Εκτύπωση
Κατηγορία: Αρθρογραφία
Εμφανίσεις: 1743

 

 

 

«Αμφιταλαντεύτηκα εάν θα σπούδαζα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Αποφάσισα να μείνω. Ίσως, στην απόφαση συνέβαλε ο φόβος της αλλαγής, ίσως η συνήθεια. Σε μικρό, όμως βαθμό. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι πρέπει να έχουμε πίστη στις δυνάμεις μας για να κάνουμε κάτι καλύτερο. Για να επιβιώσεις πρέπει να προσαρμοστείς, ενώ η ανάγκη είναι η μητέρα της δημιουργικότητας». Μάνος Ταϊτοράκης (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 26/6/12).

Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων, μιλάνε στην εφημερίδα μερικοί από τους χιλιάδες αριστούχους που είδαν τις προσπάθειές τους πολλών χρόνων να επιβραβεύονται.

Σε αντίθεση μάλιστα με ότι συμβαίνει με τα παιδιά μιας μικρής και αναπαραγόμενης πολιτικοοικονομικής ελίτ, στην οποία ανήκουν και τα περισσότερα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, επέλεξαν, λόγω έλλειψης οικονομικών δυνατοτήτων ή ενημέρωσης για την πραγματική κατάσταση των Ελληνικών πανεπιστημίων, να μείνουν και να «σπουδάσουν» εδώ.

Αντίθετα η πλειοψηφία των μελών της προαναφερθείσας πολιτικοοικονομικής και ακαδημαϊκής ελίτ, αξιοποιώντας και την ίδρυση το 1996 από τον τότε Υπουργό Παιδείας κύριο Γ. Παπανδρέου του Διεθνούς Απολυτηρίου, φροντίζει να στείλει τα παιδιά της σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά όπως είναι γνωστό οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Οι λόγοι είναι προφανείς. Και επίσης το γεγονός ότι τμήματα του Διεθνούς Απολυτηρίου έχουν δημιουργηθεί μόνο στα ακριβά ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, ενώ δεν έγινε ούτε καν προσπάθεια για αντίστοιχη δημιουργία σε δημόσια σχολεία, τους καθιστά ακόμα προφανέστερους.

Έτσι λοιπόν για μια ακόμα χρονιά πολλές χιλιάδες νέοι, από τους πιο σκληρά εργαζόμενους Έλληνες, ξεκινάνε με εφόδια, ορμή και όνειρα το ταξίδι της ζωής. Είναι όμως το ταξίδι της ζωής ή, για τη μεγάλη τουλάχιστον πλειοψηφία τους, είναι η προσφορά των «αμνών του θεού» θυσία στον αδηφάγο Μολόχ του σε απαραβίαστη ασυλία-ασυδοσία ευρισκόμενου πανεπιστημιακού κατεστημένου;

Θα είχε ιδιαίτερη σημασία να γινόταν μια έρευνα σε έξη μήνες σε αυτά ακριβώς τα παιδιά για να διαπιστώσουμε αν η ορμή και το όνειρα είναι ακόμα εκεί. Και θα είχε επίσης σημασία να ερευνούσαμε ποιος είναι ο μέσος χρόνος αποφοίτησης και ποια η επάρκεια των αποφοίτων όχι κάποιας τυχαίας σχολής. Μιας από τις σχολές των αρίστων του Ε.Μ.Π..

Βεβαίως, σε μια χώρα που η ζήτηση της εκπαίδευσης είναι ίσως πρώτη παγκοσμίως και που οι κάτοικοί της διακρίνονται όπου και αν βρεθούν, είναι απορίας άξιο πως δεν εξεγειρόμαστε όταν κάποιο εγχώριο ΑΕΙ επαίρεται ότι περιλαμβάνεται στα 500!!! πρώτα παγκοσμίως.

Αλλά είμαστε εθισμένοι τα ΑΕΙ να δημιουργούνται όχι τόσο για τη νεολαία αλλά για να έχουν δουλειά οι επαρχιακές ταβέρνες, ενοικιαστές τα διαμερίσματα και ψηφοφόρους οι πολιτικοί.

Είμαστε εθισμένοι σε ένα κλειστό και αναπαραγόμενο μεταξύ συγγενών και φίλων πανεπιστημιακό κύκλωμα.

Αποπροσανατολισμένοι, από τα ιδεολογήματα της Αριστεράς για την «αποκλειστικότητα της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης», γινόμαστε άθελα μας συνένοχοι στο βόλεμα του πιο αντιπαραγωγικού τμήματος του Δημόσιου τομέα που είναι δυστυχώς τα ΑΕΙ.

Και, όπως άλλωστε στα περισσότερα σημαντικά και ασήμαντα που μας αφορούν, επιφανειακοί ανενημέρωτοι επιρρεπείς και εθισμένοι στα συνθήματα, «δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» όπως θα έλεγε ο Βάρναλης, παραδίδουμε αδιαμαρτύρητα τα παιδιά μας θυσία στο Μολόχ των Ελληνικών «Πανεπιστημίων».

Αντώνης Αντωνάκος 27/06/2012

[email protected]  http://www.antonakos.edu.gr