Εκτύπωση
Κατηγορία: Ομιλίες
Εμφανίσεις: 925

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συνάδελφοι, κατέχουμε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα ως έθνος. Είμαστε πρωταθλητές στην κριτική, στην κριτική επί παντός  επιστητού.

Τα τελευταία 40 χρόνια καταφέραμε να κατέχουμε κι ένα δεύτερο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Έχουμε δημιουργήσει μια συλλογική λοβοτομή που την επιβάλαμε και στους άλλους αλλά και στον εαυτό μας. Και γι’ αυτό, δρώντας τις περισσότερες φορές με μια λογική που λέει ότι, αν η πραγματικότητα διαφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα, εμείς εξακολουθούμε να αρμενίζουμε αμέριμνα όπως αρμενίζαμε 40 χρόνια τώρα.

Και απορούμε κατόπιν γιατί οι αγώνες μας όχι απλώς δεν έχουν αποτελέσματα αλλά ούτε τη συμπαράσταση των εργαζομένων. Όταν μιλάω για συμπαράσταση, μιλάω για πραγματική συμπαράσταση και όχι για ανέξοδες συμμετοχές, γιατί οι υπογραφές, συνάδελφοι, είναι ανέξοδες συμμετοχές.

Ένας ιδεολογικός πολιτικός χώρος, βαυκαλιζόμενος με την υπεροψία μιας δήθεν ιδεολογικής υπεροχής, - αγνοώντας ότι, ιδιαίτερα μετά το 1989 κανείς δε δικαιούται να έχει αυτήν την υπεροψία της Αριστεράς, εξορκίζοντας το φιλελευθερισμό, το νεοφιλελευθερισμό, όπως θέλετε πέστε το, παραβλέποντας ότι άλλα συστήματα που ευαγγελίζονταν το σοσιαλισμό, στέρησαν ελευθερίες, ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, οδήγησαν στα τάρταρα το βιοτικό επίπεδο των λαών τους, - εξακολουθεί να επιμένει στην ίδια πορεία. Όχι μόνο να επιμένει στην ίδια πορεία, αλλά εξακολουθεί να θέλει να δώσει πιστοποιητικά δημοκρατικότητας σε εκείνους που διαχρονικά ήταν υπέρ της δημοκρατίας με τα λιγότερα ελαττώματα, της αστικής δημοκρατίας.

Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα, συνάδελφοι. Η Αστική Δημοκρατία, την οποία διαχειρίζεται τις τελευταίες πολλές δεκαετίες στην Ευρώπη η σοσιαλδημοκρατία και ο φιλελεύθερος χώρος, είναι η δημοκρατία, η πραγματική δημοκρατία, με τα λιγότερα μειονεκτήματα, με τα λιγότερα ελαττώματα.

Θα πρέπει λοιπόν οι συνάδελφοι να εγκαταλείψουν την υπεροψία τους, η οποία είναι αυθαίρετη και δε δικαιολογείται σε καμία περίπτωση. Ν’ αφήσουν τους χαρακτηρισμούς σε κυβερνητικούς και μη κυβερνητικούς συνδικαλιστές, γιατί τις τελευταίες πολλές δεκαετίες οι δικές μάς παρατάξεις και ιδιαίτερα η δική μας έχει υποστεί και ιδεολογική μετάλλαξη σε τέτοιο βαθμό, που  κάποια στιγμή στην προηγούμενη Εκτελεστική Επιτροπή, κατεβαίνοντας, στη διάρκεια του Γενικού Συμβουλίου, μου είπε ο φίλος μου ο Τσιριγώτης – μιλούσε ο επικεφαλής της παράταξής μου - «Πότε ο Ηλίας προσχώρησε στις Παρεμβάσεις και δεν το κατάλαβα;».

Λοιπόν, το να κατηγορείτε εμάς ως κομματικούς και κυβερνητικούς που, οι μισές θέσεις τις οποίες έχουμε προσυπογράψει είναι εκτός ιδεολογικού πλαισίου, εσείς που κι ένα «και» ν’ αλλάξετε στο ευαγγέλιο το κομματικό θα τεθείτε υπό «περιορισμό» ή υπό διαγραφή, πάει πολύ συνάδελφοι.

Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η δημοκρατία θέλει σύνθεση και συναίνεση. Και αυτό για μας είναι ευαγγέλιο εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και γι’ αυτό εμείς δεν αλλάζουμε και τ’ όνομα της παράταξης, να την πούμε «ΜΕΤΑ το Βρεττάκο και τη Σπανού» ή «ΠΡΙΝ το Βρεττάκο και τη Σπανού». Γιατί εμείς έχουμε μια σταθερή θέση, ότι οφείλουμε να συνθέτουμε, εφ' όσον εκπροσωπούμε τους εργαζομένους, και τα προβλήματα για τους εργαζομένους είναι κοινά. Δε φιλοδοξούμε να λύσουμε τα προβλήματα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος ούτε τα προβλήματα στην Ινδία και στην Κίνα μέσα από το Συνδικάτο. Γι’ αυτά είναι οι πολιτικοί, φορείς συνάδελφοι, και δόξα τω θεώ στις ευρωεκλογές κατέβηκαν καμιά 40αριά ψηφοδέλτια.

Όποιος θέλει μπορεί να φτιάξει ένα κόμμα, να εκφράσει τις ιδέες του και τις απόψεις του. Μέσω Συνδικάτου όμως οφείλουμε να συνθέτουμε, αν θέλουμε να έχουμε αποτελεσματικότητα και μαζικότητα και να μην αναζητούμε άλλοθι, ότι δήθεν υπάρχουν υπονομευτές. Γιατί, όπου υπάρχει πραγματική ηγεσία, η οποία αντιμετωπίζει το πρόβλημα, και προβλήματα υπάρχουν περισσότερα από κάθε άλλη φορά, οι όποιες υπονομεύσεις, και κινήσεις υπονόμευσης, ξεπερνιούνται.

Γρηγόρη, παραδείγματα έχουμε και το ’88 με την παραίτηση όλου του Προεδρείου της ΟΛΜΕ, η απεργία προχώρησε και νίκησε και το ’97 με την παραίτηση επίσης, την έξοδο από τον αγώνα της ίδιας παράταξης, της μεγαλύτερης παράταξης, τη δεύτερη εβδομάδα της απεργίας, η απεργία προχώρησε και συνεχίστηκε 8 εβδομάδες.

Δε δημιουργήσαμε με κανέναν κοινή παράταξη, Γρηγόρη. Ούτε έχουμε κανένα πρόβλημα. Αλλά θα πρέπει να εξηγήσετε κάποια στιγμή πώς τον Αύγουστο του 2013, ενώ έχουν ψηφιστεί το 1ο μνημόνιο, το 2ο μνημόνιο, έχει ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο, έχουν δρομολογηθεί κι έχουν ξεκινήσει οι απολύσεις, σε μια Εκτελεστική Επιτροπή στην οποία η ΠΑΣΚ και η ΔΑΚΕ έχουν 13 μέλη στα 17 ή 13 στα 15, αφού απέχει παγίως το ΠΑΜΕ, εσείς όχι απλώς συμμετέχετε αλλά παίρνετε και τη θέση του Αναπληρωτή Προέδρου, η οποία καταστατικά δεν υπάρχει. Τι άλλαξε μετά και αλλάξατε θέση μετά το συνέδριο;

Θα πρέπει να καταλάβουμε συνάδελφοι ότι είναι πλασματικοί οι διαχωρισμοί που επιχειρείτε. Να δούμε ένα άλλο παράδειγμα στις υπογραφές που θεοποιήθηκαν. Μια Ομοσπονδία η ΔΟΕ, με Προεδρείο φιλελεύθερο από τη ΔΑΚΕ, - όπως θέλετε πέστε το, εγώ τα έχω ξεπεράσει αυτά συνάδελφοι, αν δείτε προσεκτικά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, θα δείτε ότι τα έχει ξεπεράσει και η ελληνική κοινωνία αυτά - έχει μαζέψει 55.000 υπογραφές.

Ενώ η ΟΛΜΕ με αριστερό Προεδρείο και με πολύ περισσότερα προβλήματα, ίσως από τα μεγαλύτερα στο δημόσιο χώρο με την αύξηση του ωραρίου φέτος και με 5.500 διαθεσιμότητες-απολύσεις, δεν έχει μαζέψει υπογραφές. Βέβαια, έκανε άλλες κινητοποιήσεις, άλλων μορφών.

Συνάδελφοι, η διαχείριση και η προσπάθεια να στηριχθούμε μόνο στην επισήμανση των προβλημάτων και στην οργή δεν οδηγεί πουθενά. Κοιτάξτε ένα πρωτοσέλιδο της «Αυγής» δέκα μέρες πριν τις εκλογές, μετά από ρήση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Κάνε την οργή σου πολιτική πράξη».

Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό είναι στην αριστερή κουλτούρα και στην αριστερή λογική, να αποφασίζει ο κόσμος με βάση την οργή και όχι με βάση τη λογική ανάλυση και τα πραγματικά δεδομένα. Πώς ανταποκρίθηκε ο λαός σε αυτό το πρωτοσέλιδο κύριο θέμα της «Αυγής», δίνοντας 140.000 ψήφους λιγότερους  στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε σχέση με το 2012 παρά τα προβλήματα που μεσολάβησαν. Δε μιλάω βεβαίως για τους εκμηδενισμούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ ή άλλων σχηματισμών αυτού του χώρου σε σχέση με το 2012 και τις 110.000 ψήφους παραπάνω της Χρυσής Αυγής. Εκεί μπορεί να οδηγήσει η «οργή». Αλλά αυτοί είναι επικίνδυνοι δρόμοι.

Κάποιοι λοιπόν που θέλουν να καθοδηγήσουν τον κόσμο και την ελληνική κοινωνία με βάση την οργή, θα πρέπει να σκέφτονται πολύ περισσότερο πριν πουν κάποια πράγματα, γιατί με την κατάσταση που έχουν δημιουργήσει, έχουν σημαντικές ευθύνες. Τα τελευταία 30 χρόνια της λοβοτομής που είπα, το πού πηγαίνει ο κόσμος και το πού εκδηλώνει και πού αποθέτει την οργή του είναι μια πολύ επικίνδυνη πράξη και ευθύνεται η πολύ επικίνδυνη και ανεύθυνη καθοδήγηση.

ΜΕΛΟΣ: (Τοποθέτηση εκτός μικροφώνου)

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συνάδελφοι, ο φασισμός έχει δυο πρόσωπα. Ο φασισμός είναι συμπεριφορά, συνάδελφοι. Στην καθομιλουμένη πια, μπορεί ο Μπαμπινιώτης να έχει άλλον ορισμό, μπορεί στην επιστήμη να είναι άλλος ο ορισμός, αλλά στην καθομιλουμένη αν ρωτήσεις το συνάδελφό σου, συνάδελφε τι είναι καθορίζει το φασίστα, θα σου πει η συμπεριφορά του, η νοοτροπία του. Προσέξτε λοιπόν μήπως κάποιοι αναγνωρίσετε τον εαυτό σας εκεί.

ΜΕΛΟΣ: (Τοποθέτηση εκτός μικροφώνου)

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Επειδή όπως είπα προηγουμένως ο ελληνικός λαός καταλαβαίνει, καταλαβαίνει δυο πράγματα, συνάδελφοι. Ότι υπάρχουν δρόμοι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν τους επιλέγει καλώς ή κακώς. Υπάρχουν δρόμοι που κάποιο κόμμα και κάποια κόμματα τους προτείνουν εκτός ευρώ και Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ο ελληνικός λαός δεν τους επιλέγει. Αλλά ο ελληνικός λαός καταλαβαίνει κάτι άλλο, αυτό που το ΚΚΕ λέει: Ότι ο δρόμος της Ευρώπης είναι μονόδρομος. Και δεν έχει σημασία αν θα φυτέψουμε μερικές ακακίες παραπάνω…

ΜΕΛΟΣ: (Τοποθέτηση εκτός μικροφώνου)

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Ο δρόμος συνάδελφοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο δρόμος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση γι’ αυτούς που τον επιλέγουν και τον βάζουν σε προτεραιότητα είναι μονόδρομος. Όποιος βαυκαλίζεται να πιστεύει ότι εκεί μέσα μπορεί ν’ αλλάξει ριζικά την πολιτική, κοροϊδεύει τον εαυτό του και κοροϊδεύει και τους άλλους. Και αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση.

Όσον αφορά τις θέσεις τις δικές μας, για να είμαστε πειστικοί απέναντι στην κοινωνία, γιατί η κοινωνία είναι ο εργοδότης μας, πρέπει να την πείσουμε ότι αυτή η αξιολόγηση δεν είναι καλή. Πρέπει να προτείνουμε πλαίσιο για μια αποδεκτή αξιολόγηση. Γιατί η κοινωνία θέλει την αξιολόγηση, δε θέλει τη Δημόσια Διοίκηση, δε θέλει ο εργοδότης που είναι η κοινωνία, αυτούς που δουλεύουν για λογαριασμό του και με δικό του κόστος να είναι χωρίς αξιολόγηση.

Έχει δικαίωμα η κοινωνία λοιπόν στην αξιολόγηση. Αλλά αυτή η αξιολόγηση – που προωθεί σήμερα η κυβέρνηση - είναι καταδικαστέα και απορριπτέα και σε αυτό το δρόμο μπορούμε να προχωρήσουμε μαζί.

Συνάδελφοι, 7 μήνες μετά το συνέδριο, είναι καιρός η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ να συγκροτηθεί. Όχι ότι θα υπάρξουν μαγικές λύσεις μετά. Θα υπάρξει όμως στοιχειωδώς καλύτερη λειτουργία. Και αυτό είναι αναγκαίο.

Εμείς, όπως είπε και ο συνάδελφος προηγουμένως αλλά και από τη δική μας την πλευρά, δεν έχουμε πρόβλημα. Θέλετε να συγκροτηθείτε όσο αριστερά θέλετε, με τις ευχές μας, όσο αγωνιστικά θέλετε, με τις ευχές μας. Θέλετε να υιοθετήσετε ανθρώπους που με άλλα ψηφοδέλτια κατέβηκαν και ξαφνικά ένα μήνα πριν από τις εκλογές «είδαν το φως το αληθινό» και άλλαξαν «γήπεδο», με τις ευχές μας. Αν θέλετε να μας πείτε τι εκφράζουν στην πραγματικότητα αυτοί – που γι’ αλλού ξεκίνησαν κι αλλού βρέθηκαν - και να πείτε, επειδή σας βολεύει βεβαίως, ότι εκφράζουν κάτι άλλο, ότι από «κυβερνητικοί τον Οκτώβριο μετατράπηκαν σε «προοδευτικούς» τον Δεκέμβριο», με τις ευχές μας.

Μα γεια σας με χαρά σας, συγκροτηθείτε. Δεν έχουμε καμία καούρα να συμμετέχουμε. Εμείς από την αρχή με στάση υπευθυνότητας απέναντι σ’ αυτούς που εκπροσωπούμε, τους εργαζομένους, είπαμε ότι, αφού το ένα δεν προκύπτει - και φαινόταν από την αρχή ότι δεν προκύπτει, γιατί απευθυνόταν η πρόσκλησή σας στο ΠΑΜΕ, που έχει πάγια θέση μη συμμετοχής - είπαμε ότι η μόνη ρεαλιστική λύση είναι το αναλογικό, αντιπροσωπευτικό προεδρείο.

Και σ’ αυτήν τη θέση σταθερά είμαστε τοποθετημένοι από το Δεκέμβριο, απέχοντας από τις 15 Ιανουαρίου από τις αποφάσεις της Εκτελεστικής Επιτροπής, εκτός από εκείνες που αφορούν σημαντικές απεργιακές κινητοποιήσεις ή επείγοντα οικονομικά θέματα.