Αντ. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Πριν μιλήσει ο Γιώργος ο Πετρόπουλος, είχα γράψει στο χαρτί τη λέξη πλήξη. Γιατί πραγματικά μόνο την πλήξη μπορεί να προκαλέσει η συζήτηση όπως εξελίσσεται. Την πλήξη σε μας. Αν ήτανε κάποιος από τους υπό διαθεσιμότητα, από τους απολυμένους εδώ, αυτό που θα τους προξενούσε θα ήταν η απόγνωση, γιατί εμείς, για μια ακόμα φορά, επιβεβαιώνουμε αυτό που είπα και στο Συνέδριο και στο προηγούμενο Γενικό Συμβούλιο, την αμηχανία ενός συνδικαλιστικού κινήματος που είναι συνηθισμένο σε βολονταρισμούς, σε μανιχαϊσμούς και σε οπορτουνισμούς.

Αυτό είναι το συνδικαλιστικό μας κίνημα σήμερα. Είναι ένα κίνημα που καθορίζεται - σε ένα μεγάλο του κομμάτι - απ’ αυτό που λέγεται για κάποιους, ότι, «αν η πραγματικότητα είναι σε αντίθεση με αυτά που πιστεύουν, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα». Γιατί, πάρα πολλοί επιμένουν να υποστηρίζουν ότι, αυτά τα οποία δογματικά πιστεύουν και τα οποία δεν έχουν επαληθευτεί, δεν έχουν επιβεβαιωθεί ποτέ και πουθενά, παρά τα όσα έχουνε συμβεί τις τελευταίες δεκαετίες σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι η απόλυτη αλήθεια και ότι κάθε παρέκκλιση οφείλεται σε ανθρώπινα λάθη.

Πιστεύουν ότι δεν είναι τα συστήματα αυτά που κατ’ επανάληψη οδηγούν στις εξελίξεις αυτές.  Είναι τυχαίο το γεγονός ότι ήταν ακατάλληλοι οι άνθρωποι, που βρέθηκαν να καθοδηγούν αυτά τα συστήματα, είναι τυχαίοι οι επικεφαλείς αυτών των συστημάτων; Και τι να κάνουμε; κακή τύχη… Την επόμενη φορά θα είμαστε πιο ευτυχείς ή πιο προσεκτικοί στις επιλογές μας.

Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι έτσι, συνάδελφοι…

Έχω πει και σε προηγούμενη συνεδρίαση πως, για όσο διάστημα εξακολουθούμε να λέμε ότι «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε» και να θεωρούμε πάντοτε ότι μόνο ο γιαλός είναι στραβός και ότι εμείς σε καμία περίπτωση δεν αρμενίζουμε στραβά, δεν πρόκειται να γίνουμε ουσιαστικοί και αποτελεσματικοί και δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα και του συνδικαλιστικού κινήματος και των εργαζομένων.

Θα προσπαθούμε, κάνοντας μεταξύ μας ένα παιχνίδι καλλιστείων είτε επαναστατικών είτε σοσιαλιστικών είτε αριστερών, είτε προοδευτικών, όπως θέλετε πέστε το, ο ένας να ρίξει τις ευθύνες στους άλλους και δε θα αναρωτιόμαστε γιατί, για παράδειγμα, δε μας ακολουθούν οι συνάδελφοι, γιατί δε μας ακολουθούν και εκεί ακόμα όπου οι Ομοσπονδίες είναι άκρως, εντός πολλών εισαγωγικών βέβαια, προοδευτικές, αριστερές, αγωνιστικές, επαναστατικές.

Τι διδάσκεται κανένας για παράδειγμα από την κινητοποίηση της ΟΛΜΕ το Σεπτέμβριο; Υπάρχει κανένας που διδάσκεται; Φταίγανε οι επικεφαλείς; Γιατί; Δεν ήταν οι επικεφαλείς άκρως αγωνιστικοί και προοδευτικοί και επαναστατικοί; Δεν είχαν πολιτικά προτάγματα; Δε ζήτησαν ανατροπές πολιτικών και κυβερνήσεων; Δεν ήταν κατά του διεθνούς κεφαλαίου, του παγκόσμιου καπιταλισμού; Δεν ήταν υπέρ μιας συνολικής ρήξης;

Τι έφταιξε λοιπόν συνάδελφοι; Ποιοι υπονομεύουν τους αγώνες; Ποιοι ευθύνονται για το ότι υπάρχει αυτή η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα;

Θα εξακολουθούμε να μιλάμε σαν να είμαστε σούπερ ειδικοί σε όλα τα θέματα, συνταγματολόγοι, οικονομολόγοι, διεθνιστές; να μιλάμε για το χρέος, που το ύψος του είναι επαχθές; Να μιλάμε για το ποσοστό του χρέους που πρέπει να αφαιρεθεί και να μην μιλάμε για το λαϊκισμό, ο οποίος είχε διαποτίσει και εμάς και στον οποίο λαϊκισμό οφείλεται ένα πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι του χρέους; Ο λαϊκισμός και η ανευθυνότητα κρυφτήκαν πίσω απ οι μίζες και οι κλοπές; Γιατί δεν είναι μόνο οι μίζες και οι κλοπές, δεν είναι κυρίως οι μίζες και οι κλοπές. Είναι ο λαϊκισμός και η ανευθυνότητα που ευθύνονται κυρίως για την κρίση.

Θα μιλήσουμε κάποια στιγμή για τη διαχρονική απαξίωση του δημοσίου; Και για τις ευθύνες και του συνδικαλιστικού κινήματος; Πέρα από τη χρηματοδότηση που μονίμως υποστηρίζαμε, πέρα από τις άλλες αιτίες που λέγαμε, υπήρχαν αιτίες που, όταν μιλούσαμε κατ’ ιδίαν, όλοι τις ομολογούσαμε, αλλά ποτέ δεν είχαμε το θάρρος, την τόλμη να αναλάβουμε το κόστος, να επισημάνουμε και αυτούς τους πραγματικούς λόγους, μήπως δυσαρεστήσουμε και ένα μικρό αριθμό συναδέλφων; Ναι ή όχι;

Θα μιλήσουμε για τις ταυτίσεις; Ποιος ταυτίζεται περισσότερο, συνάδελφοι, με κομματικές θέσεις; Η ΔΑΚΕ έχει πάθει ιδεολογική αλλοτρίωση τα τελευταία 30 χρόνια, έχει υπογράψει και σε Ομοσπονδίες και στην ΑΔΕΔΥ και έχει προσυπογράψει τέτοια κείμενα και τέτοιες θέσεις, αντιφατικές και με την ιδεολογία της, που πραγματικά έχει υποστεί, θα έλεγε κάποιος, πολιτική αλλοτρίωση.

Άλλοι είναι εκείνοι που δογματίζουν και που δεν πηγαίνουν ούτε ένα ρούπι, ούτε μια ίντσα, ούτε ένα χιλιοστό έξω από τις κομματικές γραμμές και έξω απ’ τις ιδεολογικές γραμμές.

Ποιοι λοιπόν και με ποια πιστοποίηση θέλουν να δίνουν πιστοποιητικά ανεξαρτησίας από πολιτικούς φορείς, από κομματικούς φορείς και από κυβερνήσεις; Τα τρία τελευταία χρόνια πόσες κινητοποιήσεις έγιναν και σε ποιες δεν πρωτοστάτησε σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον σε επίπεδο αποφάσεων, η ΔΑΚΕ;

Βεβαίως, συνάδελφοι, δεν λέμε ότι έχουμε την αγωνιστικότητα που έχουν κάποιοι άλλοι. Αλλά δεν έχουμε την αγωνιστικότητα που έχουν κάποιοι άλλοι, γιατί εμείς στο συνδικάτο ήρθαμε για να αντιμετωπίσουμε και να λύσουμε τα προβλήματα της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου, των συνθηκών εργασίας των εργαζομένων, τους οποίους εκπροσωπούμε. Ούτε για να χτυπήσουμε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ήρθαμε, γιατί, αν θέλουμε να το κάνουμε, θα το κάνουμε από άλλους μηχανισμούς και από άλλους φορείς, ούτε για να αναδιοργανώσουμε το παγκόσμιο σύστημα παραγωγής.

Τέτοιες ουτοπίες και τέτοιες ψευδαισθήσεις δεν έχουμε και ούτε επιτρέπουμε σε άλλους να εκμεταλλεύονται τη δική μας την αγωνιστικότητα, εννοώ άλλους απ’ το δικό μας ιδεολογικό χώρο, να μας χρησιμοποιούν σαν οχήματα για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς. Επειδή, ένας από αυτούς τους οποίους έχετε σαν Προφήτες, ένας από τους δύο τρεις, εν πάση περιπτώσει «ιεραποστόλους» του αριστερισμού, - πάνε και πολλές δεκαετίες που το είχα διαβάσει και, μπορεί να μην το θυμάμαι ακριβώς - , είχε πει ότι «οι ιδεολογίες είναι το «σαμάρι» που πρέπει να βάλεις, σε ένα «έμψυχο συλλογικό όχημα», για να το οδηγήσεις εκεί που θέλεις, για να σε πάει εκεί που θέλεις», δηλαδή στην εξουσία, θα πρέπει να αναρωτηθείτε.

Συνάδελφοι, υπάρχουν δύο πράγματα εύκολα. Το πρώτο είναι η περιγραφή μιας κατάστασης, αλλά είναι περιττή, όταν αυτήν την κατάσταση τη βιώνει όλος ο ελληνικός λαός. Και όμως αναλωνόμαστε ξανά και ξανά και ξανά στην περιγραφή μιας καταθλιπτικής κατάστασης, η οποία υπάρχει στην Ελλάδα τα τελευταία 3 - 4 χρόνια και σε ένα δεύτερο εύκολο που είναι η κριτική.

Τα δύσκολα είναι οι θέσεις, τεκμηριωμένες και ρεαλιστικές. Το να είναι τεκμηριωμένες και ρεαλιστικές οι θέσεις, είναι προϋπόθεση που σίγουρα θα οδηγήσει πρώτον στη συσπείρωση των συναδέλφων γύρω από το συνδικαλιστικό κίνημα και δεύτερον θα μας δώσει και ένα λόγο πειστικό και αξιόπιστο στην κοινωνία. Γιατί δε φτάνει να αναρωτιόμαστε γιατί ο ελληνικός λαός δεν ξεσηκώνεται, γιατί οι εργαζόμενοι δεν ξεσηκώνονται. Δεν φτάνει να αναρωτιόμαστε γιατί σε γενική απεργία που έγινε τους τελευταίους μήνες, από ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ, από τους ανθρώπους που είναι σε εφεδρεία, σε απόλυση, δημοτικούς αστυνομικούς κ.λπ., οι συμμετέχοντες ήταν της τάξεως των λίγων δεκάδων, των λίγων δεκάδων συνάδελφοι από τέσσερις χιλιάδες. Γιατί καλές είναι οι δράσεις, καλοί είναι και όλοι οι ακτιβισμοί, οι πορείες και όλα τα υπόλοιπα, το θέμα είναι ότι, αν δεν υπάρχει ουσιαστική και μαζική συμμετοχή σε αυτές, οι δράσεις δε φτάνουν στην κοινωνία. Δεν καταλαβαίνει η κοινωνία καν ότι υπάρχουν. Μεταξύ μας, μαθαίνουμε ότι ξεκίνησαν, από τη Θεσσαλονίκη, 10 - 15 - 20 – 30 οδοιπόροι διαμαρτυρίας. Λοιπόν; τώρα είναι στη Λάρισα, τώρα στη Λαμία και τώρα φτάσανε. Το θέμα είναι όμως ότι, για να είμαστε αποτελεσματικοί κάποια στιγμή, πρέπει να γίνουμε αξιόπιστοι.

Για να γίνουμε αξιόπιστοι, πρέπει να καταλάβουμε ότι πρέπει να συνθέσουμε. Πρέπει να συνθέσουμε όσο το δυνατόν ευρύτερα, μακάρι να έρθει και το ΠΑΜΕ να κατανοήσει αυτήν την ανάγκη της σύνθεσης. Η σύνθεση γίνεται στον κοινό τόπο, δεν γίνεται στο ιδεολογικό κάστρο που έχει θέσει ο καθένας και έχει περιχαρακώσει τον εαυτό του. Και βεβαίως δεν μπορούμε… Δεν είναι κυρίως νομικοί οι λόγοι για τους οποίους λέμε εμείς ότι δεν μπορεί να πάει έτσι η ΑΔΕΔΥ, ούτε σε ουσιαστικές κινητοποιήσεις, ούτε σε αποτέλεσμα. Είναι κυρίως ουσιαστικοί, γιατί σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να πείσουμε κανέναν ότι πράγματι το κύριο μέλημά μας είναι να αντιδράσουμε σ’ αυτές τις πολιτικές, να αποτρέψουμε τις απολύσεις, να αποτρέψουμε την κινητικότητα, όταν δεν κατορθώνουμε να βρούμε τον κοινό τόπο και να συγκροτηθούμε.

Θέλετε να συγκροτηθείτε σε «ταξική κατεύθυνση»; Το έχουμε πει και στην Εκτελεστική Επιτροπή, θα ήτανε και για μας μια λύση. Δεν λέμε ότι είναι καλή λύση, αλλά μακάρι να συγκροτηθείτε και να βρείτε κοινό βηματισμό αν και δεν το θεωρούμε σωστή κατεύθυνση. Αλλά εν πάση περιπτώσει, στο βαθμό που αυτό φαίνεται εδώ και δυο μήνες ότι δε γίνεται, ότι δεν μπορεί να υλοποιηθεί, εμείς κάνουμε έκκληση, έστω και τώρα, να πάμε σε μια συνθετική συγκρότηση του Προεδρείου, για να μπορέσει να βγει η ΑΔΕΔΥ σιγά-σιγά από το τέλμα.