Εκτύπωση
Κατηγορία: Αρθρογραφία
Εμφανίσεις: 1596

 

Η Συνταγματική Μεταρρύθμιση.

Η εύθραυστη πολιτική ισορροπία, που αποκαταστάθηκε μετά την ψήφιση από τη βουλή των μέτρων της νέας συμφωνίας και η αγωνία για την εξεύρεση βιώσιμης λύσης για το χρέος επιβάλλουν να προωθηθούν άμεσα διαρθρωτικές αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα.

Το πολιτικό σύστημα που εγκαθιδρύθηκε μετά την Μεταπολίτευση, ενώ έδωσε την πιο μακροχρόνια δημοκρατική περίοδο στη χώρα, έχει εξαντλήσει τα όριά του.

Η στοχοθέτηση και η δρομολόγηση «επαναστατικών» αλλαγών είναι απόλυτα αναγκαίες.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Ελληνικού κράτους είναι η αντιμετώπισή του από τους πολιτικούς ως ένα είδος «λάφυρου» για νομή από τους ίδιους και τους κομματικούς μηχανισμούς.

Τη δεκαετία του 80 λειτούργησαν η ακραία και απόλυτα καταστροφική έκφανση του πολιτικού αμοραλισμού και η αντιμετώπιση του κράτους ως κομματικής κατάκτησης. Χωρίς όριο και αιτιολογία διορισμοί, χαριστικές συντάξεις, επιδοτήσεις χωρίς στοιχειώδη λογική, συνεταιρισμοί σαν αρχηγεία εκμαυλισμού συνειδήσεων, ακριβοπληρωμένα προγράμματα παραγωγής νεόπλουτων και διαφθοράς, και άλλα αδιανόητα εφευρήματα μετατροπής των πολιτών σε πελάτες. Με λίγα λόγια το πολιτικό σύστημα στην ουσία μετατράπηκε σε «πελατειακό». Από τις δουλείες αυτού του συστήματος δεν ξέφυγαν και οι πρωθυπουργοί της χώρας, επειδή «ήταν αναγκασμένοι» να ορίζουν ένα πολυάνθρωπο και δυσλειτουργικό υπουργικό συμβούλιο, στη συγκρότηση του οποίου η ικανότητα και η εντιμότητα των μελλών του δεν ήταν τα μόνα κριτήρια, αφού καθοριστικό ρόλο έπαιζαν η γεωγραφική κατανομή και η ικανοποίηση των απαιτήσεων των «βαρόνων».

Η ανάγκη, όχι η λογική και η υπευθυνότητα, επιβράδυνε τις επόμενες δεκαετίες τον εκφυλισμό σε κάποιους τομείς. Όμως, η κομματική «νομή» συνεχίζεται αδιάκοπα από το 1981 (με την κατάργηση της μονιμότητας της ιεραρχίας) και συνδέεται με τη διεύρυνση των «πολιτικών θέσεων» και το «διορισμό» κομματικών φίλων, μέχρι και τη θέση του διευθυντή Δημοτικού Σχολείου!

Οι λογικές αυτές σταδιακά οδήγησαν μεταξύ των άλλων και στην απονεύρωση του κοινοβουλίου, αφού η εκλογική διαδικασία, ήδη και από το στάδιο της επιλογής υποψηφίων, περιέπεσε στο επίπεδο των πελατειακών εξαρτήσεων πολιτικών και ψηφοφόρων. Ο νεποτισμός και η αναξιοκρατία κυριάρχησαν. Η φαυλότητα και η ανευθυνότητα έγιναν ο χρυσός κανόνας της πολιτικής ανάδειξης και επιβίωσης.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι κατά καιρούς έχει διατυπωθεί η θέση για διαχωρισμό της βουλευτικής από την υπουργική ιδιότητα. Δυστυχώς, αυτές οι θέσεις εγκαταλείπονται από τους πολιτικούς σχηματισμούς, όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής τους.

Όμως, το κώλυμα «υπουργησιμότητας» των υποψηφίων βουλευτών και των ήδη εκλεγμένων, όπως και το κώλυμα εκλογιμότητας των Υπουργών, για τις αμέσως επόμενες της θητείας τους εκλογές, είναι ένα μέτρο που θα απάλλασσε σε σημαντικό βαθμό το κράτος από την κατάρα της προσωπικής και της κομματικής νομής.

Ίσως μάλιστα, επειδή το «οικογενειακό πολιτικό κεκτημένο» στην χώρα είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο, θα έπρεπε τα κωλύματα να αφορούν και τους συγγενείς πρώτου βαθμού.

Η προώθηση, με όσο το δυνατόν πιο διευρυμένη συναίνεση, της επιλογής και της καθιέρωσης ενός συστήματος μόνιμής ιεραρχίας μέχρι και το βαθμό ενός μόνιμου «εκτελεστικού» Γενικού Γραμματέα ανά υπουργείο, από ανεξάρτητη αρχή κοινής αποδοχής όσον αφορά τη σύνθεση, τις αρμοδιότητες και τον τρόπο λειτουργίας, είναι απαραίτητη για να θέσει τις βάσεις ανεξαρτησίας και αυτονομίας της Δημόσιας Διοίκησης και του μηχανισμού αυτοτροφοδότησης της ιεραρχίας μέσα από τις διαδικασίες της αξιολόγησης.

Η καθιέρωση, συνταγματικά, σταθερού συστήματος και χρόνου των εκλογών θα λύσει δύο άλλα προβλήματα που ταλαιπωρούν την ελληνική δημοκρατία, οδηγώντας πολλές φορές σε αστείες καταστάσεις, όπως είναι οι τριπλές εκλογές από τον Ιούνιο του 89 μέχρι τον Απρίλιο του 90 και η αδυναμία να σχηματιστεί κυβέρνηση τότε, παρά το 47% όπως επίσης και το πρόσφατο φαινόμενο, 4 μήνες μετά τις εκλογές του Ιουνίου (διπλές) η αξιωματική αντιπολίτευση να ζητά πάλι εκλογές.

Η μείωση του αριθμού των βουλευτών και ο επαναπροσδιορισμός των εκλογικών περιφερειών, με στόχο την αποφυγή της ανάπτυξης πελατειακών αντιλήψεων, είναι αναγκαίος.

Όμως, το ναυάγιο στο οποίο μας οδήγησε το πολιτειακό σύστημα, με τη (μοιραία;) μετατροπή του σε πελατειακό μηχανισμό, θα πρέπει να μας κάνει να αναζητήσουμε τον επανακαθορισμό των σχέσεων ανάμεσα κυρίως στην εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία και δευτερευόντως και στη δικαστική, με την προώθηση ακόμα βαθύτερων διαρθρωτικών αλλαγών.

Ίσως έτσι να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η Προεδρική Δημοκρατία είναι προτιμότερη από την Προεδρευόμενη, αφού μπορεί να αποτελεί την πιο ασφαλή δικλείδα για να πάψει επιτέλους το πολιτικό μας σύστημα να είναι στην ουσία «πελατειακό σύστημα».

 

Αντώνης Αντωνάκος Αντιπρόεδρος Α.Δ.Ε.Δ.Υ. 23-11-2012

http://www.antonakos.edu.gr  [email protected]