Εκτύπωση
Κατηγορία: Αρθρογραφία
Εμφανίσεις: 1764

 

 Εικονική δημοκρατία.

του  Αντώνη Αντωνάκου

Αντιπροέδρου της ΟΛΜΕ

 Ακούγεται συχνά ότι η Ελλάδα τα τελευταία 25 χρόνια βιώνει ένα δημοκρατικό πολίτευμα που την κατατάσσει στη χορεία των κρατών με δημοκρατική παράδοση. Ασφαλώς, είναι δύσκολο να αμφισβητήσει κάποιος ότι μετά το 1974 στην χώρα μας υπάρχει μια αδιατάραχτη σταθερότητα, όσον αφορά τη λειτουργία του πολιτεύματος, η οποία είναι πρωτόγνωρη για τη σύγχρονη Ελλάδα. Όμως δεν αρκεί δυστυχώς η περιοδική και σε άτακτα χρονικά διαστήματα (αντίστοιχα με το κομματικό συμφέρον των κυβερνήσεων) προσφυγή στις κάλπες, για να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υπάρχει στη χώρα μας δημοκρατία. Τουλάχιστον, δεν αρκεί η εκπλήρωση των τυπικών προϋποθέσεων και της έκφρασης της ελεύθερης "βούλησης" του λαού για να δικαιολογεί αυτό το χαρακτηρισμό. Δυστυχώς για μας, δεν απολαμβάνουμε τα ουσιαστικά πλεονεκτήματα ενός πραγματικά δημοκρατικού πολιτεύματος, τα οποία απολαμβάνουν εκατοντάδες εκατομμύρια συνάνθρωποί μας. Και αυτή η διαπίστωση δεν αφορά πια μόνο την κοινωνική ή την οικονομική δημοκρατία, αλλά σήμερα πλέον αφορά κυρίως την πολιτική δημοκρατία.

Αιτία για τις διαπιστώσεις αυτές δεν είναι μόνο ανυπαρξία των ασφαλιστικών δικλείδων της διάκρισης των εξουσιών. Αυτές έχουν προ πολλού καταργηθεί. Η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία έχουν μετατραπεί σε υποτελείς του κομματικού κατεστημένου και υποτάσσονται συνήθως στην ιεράρχηση του κομματικά επωφελούς ως πρώτης προτεραιότητας των κυβερνήσεων. Έτσι, το κράτος λαφυραγωγείται από την κομματική νομενκλατούρα και στην κάλπη κατευθύνονται δύο κατηγορίες ψηφοφόρων, οι "πελάτες" και οι πολίτες.

Δυστυχώς, η ψήφος και των δύο είναι ισότιμη. Όμως, αν και το φαινόμενο αυτό έχει λάβει τις τελευταίες δύο δεκαετίες εξοργιστικές διαστάσεις, δεν είναι κάτι καινούργιο, αφού αποτελεί από συστάσεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους μια από τις κύριες αιτίες της παθογένειάς του. Είναι γνωστό ότι μια από τις κεντρικές πλατείες της Αθήνας, (Κλαυθμώνος), οφείλει το όνομά της σε αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο. Παρόλα αυτά, αν η διαδικασία της αλλοτρίωσης των πολιτών ήταν το κυριότερο αίτιο της αφερεγγυότητας της δημοκρατίας, το πρόβλημα θα ήταν σχετικά περιορισμένο, αφού η εξαγορά του πολιτικού φρονήματος όσο και αν είναι καταδικαστέα, γιατί ευτελίζει ανθρώπινες αξιοπρέπειας και αλλοιώνει το πολίτευμα, είναι συνειδητή και από τους δύο συμβαλλόμενους.

Δυστυχώς, ένα νέο ακραίο φαινόμενο έχει καταλυτικές επιπτώσεις στο πολιτικό μας σύστημα και αυτό δεν είναι άλλο από τον έλεγχο της "ενημέρωσης" από μια ολιγομελή ομάδα διαπλεκόμενων συμφερόντων. Βεβαίως, πάντοτε υπήρχε η δυνατότητα και πολλές φορές εκδότες υπέκυπταν στον πειρασμό της εμπλοκής στα πολιτικά δρώμενα. Όμως την εποχή της έντυπης δημοσιογραφίας, οι δυνατότητες παρέμβασης στο λαϊκό φρόνημα ήσαν περιορισμένες και κατά συνέπεια η πλήρης υποταγή του Τύπου στα αλληλεξαρτώμενα (διαπλεκόμενα) ήταν μεμονωμένη.

Όμως η υποταγή της καθημερινότητας μας στην "Κίρκη" της τηλεοπτικής παραίσθησης, άλλαξε τα δεδομένα. Η υποταγή συγκεκριμένα της συντριπτικής πλειονότητας των ηλεκτρονικών κυρίως ΜΜΕ σε κρατικοδίαιτους «επιχειρηματίες», των οποίων, εν πολλοίς, η οικονομική ανθηρότητα, αν όχι και η ύπαρξή τους, οφείλεται σε προμήθειες, σε εργολαβίες και σε ολιγοπώλια (κινητή τηλεφωνία, ψηφιακή τηλεόραση κ.λπ.), έχει οδηγήσει σε μια εκτεταμένη προσπάθεια χειραγώγησης του φρονήματος των πολιτών.

Με άλλα λόγια, έχει οδηγήσει σε μια συνειδητή προσπάθεια δημιουργίας μιας εικονικής πραγματικότητας, μέσα από την οποία καθορίζεται η πολιτική τοποθέτηση των ψηφοφόρων, οι οποίοι επιχειρείται και, εν πολλοίς, επιτυγχάνεται, να οδηγηθούν στις κάλπες χειραγωγημένοι, υπό την επήρεια της εικονικής "αλήθειας" που καθημερινά βιώνουν, όπως την κατασκευάζουν και την πλασάρουν οι "εργολάβοι" και οι "προμηθευτές" της παραπληροφόρησης.

 

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ

19-1-2000