Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συγχωρήστε με, να σας πω ότι πριν από 38 χρόνια ξεκίνησα το φοιτητικό συνδικαλισμό γιατί παρακολουθούσα χωρίς να καταλαβαίνω τον καυγά ανάμεσα σε δυο ομάδες για το ποια θα σώσει τελικά την Κύπρο και την Ελλάδα. Η παράταξη εκείνη που στηριζόταν στη Σοβιετική Ένωση, ή η άλλη που έλεγε «έξω όλοι οι στόλοι από τη Μεσόγειο», που στηριζόταν στο Μάο.

Συνάδελφοι, ακούσαμε για μια ακόμη φορά περιγραφές για το πόσο κακή είναι για τους εργαζομένους και για την Ελλάδα, για την κοινωνία, η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της τρόικας, της συγκυβέρνησης, της τρικομματικής, της δικομματικής, της μονοκομματικής, του Σαμαρά, του Βενιζέλου και όλων των υπολοίπων.

Αλλά το ερώτημα, που έχω θέσει και σε προηγούμενες συνεδριάσεις, είναι, τι νόημα έχουν αυτές οι περιγραφές όταν μιλάμε σ’ εκείνους που υφίστανται αυτές τις πολιτικές, τις υφίστανται στο πετσί τους, τις ζουν, τις καταλαβαίνουν και τις καταλαβαίνουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εμείς τους τις περιγράφουμε.

Αλλού είναι τα ελλείμματα που οδηγούν στο να μη γινόμαστε πειστικοί και να μην ακολουθεί ο κόσμος ούτε εμάς ούτε τους πολιτικούς φορείς που ευαγγελίζονται μια διαφορετική, μια εναλλακτική πολιτική πορεία. Και είναι πρόβλημα και δικό μας να πείσουμε τους εργαζομένους, και των πολιτικών φορέων που ευαγγελίζονται εναλλακτικές πολιτικές και εναλλακτικές πολιτικές πορείες, να πείσουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Συνάδελφοι, ερχόμαστε μετά από μια εβδομάδα κινητοποιήσεων και νομίζω ότι μέχρι τώρα ακούστηκαν για μια ακόμα φορά περιγραφές αλλά όσον αφορά την πορεία της κινητοποίησης, την εξέλιξη της κινητοποίησης, τα πραγματικά χαρακτηριστικά της κινητοποίησης, νομίζω ότι προσπαθήσαμε λίγο να τα βάλουμε στην άκρη, τουλάχιστον οι τρεις προηγούμενοι ομιλητές.

Ποια ήταν η πορεία των κινητοποιήσεων και ποια ήταν η εξέλιξή τους; Για εμάς ήταν αναμενόμενα πριν από την απεργία. Και εδώ και στις κλαδικές Ομοσπονδίες. Γι’ αυτό οι προτάσεις μας δεν ήταν προτάσεις στον αέρα, γι’ αυτό οι προτάσεις μας δεν ήταν ούτε βουτιά στο κενό ούτε βουτιά, όπως είχα πει την περασμένη φορά, από τη στρατόσφαιρα χωρίς αλεξίπτωτο, 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες δηλαδή ή απεργίες διαρκείας ή άλλα τέτοια, ονειροπολήματα βεβαίως, αλλά επιχειρήσαμε να έχουμε μια ρεαλιστική πρόταση που είχε τις προϋποθέσεις να εκφράσει την οργή του κόσμου και στο βαθμό που θα διαπιστώναμε ότι αυτή η οργή γίνεται εμπιστοσύνη και πίστη και ελπίδα στον αγώνα και στ’ αποτελέσματά του, να μπορούμε να την κλιμακώσουμε.

Το να έχουμε μια εμμονή, να κάνουμε Γενικές Συνελεύσεις την Πέμπτη για παράδειγμα, ημέρα απεργίας, να απεργεί το 27% και να εργάζεται το 73% και το 27% που απεργεί να βγάζει νέα 5νθήμερη απεργία, είναι παραλογισμός. Δεν ξέρω με βάση ποιο κριτήριο και με ποια λογική, πέρα από τον τυφλό φανατισμό, ή πέρα από την ελπίδα ότι κάποιος Γρηγορόπουλος ή κάποιο άλλο θύμα θα βάλει «φωτιά στ’ αλώνια» που λέμε και θα οδηγήσει τον κόσμο στους δρόμους, μπορεί να οδηγεί σε τέτοια καθοδήγηση του συνδικαλιστικού κινήματος, διότι αυτό γίνεται με καθοδήγηση.

Δε μπορεί να θεωρείται υπεύθυνη καθοδήγηση εκείνη που βλέπει ότι από την πρώτη εβδομάδα, ό,τι κι αν είχε στο μυαλό της, ό,τι και αν είχε εκτιμήσει το προηγούμενο διάστημα, βλέπει την τέταρτη ημέρα της απεργίας ότι τα ποσοστά έχουν πάει εκεί που έχουν πάει και επιμένει στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο.

Γιατί αυτή η πολιτική, είπε προηγουμένως ο Αλέκος ότι μπορεί να είναι πολιτική για να εξουθενώσει το συνδικαλιστικό κίνημα ενόψει μιας άλλης κυβέρνησης. Εγώ λέω ότι μπορεί να είναι πολιτική που θα εξουθενώσει το συνδικαλιστικό κίνημα και σε αυτή την κυβέρνηση. Και απέναντι σ’ αυτή την κυβέρνηση.

Υπήρχε λοιπόν μια 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση που, για πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια, το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ αποφάσισε με την ομοφωνία και πού κατέληξε αυτή η ομόφωνη κινητοποίηση πέρα από ωραιοποιήσεις, με πραγματικά ρεαλιστικό μάτι: Κατέληξε σ’ ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια που έγιναν την τελευταία 3ετία, κατέληξε στην πρώτη ημέρα της απεργίας για ειδικούς λόγους, που ήταν γνωστοί, σε μια συμμετοχή και στην απεργία σε κάποιες Ομοσπονδίες, όχι σε όλες τις Ομοσπονδίες, πολύ σημαντική.

Ανάμεσα σ’ αυτές τις Ομοσπονδίες ήταν η ΔΟΕ, ήταν η ΟΛΜΕ. Παρ’ όλα αυτά το ποσοστό της ΟΛΜΕ δεν ήταν αυτό που ήταν τη Δευτέρα, δεν ήταν αυτό που ήταν την Τρίτη, που ήταν η κλαδική απεργία, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν πολύ σημαντικό, δεν ήταν αντίστοιχο απ’ ό,τι έχω ενημερωθεί στην ΠΟΕΔΗΝ ή στην ΠΟΕ-ΟΤΑ, για να μιλήσω για τις 4 μεγάλες Ομοσπονδίες, αλλά τη δεύτερη μέρα προσγειώθηκε εκεί που ήταν αναμενόμενο συνάδελφοι.

Εκεί που ήταν αναμενόμενο, γιατί φάνηκε ότι αυτό που ήταν το απαιτούμενο για μια κινητοποίηση που θα είχε μετωπικό χαρακτήρα και χαρακτήρα διάρκειας, όχι την πολιτική απεργία που είπε το ΠΑΜΕ, την παλλαϊκή της μιας ημέρας ή των δυο ημερών αλλά μια απεργία που θα είχε σα στόχο να έχει διάρκεια και συνέχεια όπως είναι οι 5νθήμερες, οι 48ωρες επαναλαμβανόμενες ή οποιεσδήποτε άλλες, δεν υπήρχε.

Η δεύτερη ημέρα έδειξε ότι υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης και ελπίδας. Εξακολουθεί να υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης και ελπίδας, πίστης δηλαδή σε μια εναλλακτική πολιτική πρόταση και πίστη στο ότι εμείς με τις κινητοποιήσεις μας, μπορούμε ν’ ανατρέψουμε αυτή την πολιτική.

Το να επανερχόμαστε επαναλαμβάνοντας αυτές τις περιγραφές, που τις επαναλαμβάνουμε και στους συναδέλφους που υφίστανται αυτές τις πολιτικές απευθυνόμενοι στο συναίσθημα, δε θα μας οδηγήσει πουθενά συνάδελφοι. Το συναίσθημα δημιουργεί θυμό, δημιουργεί οργή, δημιουργεί μια έκρηξη αλλά έχει κοντά ποδάρια, δεν έχει διάρκεια.

Και το συναίσθημα έχει κι ένα άλλο μειονέκτημα: Οδηγεί σε διαφορετικούς δρόμους. Όταν ο λαός αποφασίζει με βάση την οργή του και τοποθετείται και πολιτικά με βάση την οργή του, κάνει επιλογές διάφορες. Δε μας αρέσουν όλες, αλλά είναι μοιραίο, κάποιες δε μας αρέσουν καθόλου και τις μισούμε αλλά είναι μοιραίο, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς που με βάση το συναίσθημα επιλέγουμε να φέρουμε τον κόσμο κοντά μας, μπορεί κάποιο άλλο κομμάτι κόσμου να το οδηγήσουμε εκεί που είναι φόβος και τρόμος για την κοινωνία.

Και έχουμε κι εμείς ευθύνες γι’ αυτό. Γιατί αντί ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο της λογικής, και ο δρόμος της λογικής και της συναίνεσης και τη σύνθεσης είναι ένας, δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι, οι δρόμοι στους οποίους οδηγεί το συναίσθημα και οι αντιδράσεις κάτω από τη φωτιά του συναισθήματος είναι πολλοί.

Και βεβαίως έχουμε σήμερα στην ελληνική κοινωνία, ένα ζωντανό, κραυγαλέο και τρομακτικό παράδειγμα που πρέπει όλους να μας κάνει πιο υπεύθυνους. Να μας κάνει πιο υπεύθυνους και να καταλάβουμε ότι επιτέλους πρέπει να σταθούμε με την ίδια αποφασιστικότητα απέναντι σ’ εκείνους που είναι αντί-δημοκράτες, απέναντι σ’ εκείνους που είναι φασίστες, γιατί συνάδελφοι, να ρωτήσω κάτι:

Αν είναι κάποιος αγωνιστής αντιφασίστας, εγώ θα έλεγα τι θα λέγατε για τον Αντωνάκο; Υποθέτω ότι πολλοί αυτό το «αντιφασίστας» και το «αγωνιστής» δεν το απονέμετε στον Αντωνάκο, δεν το απονέμετε στο φίλο μου το Σουλελέ, δεν το απονέμετε και σε πολλούς άλλους. Εγώ δεν έχω ανάγκη να μου το απονείμετε, λέω όμως ότι είσαστε λάθος.

Γιατί αν αντιμετωπίζετε με τον ίδιο τρόπο τον Καλαμπόκα και τον Ρουπακιά, αλλά δεν αντιμετωπίζετε με τον ίδιο τρόπο τον Τσουτσουβή, τον Ξηρό, τον Κουφοντίνα και όλους τους υπόλοιπους, τότε, δε μπορούμε να έχουμε κοινή γλώσσα και δε μπορούμε να έχουμε κοινή θέση. Και είσαστε λάθος.

Αν δεν αντιμετωπίζετε με τον ίδιο τρόπο τους ανώνυμους λιθοβόλους που προκάλεσαν το θάνατο του οικοδόμου στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ έξω από τη Βουλή, ή τους ανώνυμους πυρπολητές και απλώς τους ξεπερνάμε με θεωρίες για «προβοκάτορες» που πυρπολήσαν τη Marfin ή που πυρπόλησαν παλαιότερα με θύματα τον Μαρούση στην Πανεπιστημίου, τότε δε μπορούμε να έχουμε κοινό λόγο, κοινή σκέψη και κοινό δρόμο.

Συνάδελφοι, η πολιτική που ασκείται τα τελευταία χρόνια είναι προφανώς, καταφανώς και αυταπόδεικτα για τον τελευταίο συμπατριώτη μας που μένει στην Άνω Παναγιά, στα 2 χιλιόμετρα υψόμετρο, ότι είναι ταπεινωτική για την Ελλάδα και καταθλιπτική για την κοινωνία και τους εργαζομένους. Δε φτάνει να την περιγράφουμε, να την καταγράφουμε και να προσπαθούμε να οδηγήσουμε τον κόσμο μ’ αυτούς τους τρόπους σε κινητοποιήσεις.

Χρειάζεται ρεαλισμός και υπευθυνότητα. Κι εμείς με ρεαλισμό και υπευθυνότητα, περιμένοντας και τη χθεσινή απόφαση της μεγαλύτερης Ομοσπονδίας που ήταν σε κινητοποίηση με μορφή διάρκειας η οποία λήφθηκε χτες μ’ έναν πολύ δύσκολο τοκετό στις 2 η ώρα το πρωί, - εξαιρετικά δύσκολο τοκετό, στις 2 η ώρα τα ξημερώματα, - στην Εκτελεστική της ΑΔΕΔΥ την Παρασκευή είχαμε περιγράψει την πρότασή μας αλλά χωρίς να την κάνουμε απολύτως συγκεκριμένη.

Θεωρούμε ότι και οι χθεσινές εξελίξεις με την απόφαση της ΟΛΜΕ και ιδιαίτερα με τον τρόπο και με τη δυστοκία με την οποία προέκυψε και ειδικότερα ξέροντας, χωρίς να λέμε «δε βγήκε για 8 ψήφους», γιατί πράγματι θα ήταν ασήμαντο αν ήταν μόνο αυτό, ξέρετε ποιο είναι το σημαντικό συνάδελφοι; Το σημαντικό είναι αυτό που είπα προηγουμένως: Οι Γενικές Συνελεύσεις της Πέμπτης, δεν έλαβαν υπ' όψιν τους το ποσοστό των συναδέλφων που δεν απεργούσαν.

Ανεξάρτητα από το αν είχαν απαρτία ή όχι, που δεν είχαν, το ουσιαστικό είναι ένα: Οι Γενικές Συνελεύσεις που έστειλαν κάποιες εντολές, όσες έστειλαν, έλαβαν υπ' όψιν τους ότι την ίδια μέρα, την 4^η ημέρα της απεργίας, προτείνοντας και παίρνοντας μια απόφαση για μια νέα 5νθήμερη, το ποσοστό των συναδέλφων που εκείνη την ημέρα δεν απεργούσε;

Και αν το ποσοστό εκείνο ήταν 55%, 60%, 65%, 70%, σε τι στηρίζονταν και ήλπιζαν ότι τη δεύτερη εβδομάδα αυτό θα φούντωνε και θα δημιουργούσε νέα δυναμική; Πέρα από κάποιο τυχαίο περιστατικό, που με συγχωρείτε, εγώ το θεωρώ τυχοδιωκτισμό, να ελπίζεις δηλαδή ότι θα υπάρξει κάποιο θύμα ή κάποια θύματα για να στηριχθείς εκεί πάνω, να βρεθεί δηλαδή ένας ειδικός φρουρός που αντί να πυροβολήσει στον αέρα πάνω στην τρέλα του..

ΜΕΛΟΣ: (Τοποθέτηση εκτός μικροφώνου)

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Λέω λοιπόν συνάδελφοι ότι βεβαίως έχουμε μια νέα εβδομάδα κινητοποιήσεων. Και βεβαίως σ’ αυτή την εβδομάδα κινητοποιήσεων διαβάζοντας με ρεαλισμό, με υπευθυνότητα και όχι με βάση τις επιθυμίες μας την εβδομάδα που πέρασε, πρέπει να πάρουμε απόφαση για κάτι που δε θα οδηγήσει ούτε σε εκφυλισμό ούτε σε γελοιοποίηση.

Το σημαντικότερο της περασμένης εβδομάδας ήταν τα συλλαλητήρια. Δεν ήταν ούτε καν το 95%, αφού από-μειώθηκε τόσο μέχρι την Παρασκευή, της ΟΛΜΕ ούτε το 70% της ΔΟΕ της Τετάρτης αφού την Πέμπτη έγινε 30.%. Το σημαντικό λοιπόν απ’ ό,τι απέδειξε η πραγματική ανάγνωση, είναι να προχωρήσουμε και να πάμε και την ερχόμενη εβδομάδα και τη μεθεπόμενη εβδομάδα, αποφασίζοντας από τώρα, σε κινητοποιήσεις που κεντρικό πυρήνα θα έχουν τις απεργίες αλλά με στόχο να στηρίξουν τα συλλαλητήρια.

Γιατί αποδείχθηκε ότι η απεργία που θα νεκρώσει το Δημόσιο δεν περπατάει. Αν έχετε διαφορετική εντύπωση, εγώ δεν άκουσα κανέναν από δω να περιγράφει κάτι τέτοιο, ότι υπήρξε μια κινητοποίηση είτε η 5νθήμερη είτε των Πανεπιστημίων, που νέκρωσε το Δημόσιο. Και δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να προσπαθήσουμε να κρυφτούμε πίσω από ακτιβισμούς, είτε είναι καταλήψεις των μαθητών, καταλήψεις πλασματικές μ’ ένα λουκέτο στην πόρτα με τους μαθητές στα σπίτια τους, όχι με τους μαθητές στους δρόμους ούτε σε άλλου είδους ακτιβισμούς.

Γιατί οι κοινωνικές συνθήκες δεν είναι τέτοιες που ν’ ανέχονται ακτιβισμούς συνάδελφοι. Η κοινωνία δεν αντέχει σήμερα, στις σημερινές συνθήκες ακτιβισμούς. Έχουν κοντά ποδάρια οι ακτιβισμοί. Λέμε λοιπόν κινητοποίηση, ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο πήρε την απόφαση η ΓΣΕΕ είναι σαφές ότι δε μπορεί να είναι άλλη μέρα από την Τρίτη.

Εμείς λέμε λοιπόν 24ωρη και προσέξτε, μια παρένθεση, έχουμε τη διάθεση να στηρίξουμε κάθε Ομοσπονδία και κάθε συνάδελφο. Και τους Δημοτικούς Αστυνομικούς που απεργούν τη Δευτέρα, που παίρνουν τα διαπιστευτήρια της εφεδρείας τη Δευτέρα, της απόλυσης, και τους συναδέλφους μας της ΟΛΜΕ που απεργούν τη Δευτέρα και τους συναδέλφους των Πανεπιστημίων που απεργούν όλη την εβδομάδα.

Όμως εδώ μιλάμε για το συνδικαλιστικό κίνημα στο σύνολό του και το Πανεργατικό Κίνημα στο κομμάτι που αντιστοιχεί σ’ εμάς. Ανεξάρτητα λοιπόν από το ποιοι πήραν την απόφαση που ανακοίνωσε ο Πρόεδρος για την απεργία της ΓΣΕΕ την Τρίτη, οφείλουμε λαμβάνοντας υπ' όψιν και την εξέλιξη της προηγούμενης 48ωρης, να πάμε την Τρίτη σε μια απεργία και σ’ ένα συλλαλητήριο που θα πρέπει να προσπαθήσουμε να μην έχει προηγούμενο όλα τα προηγούμενα χρόνια και την άλλη εβδομάδα αποφασισμένοι από τώρα, σε προσπάθεια συντονισμού, πιάνει και Οκτώβρης που θέλει και το ΠΑΜΕ, να προσπαθήσουμε να στήσουμε, παίρνοντας εμείς την πρωτοβουλία, αυτή την πανελλαδική, την παλλαϊκή απεργία.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο συνάδελφος Αντωνάκος έχει το λόγο.

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Πριν από τη θέση μας συνάδελφοι δυο ενστάσεις: Αν αληθεύει το κείμενο που κυκλοφορεί ως κείμενο του Πέτρου Κωνσταντίνου στο διαδίκτυο, αν αληθεύει αυτό το κείμενο και αν αληθεύει ότι γι’ αυτό το κείμενο διώκεται, ένα κείμενο το οποίο αναφέρεται στο θάνατο του Κόλλα, του Μάριαν Κόλλα και των άλλων δύο Αλβανών που είχαν δραπετεύσει από τις φυλακές Τρικάλων, το οποίο αν αληθεύει λέω, αναφέρεται σε «αποσπάσματα θανάτου της ΕΛΑΣ και του στρατού, εκτέλεσαν άλλον έναν Αλβανό δραπέτη της φυλακής Τρικάλων. Άλλοι δύο είχαν εκτελεστεί στις 2 Ιουλίου.»

Μιλάει για «εκτελέσεις εκδίκησης», για «ανεξέλεγκτη δράση κατασταλτικών μηχανισμών οι οποίοι πειραματίστηκαν με τους Αλβανούς μετανάστες στην αρχή», και λέει κι άλλα. Θέλω να πιστεύω ότι δεν αληθεύει, ότι είναι ψευδές. Αν αληθεύει όμως κι αν αληθεύει ότι γι’ αυτό είναι η δίωξη, εγώ διαφωνώ και με την παρουσία της ΑΔΕΔΥ και ας λένε οι συνάδελφοι ό,τι θέλουν. Αυτή είναι η πρώτη ένσταση. Θα το είχα ψάξει περισσότερο συνάδελφοι αλλά μου το έδειξαν πριν από λίγο οι συνάδελφοι στο κομπιούτερ.

Η δεύτερη ένσταση – επιφύλαξη είναι με την εμπλοκή, βεβαίως αυτό αφορά απ’ ό,τι κατάλαβα μια παράταξη κι ένα χώρο σε αυτό αναφέρθηκε ο Αλέκος προηγουμένως, των μαθητών δημόσια σ’ αυτή τη διαδικασία. Και αναφέρομαι στη διαδικασία την οποία ανέφερε ο Αλέκος για την Τετάρτη.

Όπως είπα και προηγουμένως, σε σχέση με τις κινητοποιήσεις, αυτό είναι άσχετο βεβαίως, εγώ δε συμφωνώ να βάλουμε τους μαθητές μπροστά, είμαστε αντίθετοι να βάλουμε τους μαθητές να προτάξουν τα στήθη τους για μας. Συνάδελφοι, είπαμε στην τοποθέτησή μας, ότι επιβεβαιώθηκε την εβδομάδα που τελείωσε σήμερα όλη η εκτίμηση που είχαμε κάνει για την πορεία των κινητοποιήσεων, για τη δυναμική την πραγματική δυναμική που είχαν οι κινητοποιήσεις και γι’ αυτό το οποίο θα έβγαζαν, δηλαδή για την αρχική δυναμική η οποία ήταν αποτέλεσμα του θυμού, της οργής, της απόγνωσης, ό,τι θέλετε πείτε και την εκτόνωση μετά που δείχνει ότι δεν υπάρχει πίστη.

Και το ότι δεν υπάρχει πίστη, δεν οφείλεται ούτε στην κλιμάκωση ή στη μη κλιμάκωση, ούτε βεβαίως αν θα ήταν 5νθήμερες, ή 48ωρες ή 3ήμερες. Και βεβαίως σε καμία περίπτωση δε μπορεί να σημαίνει κλιμάκωση η 5νθήμερη ή η διαρκείας με ποσοστά 10% και να μην είναι κλιμάκωση η μια 24ωρη με ποσοστό 100% και με συλλαλητήρια εκατοντάδων χιλιάδων συναδέλφων στους δρόμους.

Νομίζω ότι αν δε μπορούμε να πετύχουμε την πρώτη κλιμάκωση, και απέδειξε η πράξη και στις Ομοσπονδίες ότι αυτή, την πρώτη κλιμάκωση της διάρκειας, δε μπορούμε να την πετύχουμε, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να επιδιώξουμε τη δεύτερη κλιμάκωση της έντασης. Δηλαδή την κλιμάκωση με την ένταση της συμμετοχής, την απεργία με τους απεργούς και τις διαδηλώσεις με τους διαδηλωτές.

Γι’ αυτό το λόγο και είναι για μια ακόμη φορά θέση ευθύνης αυτή που προτείναμε. Εμείς έχοντας υπ' όψιν και την προηγούμενη 48ωρη της Τετάρτης και της Πέμπτης, λέμε ότι η απεργία πρέπει να είναι 24ωρη την Τρίτη με προσπάθεια στην ένταση. Γιατί την Τρίτη; Γιατί υπάρχει και ο ελάχιστος χρόνος ανακοίνωσης και προετοιμασίας που χρειάζεται και γιατί βεβαίως, δεν έχει σημασία αν καλώς ή κακώς ή τι λέμε ή τι κάνει η ΓΣΕΕ, αποφάσισε και η ΓΣΕΕ.

Κι εγώ λέω καλώς αποφάσισε, έστω με όλες τις αδυναμίες, καλώς αποφάσισε, την Τρίτη λοιπόν μπορούμε να πάμε σε μια πανεργατική απεργία και αυτός πρέπει να είναι ο στόχος της κινητοποίησης αυτή την εβδομάδα και το βήμα πάνω στο οποίο θα πατήσουμε και θα δώσουμε όλες τις δυνάμεις να πετύχει και το συλλαλητήριο και η απεργία.

Από κει και πέρα βεβαίως υπάρχουν εξελίξεις και γεγονότα με διαθεσιμότητες από τη Δευτέρα τις οποίες οφείλουμε να καλύψουμε με στάση εργασίας, βεβαίως συμφωνούμε να καλυφθούνε και υπάρχει και η προοπτική. Δεν έχει νόημα να κάνουμε τη συνάντηση των Προέδρων την Τετάρτη όταν η ΟΛΜΕ, που ξεκίνησε με τις 5νθήμερες και είχε μια δυναμική και τώρα πήγε στην 48ωρη, την Τετάρτη θα έχει τη Γενική Συνέλευση Προέδρων.

Θα έχει τη Γενική Συνέλευση Προέδρων και, κατά πάσα πιθανότητα όπως κι εχθές αργά το βράδυ, θα καταλήξει σε απόφαση ή μη απόφαση. Δεν έχει νόημα λοιπόν η βιασύνη την Τετάρτη να μαζευτεί η ΑΔΕΔΥ με τους Προέδρους για να δει τι θα γίνει.

Άρα λοιπόν, η συνέχεια για την οποία πρέπει να εξουσιοδοτηθεί η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, θα συζητηθεί στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, προτείνουμε να συζητηθεί, την Πέμπτη, θα προηγηθεί βεβαίως η συνέλευση των Προέδρων των Ομοσπονδιών και η συζήτηση με τους Προέδρους των Ομοσπονδιών.

Από κει και πέρα καταλαβαίνουμε απολύτως την αναγκαιότητα στη λογική που ήδη προανέφερα, δηλαδή ότι αυτό που η μέχρι τώρα πορεία έχει αποδείξει ότι η κλιμάκωση πρέπει να είναι στην ένταση της κινητοποίησης και όχι στη διάρκεια. Στο να γίνει μια μεγάλη κινητοποίηση καλά προετοιμασμένη, τον Οκτώβριο.

Το αν θα είναι στις 5 Οκτωβρίου, στις 10 Οκτωβρίου, στις 12 Οκτωβρίου, είναι κάτι που το συζητάμε και που θα αποφασίσει η Εκτελεστική Επιτροπή, αλλά και σήμερα αν θέλετε, αν υπάρχει πλαίσιο συν-αντίληψης σ’ αυτό το θέμα μπορούμε να προχωρήσουμε.

Από κει και πέρα βεβαίως η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ την Πέμπτη, όπως είπαμε, που θα γίνει μετά τη συνάντηση των Προέδρων των Ομοσπονδιών, εκτιμώντας τις καταστάσεις και τις συνθήκες, μπορεί και την επόμενη εβδομάδα να προχωρήσει σε νέα κινητοποίηση της οποίας θα εκτιμήσει την έκταση και τη μορφή ανάλογα με τα δεδομένα που θα έχουν διαμορφωθεί.

(Διαλογικές συζητήσεις)

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο συνάδελφος Αντωνάκος έχει το λόγο.

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συνάδελφοι, είπαμε δυο φορές την πρότασή μας νομίζοντας και θεωρώντας λογικό και δεδομένο ότι, οι προτάσεις όπως είχαν ακουστεί, θα έμπαιναν συνολικά σε ψηφοφορία.

Επειδή απ’ ό,τι φαίνεται οι προτάσεις διαχωρίζονται κι επειδή είναι πραγματικά κρίσιμο να στηρίξουμε και τους συναδέλφους που απεργούν Δευτέρα – Τρίτη που παίρνουν και τα φύλλα διαθεσιμότητας τη Δευτέρα, η δική μας πρόταση τελικά είναι 48ωρη Δευτέρα και Τρίτη. Δε συμφωνούμε, δε θα ψηφίσουμε άλλη πρόταση συμπληρωματική αν πάει σπαστά, η δική μας πρόταση είναι 48ωρη απεργία Δευτέρα και Τρίτη.