Εκτύπωση
Κατηγορία: Αρθρογραφία
Εμφανίσεις: 1674

 Η ώρα της αλήθειας.

 

Ασφαλώς ο ρόλος του Τύπου είναι σημαντικότατος. Η ενημέρωση του πολίτη και η κριτική των πολιτικών και κοινωνικών δρώμενων αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την ορθή λειτουργία τους μέσα στα πλαίσια  της επαγγελματικής δεοντολογίας την οποία καθιέρωσαν εκείνοι που στο παρελθόν αγωνίστηκαν με πάθος για την αλήθεια και την αντικειμενική ενημέρωση των πολιτών, για την υπεράσπιση των αδυνάτων και την καταπολέμηση της αδικίας, καταξιώνοντας το λειτούργημα του δημοσιογράφου, διακινδυνεύοντας πολλές φορές και την προσωπική τους ασφάλεια, ενώ βεβαίως σε καμιά περίπτωση δεν είχαν αυτοεξανδραποδιστεί μετατρέποντας το έργο τους σε "δουλεία" υποκύπτοντας στις φανερές και κρυφές χάρες (απολαβές) της στρατευμένης σχολιογραφίας.

 Γιατί τότε οι ηθικές και κοινωνικές αξίες και υποτάσσονται στη "μοναδική αξία" του χρήματος και η αλήθεια, αντί να υπηρετείται, κατασκευάζεται. Τότε, βεβαίως, η ώρα της αλήθειας δεν έρχεται ποτέ, αφού τα ρολόγια έχουν "μαστορευτεί" από εκείνους τους εξωθεσμικούς παράγοντες που επιχειρούν να ελέγξουν την πολιτική και την κοινωνία δημιουργώντας μια εικονική πραγματικότητα με βάση την οποία προκαθορίζεται η στάση της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, γιατί τότε ο Οργουελικός Μεγάλος Αδελφός είναι ήδη μια γκρίζα πραγματικότητα που επιχειρεί να δυναστεύσει την πολιτική και την κοινωνική μας ζωή.

Αφορμή γι' αυτό το σχόλιο απετέλεσε μια τηλεοπτική εκπομπή πριν ένα χρόνο αλλά το κείμενο αυτό δεν θα γραφόταν, ποτέ, αν καθημερινά δεν βλέπαμε να επαναλαμβάνεται στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ η ίδια συστηματική προσπάθεια διαμόρφωση μιας πραγματικότητας η οποία δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που βιώνει, τραυματικά, σήμερα ο Έλληνας πολίτης. Επίσης εάν δεν αποτελούσε μια συνεχή πρόκληση για τους νοήμονες πολίτες αυτής της χώρας η σχολιογραφία του συγκεκριμένου συντονιστή, για την οποία ο χαρακτηρισμός "στρατευμένη" αποτελεί ευφημισμό. Πρόσφατο παράδειγμα και υπόδειγμα αθλιότητας, ταυτόχρονα, ένα σχόλιο το οποίο, δήθεν, υπερασπιζόμενο το δικαίωμα της "γυναίκας του Καίσαρα" να έχει προσωπική ζωή, επιχειρούσε να συντηρήσει και να επεκτείνει τον πόλεμο λάσπης εναντίον του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης που είχε εξαπολύσει από τηλεοράσεως ένα άλλο "άνθος" της στρατευμένης δημοσιογραφίας και ταυτόχρονα σχολιογράφος στο ίδιο έντυπο. Βέβαια, εδώ παραφράζοντας το ίδιο ρητό θα έπρεπε κάποιος να υπενθυμίσει και στους δύο ότι "δεν αρκεί κάποιος να φοράει παντελόνια για να είναι άνδρας, πρέπει και να τα τιμά".

Για να έρθουμε στο συγκεκριμένο περιστατικό, ενώ σοβούσε μια μεγάλη κρίση στην εκπαίδευση και τα σχολεία ήταν ήδη κλειστά από δύο μήνες κι ενώ, σχεδόν καθημερινά, πολλές δεκάδες χιλιάδες μαθητές διαδήλωναν σε κάθε πόλη της Ελλάδας, πραγματοποιήθηκε η συγκεκριμένη τηλεοπτική εκπομπή. Θα περίμενε κάποιος ότι ανάμεσα σε αυτούς που εκλήθησαν για να "ενημερώσουν" τους τηλεθεατές θα ήταν κάποιος μαθητής, κάποιος γονιός, έστω κάποιος εκπαιδευτικός. Αντί, γι' αυτό, προσκεκλημένοι ήταν ένας ηθοποιός(!), ένας δημοσιογράφος, ένας πολιτικός και ο διευθυντής έκδοσης ενός περιοδικού.

Μάλιστα το συγκεκριμένο περιοδικό, του οποίου ο διευθυντής έκδοσης εκλήθη να παραστεί ως «πολιτική αγωγή» εναντίον των μαθητών και των εκπαιδευτικών, κινείται στις παρυφές της "in" μεν, πλην όμως το ίδιο "αποτελεσματικής" όσον αφορά τους εφήβους, πορνογραφίας. Φανταστείτε, δηλαδή, να παρουσιάζαμε έναν αρχηγό "φαμίλιας" να μέμφεται την Αστυνομία γιατί δεν καταστέλλει το οργανωμένο έγκλημα.

Βεβαίως, είναι φυσικό ότι μέσα από αυτή τη σύνθεση η ώρα της αλήθειας δεν ήρθε ποτέ.

Αντίθετα, θα έλεγε κάποιος ότι ο συγκεκριμένος τίτλος παρέπεμπε όχι σε δικαίωση αλλά σε απειλή κατά της αλήθειας.

 

Του  Αντώνη Αντωνάκου
Αντιπροέδρου της ΟΛΜΕ

 

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ

12-1-2000