Εκτύπωση
Κατηγορία: Αρθρογραφία
Εμφανίσεις: 1183

να ζούμε αξιοπρεπώς.

Συνέντευξη στην Ελένη Δελβινιώτη

Πενθήμερες κυλιόμενες απεργίες σημαίνει, με δυο λόγια, λουκέτο στα σχολεία, έτσι δεν είναι;

ΑΠ: Σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις και περιμένουμε να ανοίξει ένας διάλογος με το υπουργείο.

Και χρειάζεται να κλείσουν τα σχολεία για να αρχίσει διάλογος; Αυτό σημαίνει ότι κυρίως με την ευθύνη της πολιτείας, αλλά και τη δική σας παίζεται ένα παιχνίδι στις πλάτες των παιδιών. Δηλαδή τόσο καιρό τι κάνατε, δεν είχατε διάλογο με το υπουργείο;

ΑΠ: Ακούστε, προσωπικά είχα φτάσει στο σημείο να πω ότι ο κ. Αρσένης πρέπει επιτέλους να καταλάβει ότι έφυγε από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και πήγε στο Παιδείας. Υπάρχει απροθυμία για διάλογο από τον υπουργό. Εμείς απαιτούμε το διάλογο και η κυβέρνηση εφαρμόζει το δόγμα, δεν διαλεγόμαστε με απεργούς, το ίδιο έκανε με τους αγρότες. Σήμερα, μόλις είδαμε στην τηλεόραση τον υφυπουργό να αφήνει το ενδεχόμενο κάποιου διαλόγου.

Και μέχρι να συναντηθείτε και να συζητήσετε και να συμφωνήσετε ίσως τα σχολεία θα είναι κλειστά.

ΑΠ: Τα σχολεία και πριν από ένα μήνα, όταν έλειπαν 3.000 εκπαιδευτικοί και χά­νονταν εκατοντάδες χιλιάδες διδακτικές ώρες, ήταν ουσιαστικά κλειστά. Τώρα έκλεισαν και τυπικά, μήπως λυθούν τα προβλήματα και λειτουργήσουν κάποτε τα σχολεία ουσιαστικά.

Συχνά οι μεγαλύτεροι κατηγορούν τους νέους ότι δεν ενδιαφέρονται για το σχολείο. Εσείς που είσθε σε καθημερινή επαφή με τα παιδιά, τα βλέπετε να ενδιαφέρονται για τη μάθηση;

ΑΠ: Οι σημερινές δυσκολίες στην οικογένεια, στην εκπαίδευση, στην κοινωνία έχουν αποτέλεσμα ορισμένες φορές την απώθηση των νέων από τα σχολεία καθώς δεν τους παρέχονται οι ιδανικότερες συνθήκες και το καλύτερο περιβάλλον για τη διαδικασία της μάθησης.

Έχουν κάποια ευθύνη σε αυτό και οι καθηγητές;

ΑΠ: Αν απαντούσα ναι ή όχι δεν θα  σκιαγραφούσα την πραγματικότητα. Ο λειτουργός της Παιδείας πρέπει να έχει κατάρτιση παιδαγωγική, ψυχολογική, να έχει επιμόρφωση. Μπορεί, λοιπόν, ο εκπαιδευτικός κάποιες φορές να μην είναι στο επίπεδο που πρέπει, όμως ευθύνεται κυρίως η πολιτεία που δεν τον έχει οπλίσει με εφόδια, που δεν έχει στηρίξει τους καθηγητές και το σχολείο και που έχει ωθήσει και τον εκπαιδευτικό έξω από το σχολείο, να προσπαθεί με παράλληλες απασχολήσεις να εξασφαλίσει τον επιούσιο.

Μιλάτε για τους καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα μα­θήματα;

ΑΠ: Όχι μόνο, γιατί ξέρω και καθηγητές που κάνουν τους μπογιατζήδες, τους σερβιτόρους για να επιζήσουν. Όταν ο πρώτος μισθός είναι 160 χιλιάδες δραχμές καταλαβαίνετε.

Υπάρχουν αδιάφοροι καθηγητές στα σχολεία;

ΑΠ: Ένας καθηγητής δεν μπορεί να σταθεί στην τάξη αν είναι αδιάφορος. Έχει ένα ακροατήριο 30-35 νέων ανθρώπων, έχει να κάνει με την αδάμαστη φύση των νέων παιδιών και τη μόνη δυνατότητα που έχει για να τα χαλιναγωγήσει είναι να κάνει καλό μάθημα. Βέβαια και οι καθηγητές είναι κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, μπορεί ορισμένοι να είναι αδιάφοροι, αλλά προσκρούουν καθημερινά στην ευαισθησία των νέων παιδιών.

Τι θα έπρεπε να σας πουν από την κυβέρνηση για να λύσετε την απεργία;

ΑΠ: Διεκδικούμε το αυτονόητο, δηλαδή να ζούμε αξιοπρεπώς με το μισθό μας.

Δηλαδή, πείτε μας αριθμό.

ΑΠ: Έχουμε πει 250 χιλιάδες καθαρά.

Αν έπρεπε να απαντήσετε σε ένα μαθητή σας που έχει αυτή τη στιγμή τις αγωνίες του για την παράταση του σχολικού έτους για τις εισαγωγικές, τι θα του λέγατε;

ΑΠ: Οι απειλές για παράταση του σχολικού έτους προσπαθούν να στρέψουν εναντίον μας γονείς και μαθητές. Αλλά για να απαντήσω στην ερώτηση σας, θα του έλεγα να έρθει μαζί μας για να δώσουμε περιεχόμενο στην εκπαίδευση, για να έχει το δικαίωμα αύριο έχοντας τα εφόδια να αντιμετωπίσει το εκπαιδευτικό σύστημα και αργότερα τη ζωή.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

 

21-01-1997