Όταν ο «επίτιμος» συνάντησε τον Supernova[1].

«Ήταν γύρω στο μεσημέρι του Σαββάτου όταν χτύπησε το τηλέφωνο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας ο οποίος από τις Βρυξέλλες, του εξέφρασε τις ευχαριστίες του για τις δηλώσεις του στα «Παραπολιτικά» του περασμένου Σαββάτου ότι “δεν υπάρχει κυβέρνηση χωρίς τον Στουρνάρα και μακάρι να είχαμε άλλους δέκα”». (Παραπολιτικά 11/2/2013).

Η «αγάπη» του επίτιμου για τον τέως Πρωθυπουργό είναι δεδομένη, θα συμπλήρωνα μάλιστα και δικαιολογημένη. Γι’ αυτό ίσως δημιούργησε αίσθηση η παρέμβασή του στη διαμάχη που ξέσπασε όταν ο υπουργός οικονομικών (της κυβέρνησης Σαμαρά) θεώρησε «υποχρέωσή» του να αναφερθεί στις, κατά την άποψή του, ευθύνες της διακυβέρνησης Καραμανλή για την διόγκωση του χρέους. Γιατί στην ουσία αυτή η παρέμβαση του «επίτιμου» ήταν υπέρ της επιλογής του πρωθυπουργού στο πρόσωπο του supernova υπουργού και στην ουσία υιοθέτηση των απόψεών του τελευταίου (για τις ευθύνες Καραμανλή).

Ορισμένοι καχύποπτοι θα έσπευδαν να αποδώσουν την προαναφερθείσα στήριξη στην αυτονόητη και πολλαπλώς εκφρασμένη αφοσίωση στην familia. Αν μάλιστα η παρέμβαση συνδυαστεί, στη σκέψη κάποιου, με τα γεγονότα που οδήγησαν στην πρόωρη πτώση της κυβέρνησής του το 1993, αλλά και στη διαδικασία και το αποτέλεσμα της διαδοχής στις εσωκομματικές εκλογές του 2009, τότε αρχίζει να αποκτά νέο νόημα.

Τώρα σχετικά με την ουσία των δηλώσεων του υπουργού οικονομικών θα είχε πραγματικά μεγάλη αξία να ενημερωθούμε για την στάση και τις θέσεις του ιδίου και πολλών άλλων «ειδικών», ή η-δικών (ημετέρων), την εποχή που επωαζόταν η κρίση. Γιατί μετά Χριστό προφήτες υπάρχουν πολλοί. Το ζητούμενο είναι να στέκεσαι ενάντια στο ρεύμα όταν βλέπεις ότι θα οδηγήσει, εν προκειμένω την οικονομία και την κοινωνία, στο γκρεμό.

Πώς λοιπόν ορισμένοι διοικητές τραπεζών, όχι ιδιωτικών αλλά κρατικών, ευνοημένοι από τα κυκλώματα (θεσμικών και εξωθεσμικών κέντρων) της πολυκέφαλης εξουσίας, απολάμβαναν όχι μόνον παχυλούς μισθούς αλλά επιμέριζαν στον εαυτό τους και ετήσια μπόνους που ξεπερνούσαν τους μισθούς μιας ολόκληρης ζωής εργαζομένων με τα ίδια προσόντα, απολαμβάνοντας επιπλέον το «μερίδιό» τους στη διανομή μετοχών σε κάθε αύξηση κεφαλαίου, αντί να λογοδοτούν αναδεικνύονται σε τιμητές εκ των υστέρων και όχι πάντα χωρίς ύστερες στοχεύσεις;

Θα είχε επιπλέον ιδιαίτερη σημασία να επισημανθεί ο ρόλος πολλών εξ αυτών στο «πάρτι» του χρηματιστηρίου και οι δεσμοί που διαμορφώθηκαν (στα πλαίσια ποιάς διαπλοκής;) με τα οικονομικά συμφέροντα και με τους «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης (Μ.Μ.Ε.).

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και μετά το ξέσπασμα της κρίσης η διορισμένη διοίκηση μεγάλης τράπεζας, (με διοικητή παρ’ ολίγον υπουργό η άρνηση ή η «ασθένεια» του οποίου οδήγησε στην επιλογή του “supernova), προχώρησε το Δεκέμβριο του 2010 σε αύξηση κεφαλαίου «απομυζώντας» -στην υγεία των κορόιδων- από αθώους επενδυτές πολύτιμες αποταμιεύσεις.

Ευτυχώς αποφύγαμε να έχουμε και έναν δεύτερο supernova στην Κυβέρνηση. Γιατί τότε όσα αστέρια-τεχνοκράτες του εκσυγχρονισμού είχαν αποφύγει τον Κορυδαλλό θα σχημάτιζαν κλαδική στην Κυβέρνηση.

15-02-2013

 



[1] Ο όρος υπερκαινοφανείς αστέρες ή σουπερνόβα (supernova) αναφέρεται σε διάφορους τύπους εκρήξεων που συμβαίνουν στο τέλος της ζωής των αστέρων κατά τις οποίες παράγουν εξαιρετικά φωτεινά αντικείμενα, αποτελούμενα από πλάσμα, (ιονισμένη ύλη) και των οποίων η αρχική φωτεινότητά τους στη συνέχεια αδυνατίζει μέχρι του σημείου της αφάνειας μέσα σε λίγους μήνες. (Βικιπαίδεια)