Ήρωες υπό διαγραφή.

 

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης

που έφυγε μ’ ανοιχτές πληγές απ’ το νοσοκομείο

ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη

που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,

ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας. «Στα σκοτεινά

πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε...»

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Γ. Σεφέρης – ο τελευταίος σταθμός

 

 

 

Σε λίγων τη μνήμη έχει απομείνει το όνομα του Απόστολου Σάντα που μαζί με τον Γλέζο κατέβασε την Γερμανική σημαία από την Ακρόπολη τον Μάιο του 41. Την απάντηση στο γιατί την δίνει ο ίδιος, «Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα, γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες, 'ανώνυμοι'», κάνοντας πράξη ζωής τους στίχους του Καβάφη. «Κι αν δε μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,-τούτο προσπάθησε τουλάχιστον-όσο μπορείς: Μη την εξευτελίζεις-μες στη πολλή συνάφεια του κόσμου,-μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.».

Όμως σήμερα θα ήθελα να μιλήσουμε για ένα άλλο πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που απαρνήθηκε την ευκολία να παγιδευτεί στο «χρυσό κλουβί» του προσωπικού του μύθου. Και έτσι στερήθηκε την εύνοια των «κατασκευαστών» ηρώων και της «ραφιναρισμένης» αλήθειας, οι οποίοι με ιδιαίτερη επιμονή και μεθοδικότητα επιχειρούν, με αξιοσημείωτη επιτυχία, να εξαφανίσουν την δική του αφήγηση για την ιστορία.

Ο Τάκης Λαζαρίδης καταδικάστηκε σε θάνατο σε ηλικία 20 ετών μαζί με τον Μπελογιάννη το 1952. Η ποινή του μετατράπηκε λόγω της μικρής ηλικίας σε ισόβια. Έμεινε στην φυλακή μέχρι το 1966. Ο πατέρας του Τάκη Λαζαρίδη, ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και εκτελέσθηκε από τους Γερμανούς, μαζί με τους 200 κομμουνιστές την 1η Μαΐου 1944. Η μητέρα του «φιλοξενήθηκε» στη Μακρόνησο. Όπως σημειώνει γι’ αυτόν ο συγκρατούμενός του Αντώνης Καρκαγιάννης «μεγάλωσε και ανατράφηκε με οικογένεια το ΚΚΕ και θα υπέθετε κανείς ότι στους κόλπους του θα σταδιοδρομούσε...». Και συνεχίζει «Ο Τάκης όμως πήρε άλλο δρόμο. Ποιος ξέρει πώς, αυτός ο σκληρός και ανυποχώρητος κομμουνιστής, στις απέραντες νύχτες του εγκλεισμού ξανασκέφθηκε τη ζωή του, τη ζωή των άλλων και τη ρημαγμένη οικογένειά του και έθεσε στον εαυτό του ριζικά και καταλυτικά ερωτήματα. Το πώς τελικώς απάντησε είναι ένα δεύτερο θέμα, άλλοι θα συμφωνήσουν και άλλοι, αλλού, θα διαφωνήσουν

Όμως όπως σημειώνει στο «αν» ο Κίπλινγκ ο Λαζαρίδης φαίνεται ότι είναι από εκείνους που «είναι ικανοί να ονειρεύονται δίχως να γίνονται σκλάβοι των ονείρων τους». Από εκείνους, τους λίγους που, σύμφωνα πάντα με τον Κίπλινγκ, έχουν την ψυχική δύναμη να υπομένουν και να συνεχίζουν τη μάχη, «Αν σου βαστά η ψυχή να ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη παραλλαγμένη από τους κακούς για να ναι για τους άμυαλους παγίδα, ή συντριμμένα να θωρείς όσα σού έχουν ρουφήξει τη ζωή σου και πάλι να ξαναρχινάς να χτίζεις με εργαλεία πού είναι φθαρμένα».

Είναι από εκείνους που παραμένουν πάντα νέοι στο νου, θέτοντας διαρκώς ερωτήματα και αναζητώντας απαντήσεις.

   Και συνεχίζει ο Καρκαγιάννης στην Καθημερινή25-5-2008.

«Με αυτά τα ερωτήματα και με τις απαντήσεις έγραψε το -Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι-.. Στο -Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι-, έθεσε καταλυτικά για την Αριστερά, όλων των αποχρώσεων, ερωτήματα. ..

Μέχρι τώρα η «αυτοκριτική» της Αριστεράς απαντάει ή προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα: τι συνέβη, τι έφταιξε και δεν νικήσαμε. ….. Με τον ίδιο «καημό» της ήττας διαμορφώθηκε και η μετέπειτα πολιτική και ιστορία της ως τις μέρες μας.... Ο (απολεσθείς παράδεισος της «νίκης» διαμόρφωσε στερεότυπα σκέψης και συμπεριφοράς, τα οποία ισχύουν και σήμερα και είναι πανίσχυρα. Ποτέ η Αριστερά, τουλάχιστον σε ηγετικό επίπεδο, δεν τόλμησε να αναρωτηθεί ειλικρινά τι θα σήμαινε και τι σημαίνει αυτή η «νίκη» που απροσδόκητα χάθηκε και εξακολουθεί ακόμα να τη θρηνεί. ..….. Και είναι πραγματικά ένα θέμα για να ερευνηθεί, πώς άνθρωποι που δεν φοβήθηκαν τίποτα στη ζωή τους, που έδειξαν απαράμιλλο θάρρος και ηρωισμό, φοβήθηκαν να ρωτήσουν και να αναρωτηθούν: τι πήγαμε να κάνουμε και ευτυχώς δεν μας άφησαν να το κάνουμε και να το αποτελειώσουμε;

Αυτό το ερώτημα έθεσε νωρίς ο Τάκης Λαζαρίδης, πρώτα στον εαυτό του ………... Ο Δεκέμβρης και ο Εμφύλιος, για παράδειγμα, ήταν θανάσιμες απειλές εναντίον της χώρας και του λαού και όχι ευκαιρίες «νίκης» που χάθηκαν. Και ευτυχώς, που αυτές οι απειλές αποκρούσθηκαν..….. Σώθηκε, όμως, η χώρα και ο λαός της δεν γνώρισε τις περιπέτειες που γνώρισαν άλλοι λαοί που εντάχθηκαν με τη βία σε ολοκληρωτικά συστήματα διακυβέρνησης.»

Αλλά ίσως άδικα αναρωτιόταν ο Α. Καρκαγιάννης σχετικά με τη στάση ιστορικών στελεχών της Αριστεράς. Γιατί τελικά αυτού του είδους ο ηρωισμός, να απελευθερώνεσαι δηλαδή από τον προσωπικό σου μύθο, μύθο που τον έχεις πληρώσει πολύ ακριβά, χρειάζεται ένα άλλο είδος ηρωισμού που είναι πολύ πιο δύσκολος και γι’ αυτό πολύ πιο σημαντικός.

Αυτά για τον ηρωισμό που δεν καταξιώνεται από χειροκροτήματα και δοξολογίες. Αντίθετα έχει τη δύναμη να αντισταθεί στον πειρασμό τους.

Και αντί επιλόγου ένα απόσπασμα από το 1984 του Όργουελ αφιερωμένο σε κάθε πραγματικά ελεύθερα σκεπτόμενο και ελεύθερο ΠΟΛΙΤΗ..

«Ο Ο’ Μπράιαν σήκωσε το αριστερό του χέρι, με την πλάτη του γυρισμένη στον Γουήνστοουν, με τα τέσσερα δάκτυλα εκτεταμένα και τον αντίχειρα κρυμμένο.

-Πόσα δάκτυλα είναι αυτά, Γουήνστοουν;

-Τέσσερα.

-Κι αν το Κόμμα πει ότι δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι;

-Τέσσερα.

Η λέξη τέλειωσε με μια κραυγή πόνου

 

 

Αντώνης Αντωνάκος Αντιπρόεδρος Α.Δ.Ε.Δ.Υ. 4-10-2012

http://www.antonakos.edu.gr [email protected]