ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΤΟ Γ.Σ. 8/03/2013

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συνάδελφοι, φαίνεται ότι, στο ερώτημα αν είναι στραβός ο γιαλός ή αν αρμενίζουμε στραβά ή αν συμβαίνουν και τα δύο, εμείς έχουμε καταλήξει και επιμένουμε ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. Για όλα φταίει ο γιαλός.

Η αυτοκριτική λείπει από τη δική μας την πρακτική, απ’ τη νοοτροπία μας και από το λεξιλόγιο μας. Ή όταν είναι στο λεξιλόγιό μας αφορά τους άλλους. Απαιτούμε απ’ τους άλλους να κάνουν αυτοκριτική αλλά δεν κάνουμε οι ίδιοι.

Έτσι αμέριμνοι εξακολουθούμε να πορευόμαστε όπως πορευόμαστε για δεκαετίες τώρα και παρά το ότι έχουμε προσαράξει εδώ και καιρό δεν εννοούμε να αναρωτηθούμε όχι μήπως έχουμε κάνει λάθη, αλλά ποια λάθη κάναμε και πόσο μεγάλα είναι.

Δεν λέμε τι φταίει που, όχι τώρα, κατ’ επανάληψη τρία χρόνια που είμαι εγώ στο Γενικό Συμβούλιο η εικόνα του Γενικού Συμβουλίου, των τυπικά 85 μελών του ανώτατου οργάνου των δημοσίων υπαλλήλων είναι αυτή που παρουσιάζεται και σήμερα. Τι είναι τελικά για τους συμμετέχοντες στο Γ. Σ. το Γενικό Συμβούλιο; Τι είναι για τα 17 μέλη της Ε. Ε. της ΑΔΕΔΥ η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ;

Πόσο συναισθάνονται αυτό το βάρος της ευθύνης και πόσο το υπηρετούνε; Πόσοι και πόσο το υπηρετούνε; Πόσο μας προβληματίζει το ενδεχόμενο να φταίμε και εμείς, για την έλλειψη επαφής ανάμεσα στη Συνομοσπονδία και στις Ομοσπονδίες; Στις επανειλημμένες κλήσεις και συγκλίσεις των Ομοσπονδιών ποιά είναι η παρουσία; Ποιά είναι η ανταπόκριση;

Πότε χάλασε η σχέση και ποιος ευθύνεται γιατί χάλασε αυτή η σχέση; Ποιος ικανοποιείται τόσα χρόνια από τον τρόπο λειτουργίας, που δεν είναι τωρινός, της Εκτελεστικής της ΑΔΕΔΥ; Τι ήταν η ΑΔΕΔΥ τη δεκαετία του ’80, του ’90, του 2000; Πόσο λειτούργησε, πόσο προβληματίστηκε αν ανταποκρινότανε στο ρόλο της;

Πόσο προβληματιστήκανε οι συνάδελφοι που μιλάνε για το κίνημα και που θέλανε να λύσουν όλα τα διεθνή προβλήματα μέσα από το συνδικάτο; Πόσο ικανοποιούνται οι συνάδελφοι που αισθανθήκαν ότι έγινε μια επανάσταση λίγο μετά τη μεταπολίτευση και ότι υπήρχε μια πλευρά, οι “δημοκρατικές και οι λοιπές δυνάμεις” και από την άλλη οι “επάρατοι”;

Από τη δική μας την πλευρά αισθανόμαστε μια ικανοποίηση, μια ιστορική δικαίωση, γιατί πριν από τρεις μέρες όλη η Ελλάδα κατέθεσε την αναγνώριση και τον σεβασμό της όχι σε ένα πρόσωπο ή αν θέλετε σε ένα πρόσωπο (τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) αλλά μέσα από ένα πρόσωπο σε όλη την παράταξη και σε όσα, παρά τα λάθη της μικρά και μεγάλα, έχει προσφέρει αυτή η παράταξη σε αυτό τον τόπο. Ήταν κατάθεση και αναγνώριση αυτής της προσφοράς, εκτός από εκείνους βεβαίως που ακόμα εννοούν να θρηνούν γιατί δεν κατάφερε ο Ζαχαριάδης να κάνει την Ελλάδα Αλβανία του Χότζα ή Ρουμανία του Τσαουσέσκου.

Αλλά βεβαίως σε κάθε κοινωνικό σύνολο πάντα πρέπει να υπάρχουν και κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Εκείνοι που για τριάντα χρόνια τώρα ακόμα αγνοούν ότι τα ξερονήσια, ο Σοφούλης και οι υπόλοιποι του «Δημοκρατικού» μπλοκ, με τη σύμπραξη βεβαίως και του Φιλελεύθερου μπλοκ τα φτιάξανε, αλλά κάποιος άλλος απ’ το φιλελεύθερο μπλοκ τα έκλεισε.

Εκείνοι που αγνοούν ότι, το είπε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χθες ή προχθές, ότι δηλαδή πιστεύει, και εγώ το συμμερίζομαι, ότι την ιστορία δεν την φτιάχνουν τα πρόσωπα. Την φτιάχνουν οι κοινωνίες. Ναι αλλά μες στις κοινωνίες τα πρόσωπα είναι εκείνα που καθορίζουν πώς, όταν η κοινωνία είναι ώριμη, θα πορευθεί προς τα μπροστά, αποτελώντας οι ίδιοι υπόδειγμα, βάζοντας τον εαυτό τους στη θέση του πραγματικού ηγέτη, που δεν φωνάζει μαζί με το πλήθος “απόψε πεθαίνει η δεξιά”, αλλά φωνάζει “δεν θέλω ου”.

Που δεν ταυτίζεται με το πλήθος αλλά ζητάει από το πλήθος με το δικό του παράδειγμα να ακολουθήσει ένα δρόμο που πολλές φορές μπορεί να είναι δύσκολος αλλά είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί εκεί που πρέπει να πάει ένας λαός: στην πραγματική πρόοδο και όχι στην πρόοδο με λέξεις - καμπανάκια του Παύλωφ που ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά αλλά δεν οδηγούν πουθενά ή οδηγούν στα βράχια.

Συνδικαλιστικό κίνημα συνάδελφοι και ποιοι ευθύνονται που το συνδικαλιστικό κίνημα ήτανε και είναι διασπασμένο, όχι μόνο επειδή γίνεται αυτή η απόπειρα του ΠΑΜΕ, που αν είχε τη δυνατότητα βεβαίως θα είχε πάει απολύτως απέναντι, αλλά και γιατί είναι από-μαζικοποιημένο και αποδυναμωμένο.

Εκείνοι που βλέπουν παντού, εκτός απ’ τον εαυτό τους «πουλημένους», «προδότες και λακέδες του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού». Και δεν κατανοούμε ότι μέσα από το συνδικαλιστικό κίνημα  οφείλουμε να λύσουμε τα προβλήματα όλων των συναδέλφων και για να είμαστε δυνατοί οφείλουμε να συνθέτουμε, γιατί από τη δική τους τη λογική ή από το δικό τους το λεξιλόγιο η λέξη σύνθεση η λέξη σύνθεση απουσιάζει.

Η σύνθεση όμως, αγαπητοί συνάδελφοι, αποτελεί καταλυτικό παράγοντα. Και βεβαίως έχει σημασία το ποιους θα γράψουμε στα συνδικάτα, αλλά για να αποδείξουμε ότι είμαστε ειλικρινείς στις εκκλήσεις μας ότι θα γράψουμε και τους συμβασιούχους δεν θα πρέπει την ίδια στιγμή να τρέχουμε σε υπηρεσίες και να λέμε να μην γραφτούνε, να μην γίνεται η παρακράτηση της συνδρομής μέσα απ’ την Ενιαία Αρχή Πληρωμών, με χίλια δύο προσχήματα, συνάδελφοι, που δεν ταιριάζουνε σε αυτούς που θέλουν να πιστεύουν ότι είναι δημοκράτες και επαναστάτες. Έπρεπε τουλάχιστον τα προσχήματα να τα βάλουν στην άκρη.

Αν θέλουν μαζικό το συνδικαλιστικό κίνημα θα έπρεπε να πρωτοστατούν στο να υπάρχουν διαδικασίες που ευνοούν τη συμμετοχή των συναδέλφων στη λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος.

Άρα λοιπόν, αν θέλετε πραγματικά, ελάτε να κάνουμε το συνδικαλιστικό κίνημα δυνατό και αποτελεσματικό. Αντί να κλαίμε σε απεργίες που έχουμε 3, 4, 5, 10% συμμετοχή, και σε συλλαλητήρια που μας εκθέτουν γιατί πάμε σε απογευματινά, νυχτερινά, - να κάνουμε και κάνα νυχτερινό συλλαλητήριο γιατί σε λίγο θα αρχίσει και ο ήλιος να καίει και μπορεί να κινδυνεύουμε να πάθουμε ηλίαση – αναζητώντας λύση δίχως αποτέλεσμα ας αναζητήσουμε το λόγο.

Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να βρούμε τις αιτίες αντί να ψάχνουμε δεξιά και αριστερά επουσιώδη πράγματα τα οποία δεν έχουν δημιουργήσει το πρόβλημα και κατά συνέπεια δεν πρόκειται να το λύσουν.

Επιγραμματικά θα πρέπει να δούμε, συνάδελφοι, για να μπορέσουμε και να ενώσουμε τους συναδέλφους και να έχουμε απήχηση στην κοινωνία τις θέσεις μας. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να μιλάμε και να υπερασπιζόμαστε σχολεία μέσα στην Αθήνα των 100 ή των 110 μαθητών, όταν σε απόσταση 200 και 300 μέτρων υπάρχουν αντίστοιχα σχολεία.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η κοινωνία, η οποία σε τελική ανάλυση πληρώνει τον λογαριασμό, έχει απαίτηση δικαιολογημένη να παίρνει υπηρεσίες, τα κοινωνικά αγαθά αλλά να τα παίρνει σε ποιοτική επάρκεια και σε λογικό κόστος. Διαφορετικά αυτό που ονομάζουμε κοινωνικό αγαθό παύει να είναι κοινωνικό αγαθό. Θα πρέπει λοιπόν να το δούμε.

Θα πρέπει να δούμε το θέμα της αξιολόγησης. Βεβαίως να απορρίψουμε το συγκεκριμένο σχέδιο αλλά να δούμε ότι, η αξιολόγηση στην οποία δεν θα αξιολογείται και ο υπάλληλος δεν είναι αξιολόγηση είναι προσχήματα συνάδελφοι.

Βεβαίως να αξιολογηθούν οι δομές, βεβαίως η συνολική λειτουργία των δομών αλλά και οι συνάδελφοι. Βεβαίως είναι επώδυνη η αξιολόγηση. Κανένας δεν θέλει να έχει κάποιον να του βάλει βαθμό. Μου έλεγε ένας συνάδελφος απ’ το δικό μου το χώρο ότι σύμφωνα με κάποιους, εντός πολλών εισαγωγικών, προοδευτικούς «η αξιολόγηση δημιουργεί στρες» και του απάντησα ότι, και εγώ θυμάμαι, όταν ήμουν μαθητής και ήμουν αδιάβαστος, επειδή είχα στρες έκανα σκασιαρχείο. Αυτή τη λογική έουμε; Μπορούμε να την υπερασπιστούμε στην κοινωνία;

Ή μπορούμε στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κυβέρνηση, βάζοντας αυτόν που μάλωσε με τον προϊστάμενό του μαζί με εκείνον που πιάστηκε να δωροδοκείται, να απαντάμε ισοπεδώνοντας τους πάντες. Βάζοντας μπροστά αυτόν που δωροδοκείται, η κυβέρνηση ισοπεδώνει και εκείνον που απλώς κακομίλησε στον προϊστάμενο.

Αλλά απ’ την άλλη μεριά, αν εμείς απάντηση σε αυτό δίνουμε προτάσσοντας μόνο εκείνον που κακομίλησε στον προϊστάμενο και δεν λέμε ότι πρώτοι εμείς απαιτούμε αυτοί που μολύνουν το σώμα μας να καταδικαστούν και μετά να πούμε τις ενστάσεις μας, μετά να πούμε τις κάθετες διαφωνίες μας, μετά να πούμε ότι θα υπάρξει πόλεμος αν απολυθεί έστω και ένας για λόγους οι οποίοι δεν είναι ουσιώδεις.

Συγνώμη συνάδελφοι αν έκανα κατάχρηση, λίγο παρασύρθηκα από το λόγο. Στις κινητοποιήσεις ναι συνάδελφοι, αλλά κινητοποιήσεις και απεργίες που δεν θα θυμίζουν το ρητό «απορία ψάλτου βηξ». Όχι για να καλύψουμε την αμηχανία μας και την αδυναμία μας κάθε λίγο και λιγάκι να εξοντώσουμε ακόμα και εκείνους που θέλουν στη βάση να κάνουν συνδικαλισμό και είναι συνδικαλιστές, γιατί καταντήσαμε μόνο αυτοί να απεργούν, συνάδελφοι.

ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΔΕΔΥ

8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013