Η άρση της μονιμότητας και ο εκσυγχρονισμός.
του Αντώνη Αντωνάκου
Γ. Γραμματέα της ΟΛΜΕ
Ένα μεγάλο τμήμα της νεότερης γενιάς δεν γνωρίζει πού οφείλει το όνομα της η πλατεία Κλαυθμώνος, δεν γνωρίζει ότι στις αρχές του αιώνα ο Ελευθέριος Βενιζέλος καταργώντας το καθεστώς της «εποχιακής εργασίας» των δημοσίων υπαλλήλων, καθιέρωσε τη μονιμότητα, στερώντας την ιστορική πλατεία από το θλιβερό προνόμιο την επόμενη των, ιδιαίτερα όταν από αυτές είχε προκύψει αλλαγή κυβερνήσεως, να ποτίζεται από τα δάκρυα των απολυθέντων δημοσίων υπαλλήλων.
Οι πελατειακές σχέσεις δεν είναι εξέλιξη του πολιτικού μας συστήματος, αλλά κληρονομιά του από την εποχή των τσιφλικάδων, οι οποίοι όταν αναμιγνύονταν στην πολιτική κληροδοτούσαν στα παιδιά τους, εκτός από τα τσιφλίκια τους και τους ψηφοφόρους – κολίγους. Είναι γνωστή η φράση, κυκλοφορεί και αποδίδεται σε παλαιό Θεσσαλό πολιτικό, ο οποίος τώρα έχει αποβιώσει ότι ο πατέρας του όταν πέθανε του άφησε κληρονομιά 10.000 στρέμματα κτήματα και 30.000 ζωντανά (εννοώντας τους ψηφοφόρους).
Επειδή, λοιπόν, αυτή την εποχή ακούγονται όλο και πιο συχνά φωνές (εκσυγχρονιστικές) που θεωρούν τη μονιμότητα ως υπαίτια για την κακοδαιμονία και τη δυσλειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης και επειδή προβάλλεται η άρση της μονιμότητας ως λύση του προβλήματος, θα πρέπει να τοποθετήσουμε τα πράγματα στην λογική τους βάση, πριν μάθουν και οι νεώτερες γενιές με την επανάληψη σήμερα του φαινομένου στο οποίο οφείλει η πλατεία Κλαυθμώνος το όνομά της, την ιστορία της. Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι είναι τουλάχιστον παραπλανητικό να αποδίδεται η αποσάθρωση του κράτους στη μονιμότητα των υπαλλήλων, ενώ τα πραγματικά αίτια θα έπρεπε να αναζητηθούν στην καταλυτική επίπτωση της πλήρους υποταγής του κράτους και των υπηρεσιών του στις κομματικές σκοπιμότητες.
Το φαινόμενο αυτό έγινε απόλυτα καταστροφικό με την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ. Πράγματι, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία όχι μόνο ο διορισμός στο Δημόσιο προΰπέθεττε4 την κατοχή πράσινης κομματικής ταυτότητας, αλλά και με την κατάργηση της μόνιμης ιεραρχίας η στελέχωση όλης της Δημόσιας Διοίκησης περιήλθε στην αποκλειστική εξουσία του κόμματος. Δηλαδή, εδώ θα μπορούσε κάποιος να καταγράψει την επίπτωση που είχε «η άρση της μονιμότητας της ιεραρχίας» στη λειτουργία του κράτους για να απαντήσει σε εκείνους οι οποίοι προβάλλουν την άρση της μονιμότητας για την επίλυση του προβλήματος της Δημόσιας Διοίκησης. Η εστίαση της προσοχής στη μονιμότητα αποτελεί μια ακόμα ψηφίδα στο παζλ του κοινωνικού εμφυλίου. Που συστηματικά χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη και να αποδυναμώσει τους κοινωνικούς αγώνες.
Τα πραγματικά αίτια της διάλυσης αφήνονται στο απυρόβλητο, γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν επιθυμεί να εκχωρήσει στην εκτελεστική εξουσία την ανεξαρτησία της από τις κομματικές σκοπιμότητες. αποκαθιστώντας μόνιμη και αξιοκρατικά επιλεγμένη ιεραρχία η οποία να φθάνει μέχρι και του βαθμού του μόνιμου υφυπουργο9ύ σε κάποιους τομείς εθνικής σημασίας, όπως είναι η Παιδεία, η Εξωτερική Πολιτική και η Υγεία. Είναι αυτονόητο, βέβαια, ότι η εκχώρηση ουσιαστικών αρμοδιοτήτων αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση, καθώς επίσης και η παροχή ισχυρών κινήτρων για αυξημένη προσπάθεια και βελτίωση.
Η παραμονή αντίθετα στο σημερινό καθεστώς απόλυτης υποταγής της Διοίκησης στο κυβερνών κόμμα και η έλλειψη κινητροδότησης όχι μόνο δεν θα βελτιώσει την κατάσταση, αντιθέτως θα την επιδεινώσει, αφού υπ’ αυτό το καθεστώς η άρση της μονιμότητας θα οδηγούσε στη λειτουργία ενός κομματικού καθαρτηρίου, μέσα από το οποίο θα επιλύονταν όχι μόνο οι κομματικές αλλά σε πολλές περιπτώσεις και οι προσωπικές διαφορές.
ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ
18 ΙΟΥΝΙΟΥ 1998