ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ: Ο συνάδελφος Αντωνάκος έχει το λόγο.

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συνάδελφοι να σας αναγνωρίσουμε ότι έχετε όλη τη σοφία του κόσμου. Μετά τους φονταμενταλιστές του ISIS, όλη η σοφία του κόσμου ανήκει σ’ εσάς.

Ν’ αναγνωρίσουμε επίσης και τις καλές προθέσεις σας. Είναι πράγματι οι καλές προθέσεις κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Αλλά αυτό που δικαιώνει τις ηγεσίες αγαπητοί συνάδελφοι δεν είναι οι καλές προθέσεις. Ούτε οι αγώνες. Το αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές είναι εκείνο που δικαιώνει τις ηγεσίες. Καλές προθέσεις είχε και ο Ζίβκοφ και ο Τσαουσέσκου, καλές προθέσεις είχε και ο Χότζα και ο Στάλιν βεβαίως.

Τ’ αποτελέσματα τα βιώσανε και τα βιώνουν οι λαοί οι οποίοι είχαν την «τύχη» να έχουν αυτές τις ηγεσίες. Εγώ προσωπικά σε συλλογικό επίπεδο, όχι στα ονόματα που ανέφερα, σ’ αυτό που εκφράζανε, δεν αμφισβητώ τις προθέσεις, είναι οι καλύτερες όλων, οι αγνότερες, έχουν τον ατομικισμό στην άκρη, κοιτάνε το κοινωνικό σύνολο, η πρόθεσή τους είναι για την κοινωνία, για μια καλύτερη κοινωνία.

Αλλά δε φτάνει αυτό αγαπητοί συνάδελφοι. Αν οι προθέσεις οδηγούν στην κόλαση, τότε δεν είναι καλές προθέσεις. Γιατί ισχύει αυτό που έχει πει κάποιος, ότι ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Δεν αρκούν λοιπόν οι προθέσεις, το αποτέλεσμα είναι το πρόβλημα. Και σε συνδικαλιστικό επίπεδο συνάδελφοι δεν αρκούν οι προθέσεις.

Και δεν αρκούν και οι υποτιθέμενοι αγώνες. Το αποτέλεσμα έχει σημασία. δεν αρκεί το πόσες απεργίες να προκηρύξεις, ούτε ισχύει αυτό που λέμε γενικά, έχει κάποια αξία, αλλά δεν πρέπει να το θεοποιούμε, ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Γιατί πολλοί αγώνες όχι μόνο πάνε χαμένοι, αλλά οδηγούν και σε ανάποδα αποτελέσματα από εκείνα που προσδοκούμε.

Άρα, καλό είναι να επικαλούμαστε ρετσέτες, να χρησιμοποιούμε λέξεις και συνθήματα όπως χρησιμοποιούσαν οι ΝΑΖΙ το κίτρινο αστέρι για να χαρακτηρίσουν τους Εβραίους και να λέμε «νεοφιλελεύθερος», «αντιδραστικός», «καπιταλίστας» και όλα τα υπόλοιπα, αλλά  προσέξτε σε ποιο τρυπάκι και σε ποια παγίδα έχετε μπει. Γιατί ηγεσία χωρίς ρεαλιστική ανάγνωση της πραγματικότητας, η οποία μπορεί να οδηγήσει και πρέπει να οδηγήσει στο να οικοδομηθεί ένα καλό αποτέλεσμα για την κοινωνία, δεν είναι καλή ηγεσία συνάδελφοι.

Ο χρόνος για να μιλήσει κάποιος είναι ελάχιστος, στο περασμένο Γενικό Συμβούλιο που έγινε σε δυο μέρες, ήταν ένα καλό Γενικό Συμβούλιο κι εγώ δεν καταλαβαίνω, με τη σειρά μου ψήφισα την πρόταση μομφής που έκανε η συνάδελφος Μπασματζίδου γιατί πράγματι είναι εξευτελιστικός ο τρόπος λειτουργίας της Εκτελεστικής Επιτροπής και όχι μόνο σ’ αυτή τη θητεία, και την προηγούμενη που είχε Προεδρείο, αλλά θα έκανα πρόταση μομφής και για τον τρόπο λειτουργίας του Γενικού Συμβουλίου συνάδελφοι.

Το έχω πει κατ’ επανάληψη εδώ πέρα, δεν είναι η διαδικασία αυτή στο κορυφαίο όργανο το συνδικαλιστικό του Δημοσίου να ερχόμαστε και να είμαστε ψεκάστε σκουπίστε, σε δυο ώρες τελειώσαμε.

Συνάδελφοι εγώ θα έλεγα κάποια στιγμή, πέρα από τις θέσεις για το δημόσιο χρέος, πέρα από τις θέσεις για τις ήδη χρεοκοπημένες εδώ και πολλά χρόνια Τράπεζες και κάποια στιγμή θα πρέπει να έχουμε γνώση για τι μιλάμε, οι Τράπεζες χρωστάνε 130 δισεκατομμύρια στους καταθέτες και πολλά περισσότερα, ή εξίσου σε δάνεια από άλλες Τράπεζες. 80 δισεκατομμύρια είναι τα κόκκινα δάνεια αυτή τη στιγμή.

Το κοινωνικό σύνολο λοιπόν, να κοινωνικοποιήσει αυτό το πράγμα που είναι ήδη κοινωνικοποιημένο, κοινωνικοποιώντας και το χρέος ταυτοχρόνως και να δούμε πώς θ’ αντιμετωπισθεί. Αλλά το μεγάλο ζήτημα δεν είναι να έχουμε θέση για το χρέος, έχουμε χρέος και όποιος βρει έναν Έλληνα που να μη θέλει να διαγραφεί το χρέος, όχι μέρος, το σύνολο, να μου το πει.

Το θέμα είναι αν ασχολείσαι κυρίως με το χρέος μήπως πετάς τη μπάλα έξω απ’ το γήπεδο, όχι στην κερκίδα. Και να πω ότι την ίδια στιγμή δεν έχουμε θέση για τη Δημόσια Διοίκηση, γιατί όποιος πει ότι η ΑΔΕΔΥ έχει θέση για τη Δημόσια Διοίκηση δε λέει αλήθεια, δεν έχουμε ουσιαστική θέση για την αξιολόγηση, δεν έχουμε θέση για μια σειρά άλλα ζητήματα πέρα από τις αρνήσεις.

Την κινητικότητα την απορρίπτουμε σε όλες τις περιπτώσεις; Πώς θα συσπειρώσουμε τους συναδέλφους, όταν εμείς προκηρύσσουμε απεργίες αλλά συμμετέχει το 5% ή το 10% και δε μας προβληματίζει, εμείς αρκεί να βάζουμε ταμπέλα «διαγραφή του χρέους», το 5%, το 3% και τα 100 άτομα στις συγκεντρώσεις δε μας απασχολούν, αρκεί που εμείς έχουμε την ιδεολογική καθαρότητα.

Λοιπόν, το ότι δε μας ακούει η κοινωνία, δε μας απασχολεί, λέμε φταίνε οι κακοί, το MEGA κτλ., να κάνουμε κατάληψη. Για τη Λάτση και την Αγγελοπούλου που προεκλογικά συνέφαγαν σε κάποιο δείπνο με τον Τσίπρα, δεν άκουσα τίποτα. Συνάδελφοι, ήρθε ο καιρός οι ψευδαισθήσεις να σταματήσουν. 9 μήνες μετά τις εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης και 5 μήνες μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, είναι καιρός κάποια στιγμή να μπούμε στο δρόμο της πραγματικότητας.

Δε λέω ρεαλισμού, γιατί κάποιοι του ρεαλισμού, του έχουν βάλει κακό πρόσημο είναι αντιδραστικός. Προσέξτε όμως, γιατί τα όνειρα πολλές φορές μετατρέπονται σε ονειροδράματα. Και δεν απέχουμε πολύ απ’ αυτή τη στιγμή. Ευχαριστώ.