομοσπονδία. Σε ένα δανεικό κτίριο είναι και γραφεία για τα μέλη της Εκτελεστικής δεν έχει. Έχει όλους και όλους τρεις υπαλλήλους, ανεπαρκές προσωπικό, επαιτούμε συνεχώς για τη συμμετοχή μας στις Διεθνείς Οργανώσεις. Κόψτε μας κάτι παιδιά να πληρώσουμε λιγότερο γιατί δεν έχουμε μέλη. Υποδεέστερη η αντιπροσώπευση. Γιατί; Γιατί υπάρχει οικονομική καχεξία.

Αυτά λοιπόν θα ήτανε τα τρία προβλήματα που κατά την άποψή μου έπρεπε να αποτελέσουν τη βάση πάνω στην οποία θα έπρεπε να οικοδομηθεί ένας διάλογος ο οποίος δεν έγινε. Γιατί έχω την αίσθηση ότι όπως σε πολλά άλλα πράγματα αυτό που επιχειρείται πάλι είναι οι συνδικαλιστικές καντρίλιες, δηλαδή να παίξουμε με μια δύναμη πέντε - δέκα - δεκαπέντε χιλιάδων συναδέλφων που μπορούν είπε ο Θέμης και εγώ συμφωνώ, μπορούν να γραφτούν ενδεχομένως στα πρωτοβάθμια, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι και στο δευτεροβάθμιο ή στην Ομοσπονδία… Θα τελειώσω Σπύρο, δεν νομίζω ότι έκανα κατάχρηση.

Λοιπόν η εμμονή στην πραγματοποίηση του Συνεδρίου τώρα δεν οδηγεί σε τίποτα άλλο από συνδικαλιστικά παιχνίδια, συνδικαλιστικές καντρίλιες, αλληλοχρεώσεων. Εμείς λέγαμε εκείνο, οι άλλοι δεν θέλανε. Είναι παιχνίδια σκοπιμοτήτων. Συνέδριο στις 15/12 που να έχει περιθώριο να προωθήσει έστω και δευτερεύουσες λύσεις, όχι τις ριζικές που απαιτούνε σήμερα οι συνθήκες, δεν υπάρχει. Δεν είναι μόνο το οικονομικό πρόβλημα, είναι γενικότερα το πρόβλημα της μη επεξεργασίας θέσεων.

Λοιπόν εγώ προτείνω συνάδελφοι αναβολή του Συνεδρίου, να πάει δεν ξέρω πότε θα πάει, στο επόμενο Συνέδριο και εν τω μεταξύ αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί να συνεχιστεί ο διάλογος, προτείνω μάλιστα και έχει γραφτεί στις προτάσεις μας να πραγματοποιηθεί μια διημερίδα, διημερίδα με τις Ομοσπονδίες οι οποίες θα συζητήσουν σε βάθος όλα τα προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος σήμερα και πώς θα βγούμε απ’ αυτή την κρίση.