Εκτύπωση
Κατηγορία: Αρθρογραφία
Εμφανίσεις: 1018

του Αντώνη Αντωνάκου

Γ. Γραμματέα της ΟΛΜΕ

Το τέλος της επετηρίδας ήταν αναπόφευκτο. Ο μεγάλος αριθμός αποφοίτων από τις "καθηγητικές" σχολές και η μικρή δυνατότητα απορρόφησης από το εκπαιδευτικό σύστημα οδηγούσε στο διορισμό σε απαράδεκτα μεγάλη ηλικία και στο μοιραίο τέλος της επετηρίδας. Το επερχόμενο αδιέξοδο ήταν οριστικό και αμετάκλητο και δεν άφηνε περιθώρια για μία διαφοροποιημένη πολιτική βούληση, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει στη διαιώνιση του σημερινού συστήματος διορισμών.

Με άλλα λόγια, υπερασπιζόμαστε το παρελθόν της επετηρίδας, που σε ένα τοπίο απόλυτης και γενικότερης φαυλότητας, στον τομέα των διορισμών στο Δημόσιο, διέσωσε το χώρο της εκπαίδευσης από την επιδρομή της κομματικής νομενκλατούρας, τουλάχιστον στο επίπεδο του διορισμού των εκπαιδευτικών λειτουργών, δεν μπορούμε όμως να υπερασπιστούμε το εκ των πραγμάτων ανύπαρκτο μέλλον της.

Κατά συνέπεια, ο κ. Αρσένης καταργώντας την επετηρίδα δεν έκανε καμία τομή, αφού στην πραγματικότητα "έθαψε" ένα άταφο πτώμα. Και το ότι, για να επιβληθεί το νέο σύστημα διορισμών, χρειάστηκε να επιστρατευτούν όλες οι αστυνομικές δυνάμεις και πρωτοφανής άσκηση βίας, αποδεικνύει ότι το υπουργείο Παιδείας δεν μπορεί να συλλάβει την ουσία των προβλημάτων και να δώσει πολιτικά και κοινωνικά αποδεκτές λύσεις, ακόμα και εκεί που θα μπορούσαν να υπάρξουν ευρύτερες συναινέσεις.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η επετηρίδα είχε εκμετρήσει το ζην, το ερώτημα είναι ποιος είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος επιλογής του εκπαιδευτικού προσωπικού, που να υπηρετεί τα αιτήματα της αξιοκρατίας, της διαφάνειας και των ίσως ευκαιριών. Θα πρέπει μάλιστα να ληφθούν υπόψη, τόσο ο μεγάλος αριθμός των ήδη πτυχιούχων όσο κυρίως και η παντελής έλλειψη εκπαίδευσης, στους σημαντικότατους τομείς της παιδαγωγικής, της ψυχολογίας και της διδακτικής. Επίσης, θα πρέπει το νέο σύστημα να μην αναπαράγει το πρόβλημα της "αδιοριστίας". Αυτό ασφαλώς σημαίνει ότι ο αριθμός των εκπαιδευτικών δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τις ανάγκες της χώρας σε εκπαιδευτικό προσωπικό και αυτό χωρίς να εμποδίζεται η ελευθερία στη μόρφωση.

Η λύση της παραγωγικής σχολής καθηγητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης φαίνεται να είναι η μόνη που είναι συμβατή με τα δεδομένα και απαντάει ικανοποιητικά σε όλες τις ανάγκες. Δηλαδή, αφενός δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής στους ήδη πτυχιούχους, αλλά και στους τωρινούς φοιτητές και, αφετέρου, καλύπτει το έλλειμμα στην παιδοψυχολογική και διδακτική κατάρτιση. Υπάρχει άλλωστε και το προηγούμενο της σχολής δικαστών.

Δικαίωμα φοίτησης θα έχουν οι πτυχιούχοι των αντίστοιχων σχολών (Μαθηματικοί, Φυσικοί, Φιλόλογοι κ.λπ.) και για την επιλογή τους θα συνυπολογίζονται μοριοδοτούμενα αντικειμενικά στοιχεία, όπως ο βαθμός του πτυχίου, τα μεταπτυχιακά, άλλα πτυχία, επιμορφώσεις, διδακτική εμπειρία κ.λπ. Επίσης, θα λαμβάνεται υπόψη και η συμμετοχή σε ειδική δοκιμασία, με την οποία θα εξετάζεται η γενικότερη συγκρότηση της προσωπικότητας των υποψηφίων.

Η διάρκεια της φοίτησης θα είναι διετής (ή μονοετής κατ’ ελάχιστο) και στη διάρκειά της εκτός από την ειδικότερη κατάρτιση σε ζητήματα παιδαγωγικής, διδακτικής, παιδοψυχολογίας, θα υπάρχει και πρακτική εξάσκηση. Κατά τη διάρκεια της δε, θα διαπιστώνεται και η τυχόν ακαταλληλότητα των φοιτούντων και θα αποφεύγεται η χορήγηση του ειδικού πτυχίου καταλληλότητας και κατά συνέπεια ο διορισμός.

Είναι προφανείς ότι έτσι λύνεται με τον καλύτερο τρόπο το αίτημα της επιλογής των ικανότερων καθηγητών, πλήρως καταρτισμένων και απόλυτα έτοιμων να υπηρετήσουν την εκπαίδευση.

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ

 

28-09-98