Οι «σπόνσορες» της βίας.

«Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να σταματήσει να χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων» .*

Είμαστε θεατές, σε τακτική βάση πλέον, του ακήρυκτου πολέμου της Πολιτείας με το «κράτος των Εξαρχείων». Στα τελευταία επεισόδια, θύμα της βίας έπεσε και η δικηγόρος Α.Τ. η οποία ευτυχώς φαίνεται ότι τελικά διέφυγε τον κίνδυνο που διέτρεχε η ζωή της.  Το γεγονός ότι η τελευταία φέρεται να είχε «σχέσεις κατανόησης» με ορισμένες ομάδες αντιεξουσιαστών πυροδότησε και την μεταξύ τους αντιπαράθεση – δημόσια μετά τον τραυματισμό της – για ορισμένες από τις ακολουθούμενες πρακτικές «αγώνα». Τα θύματα της Μαρφίν  θεωρήθηκαν από ορισμένους «παράπλευρες απώλειες και γι’ αυτό δεν προκάλεσαν την οφειλόμενη από τότε απομόνωση των οπαδών της «επαναστατικής βίας».

Είναι αναμενόμενο να υπάρχει αυτή η στάση ανοχής (αν όχι συμπάθειας), από εκείνους οι οποίοι φλερτάρουν με την ιδέα της «λαϊκής εξέγερσης», απέναντι σε τέτοια φαινόμενα αφού τα όρια μεταξύ της βίας ως «μαμής» ή ως «γεννήτορα»  της επανάστασης είναι δυσδιάκριτα. Όπως είναι δυσδιάκριτα και τα όρια μεταξύ της ατομικής βίας και του «ξεσπάσματος βίας που προηγείται της ανάδυσης μιας νέας κοινωνίας».

Γιατί όσο κι αν επιχειρείται να δοθεί μια πιο εύληπτη, από την κοινωνία, εκδοχή «τσιτάτων» όπως: «το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κριτική των όπλων», ή «η δύναμη απορρέει από την κάννη ενός όπλου», των Μαρξ και Μάο αντίστοιχα είναι φανερό ότι για πάρα πολλούς, ιδιαίτερα νέους, οι φράσεις αυτές είναι απόλυτα σαφείς και δεν επιδέχονται άλλη ερμηνεία. Βεβαίως το να πετάς πέτρες, να σπας βιτρίνες ακόμα και το να ρίχνεις μολότοφ δεν είναι το ίδιο με τις πολιτικές δολοφονίες. Όπως το πρώτο σκαλί δεν το ίδιο με το δεύτερο ή το τελευταίο. Υπό αυτή την έννοια και οι ταραξίες-αντιεξουσιαστές είναι το πρώτο σκαλί αποτελώντας τη μήτρα στην οποία κυοφορείται η ένοπλη τρομοκρατία.

Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι βασική ευθύνη τόσο για την παρανόηση αυτή όσο και για την ευρύτερη αποδοχή ή ανοχή της από την κοινωνία έχουν εκείνοι που σπεύδουν κάθε φορά να παράσχουν ιδεολογικές και κοινωνικές αιτιότητες και «πολιτικό άσυλο» σε αυτές τις αντιλήψεις. Εκείνοι που έχουν «επιβάλει», στα πλαίσια της «πολιτικής ορθότητας» να αποκαλούνται αντιεξουσιαστές  οι ταραξίες που σε τακτική πλέον βάση βανδαλίζουν την κοινωνία, είναι στην πραγματικότητα «σπόνσορες της βίας».

* Αλέκα Παπαρήγα 9/12/2008

Αντωνάκος Αντώνης

23-11-2017

 

antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr