Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Είμαστε, αγαπητοί συνάδελφοι, σε μια κρίση αδιανόητη, σε μια κρίση που μοιάζει με πόλεμο σε καιρό ειρήνης. Και εμείς εξακολουθούμε να αρμενίζουμε αμέριμνα, ακολουθώντας την πορεία δεκαετιών. Δεν αναρωτιόμαστε αν είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Θα μπορούσαν να συμβαίνουν και τα δυο.

Αλλά εμείς είχαμε συνηθίσει για τρεις τέσσερις δεκαετίες, να είμαστε σε μια ήρεμη θάλασσα, μακριά από τις ξέρες και να μη μας απασχολεί ούτε αν είναι στραβός ο γιαλός ούτε αν εμείς αρμενίζαμε στραβά. Ξαπλωμένοι στο κατάστρωμα κάναμε ηλιοθεραπεία και δεν βλέπαμε τα σύννεφα που μαζευόντουσαν και δεν βλέπαμε τις λάθος πολιτικές και δεν βλέπαμε και πόσο πορευόμασταν εμείς λάθος.

Αλλά τώρα θα έπρεπε να μας έχει γίνει δίδαγμα η πορεία που ακολουθήσαμε τόσα χρόνια και τα αποτελέσματα στα οποία οδήγησε αυτή η πορεία και να τα αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με περισσότερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα και με λιγότερους βερμπαλισμούς.

Θα έπρεπε να δούμε πως γίνεται και ποια ήταν εκείνη η πορεία, που από αυτό που είπε ο Θανάσης Τσιριγώτης, την αυτάρκη Ελλάδα του 1980, την Ελλάδα χωρίς μεγάλο δημόσιο χρέος, την Ελλάδα με βιομηχανία που λέει και ο Λοβέρδος εκ των υστέρων, τώρα βεβαίως, στο πόνημα του για την Ελλάδα του μέλλοντος, κάνοντας καταγραφή της πορείας της Ελλάδας από το 1950 μέχρι το 1980, η Ελλάδα του 1980 δεν ήταν η Ελλάδα της ανασφάλειας, δεν ήταν η Ελλάδα της ανεργίας, δεν ήταν η Ελλάδα της κοινωνικής αγωνίας και του πανικού που ζούμε σήμερα.

Ήταν η Ελλάδα που με σοβαρότητα -και με λάθη ασφαλώς- πορευόταν με σιγουριά και με σταθερά βήματα στην πορεία που πρέπει να αποτελεί το στόχο κάθε πολιτικής ηγεσίας: της κοινωνικής προόδου και της εξέλιξης με σταθερά βήματα για το σύνολο της κοινωνίας σε μια πορεία δημοκρατική, ανοιχτή, ελεύθερη.

Σε μια πορεία μιας χώρας της Δύσης, που ήταν αυτό που εξέφραζε, αυτό που κάποτε λεγόταν και από κάποιους που λιθοβολούσαν τη ρήση, «ανήκουμε στη Δύση», ανήκουμε δηλαδή σε εκείνες τις χώρες της ευημερίας, της ελευθερίας, όχι των ολοκληρωτικών ιδεολογιών, όχι των –ισμών που είδαμε πόσο πιο γρήγορα και πόσο πιο καταστροφικά οδηγήσανε στα βράχια και τους δικούς τους λαούς αλλά και άλλους λαούς.

Θα πρέπει, συνάδελφοι, να κατανοήσουμε ότι οι λέξεις είναι σαν τους αριθμούς. Οι λέξεις έχουν λογική, αρκεί να τις χρησιμοποιείς με λογική. Αρκεί να μην ακούς μόνο τον ήχο των λέξεων, να υπάρχουν καλόηχες και κακόηχες λέξεις. Αρκεί να μην επιδιώκεις να αποσπάσεις εξαρτημένα ανακλαστικά, να ερεθίσεις εξαρτημένα ανακλαστικά από ανθρώπους που τους χρησιμοποιείς σαν μάζα και όχι σαν ισότιμους συμπολίτες.

Αντί να απευθυνόμαστε στη λογική απευθυνόμαστε στο συναίσθημα χρησιμοποιώντας πολλά επίθετα και όχι τη γλώσσα της λογικής, επιδιώκοντας με λέξεις να ερεθίσουμε θετικά ή αρνητικά το υποσυνείδητο του κόσμου, αντί να προσπαθήσουμε πραγματικά να έχουμε μια κοινωνία ώριμη που με λογική θα αποφασίζει.

Τι σημαίνει κοινωνικό, συνάδελφοι, τι σημαίνει κοινωνική ασφάλιση, τι σημαίνει δημόσια ασφάλιση; Είναι κοινωνική ασφάλιση για παράδειγμα και είναι κοινωνικό να παίρνει ο υπάλληλος της άλφα ΔΕΚΟ 120.000 € και 140.000 € εφάπαξ; Εγώ να πω ότι είναι κοινωνικό. Είναι κοινωνικό να παίρνουμε εμείς 60.000 εφάπαξ; Να πούμε ότι είναι κοινωνικό. Είναι κοινωνικό να παίρνει κάποιος άλλος 40.000 €, όταν παίρναμε, 40.000€ εφάπαξ; Να πούμε ότι είναι. Ποιο είναι το κοινωνικό; Είναι κοινωνική παροχή ή είναι κάτι που δίνεται έναντι κάποιων κρατήσεων; Και αν αυτό που δίνεται έναντι κάποιων κρατήσεων τελικά με την αξιοποίηση τους χωρίς κλοπές, χωρίς όλα αυτά, είναι μεγαλύτερο από αυτό που αντιστοιχεί στις κρατήσεις, τότε το κομμάτι από κει και πάνω είναι πράγματι κοινωνικό. Είναι μια παροχή που δίνει η κοινωνία στους πολίτες.

Αυτό το παραπάνω όμως, που μπορεί να είναι οι παραπάνω 60.000 της ΔΕΗ, αν υποθέσουμε ότι οι καταβολές τους αντιστοιχούν σε 60.000, είναι μια παροχή της κοινωνίας που δίνουν οι πολίτες, οι φορολογούμενοι, όλοι οι φορολογούμενοι, από τον τελευταίο εργάτη. Και πρέπει να δούμε αυτός ο κοινωνικός πόρος τελικά αν πρέπει να πηγαίνει εκεί, γιατί είμαι σίγουρος ότι και σε μια συνέλευση της ΔΕΗ ή του ΟΤΕ να πήγαινα πάλι τα ίδια θα ακούγαμε, τους ίδιους χαρακτηρισμούς, τα ίδια λόγια.

Όλους μας πονάνε, και μένα με πονάνε οι απώλειες «κεκτημένων». Αλλά με πονάει πιο πολύ ο γιος μου που είναι απόφοιτος του Πολυτεχνείου με μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, με δυο ξένες γλώσσες και είναι άνεργος. Και η κοινωνία οφείλει να έχει προτεραιότητες. Και οφείλουμε κι εμείς να κατανοήσουμε ότι η κοινωνία οφείλει να έχει προτεραιότητες, γιατί αλλιώς την κοινωνία την χρησιμοποιούμε και την εκμεταλλευόμαστε.

Δεν μιλάμε ως κοινωνικά όντα, μιλάμε ως κάποιοι που κάπως έχουμε εθιστεί, δεν λέω κακοπροαίρετα, από καλή προαίρεση. Αλλά πρέπει επιτέλους να σκεφτούμε με βάση τη λογική και όχι με βάση τις επιθυμίες μας και με βάση αυτό που είχαμε συνηθίσει το κεκτημένο που κάποιες φορές ήταν κακώς κεκτημένο.

Η κοινωνία, συνάδελφοι, εκτός από τις ιεραρχήσεις και τις προτεραιότητες στο που πηγαίνουν οι κοινωνικοί πόροι, πρέπει να προσέχει και κάτι άλλο. Ότι μετά το κοινωνικό συμβόλαιο, που λέει για όσους αποδέχονται τουλάχιστον την αστική δημοκρατία ότι η πλειοψηφία είναι εκείνη που καθορίζει το τι θα γίνει, σεβόμενοι τα δικαιώματα της μειοψηφίας και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, υπάρχουν κανόνες.

Και τους κανόνες σε κάθε κοινωνικό σύνολο και στο σύνολο της κοινωνίας οφείλουμε οι πάντες να τους φυλάμε. Είτε αυτό είναι ένα σωματείο, είτε είναι μια οικογενειακή συμβίωση, υπάρχουν κανόνες. Σε κάθε κοινωνικό μικρό σύνολο, σε κάθε κοινωνικό μεγάλο σύνολο.

Αυτό αφορά βεβαίως και την ΠΟΕ-ΟΤΑ, όπου και εκεί ασφαλώς και σε κάθε συνδικάτο κανένας τσαμπουκάς και το δίκιο όπως το θεωρούμε εμείς στο μυαλό μας, ακόμα και αν έχουμε δίκιο δεν μπορούμε να το επιβάλουμε με το έτσι θέλω.

Υπάρχουν διαδικασίες μέσα από τις οποίες οφείλουμε να επιχειρήσουμε να δώσουμε τον αγώνα μας, να αλλάξουμε αυτά που κατά την άποψη μας είναι λάθος. Θέλει προσοχή σε πάρα πολλά πράγματα, συνάδελφοι.

Σίγουρα υπάρχουν συνάνθρωποι μας οι οποίοι είναι αναξιοπαθούντες και δεν είναι μόνο μισθωτοί ή ενδεχομένως δεν είναι κυρίως οι μισθωτοί, με τα δάνεια.

Σαράντα δις από τα 200 δις που έχουν δανείσει οι Τράπεζες, γιατί πολλοί έχουν μια εικόνα των Τραπεζών ότι οι Τράπεζες πήραν τα λεφτά, τα 200 δις τις καταθέσεις και τα έχουν στα θησαυροφυλάκια, τα 200 δις, συνάδελφοι, τα πήραν και τα δανείσανε στα στεγαστικά του Αντωνάκου, στα καταναλωτικά του Ανδρέα, στα επιχειρηματικά του Πέτρου, του Βασίλη, του Κώστα. Και από αυτά τα 200 δισ., 40 δισ. σήμερα είναι μη εξυπηρετούμενα.

Να πάμε λοιπόν να πούμε, να τα κουρέψουν, να τα σβήσουν, να διαγράψουν τα χρέη; Αυτά από κάπου θα λείπουν τα 40 δισ.. Θα λείπουν από αυτούς που έχουν καταθέσεις στις Τράπεζες.

Και για να μη λείπουν από αυτούς που έχουν καταθέσεις στις Τράπεζες. που μπορεί να είναι οι 10.000 οι δικές μου, οι 20.000 του Γιάννη ή οι 5.000, οι 15.000 του Βασίλη, θα πρέπει το κράτος να δει το κοινωνικό σύνολο και ότι, τις καταθέσεις τις δικές μου, του Γιάννη, του Βασίλη, του Κώστα, το εφάπαξ του αν το είχε πάρει ο Ηλίας πριν από 2 χρόνια μπορεί να το είχε στην Τράπεζα, να του το καλύψει.

ΜΕΛΟΣ: (μιλάει μακριά από το μικρόφωνο)

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Για τον Ηλία ενοχλήθηκες. Ξέρω ότι έχεις μια ιδιαίτερη αδυναμία, τη σέβομαι και το ανακαλώ.

Α. ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ: (μιλάει μακριά από το μικρόφωνο) Γιατί δεν μιλάτε καθαρά.

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Καθαρότατα μιλάμε. Πολύ καθαρά μιλάμε Αλέκο, πάρα πολύ καθαρά. Πάρα πολύ καθαρά μιλάμε. Δυο δισ. το πρωτογενές έλλειμμα, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό θα είναι μεγαλύτερο στην πραγματικότητα φέτος, 2 δις είναι το έλλειμμα, χωρίς τους τόκους, χωρίς τα χρεολύσια, 2 δις θα είναι το έλλειμμα των πρωτογενών δαπανών στην Ελλάδα. Πέρυσι ήταν 5 δις.

Για να δούμε ότι ακόμα και η διαγραφή, ολοσχερής διαγραφή του χρέους, αν ήταν εφικτή, θα υπήρχε πρόβλημα. Πάλι θα υπήρχαν μαύρες τρύπες που θα έπρεπε να καλυφθούν ή με μεγαλύτερα έσοδα συλλαμβάνοντας φοροδιαφυγή ή με περικοπή των δαπανών.

Να δούμε επίσης, συνάδελφοι, ότι πέρυσι το 1/3 του εθνικού εισοδήματος, 65 δις, πήγαν σε μισθούς και σε κοινωνικές δαπάνες. Μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες. 65 δις από τα 200. Μισθοί του Δημοσίου, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες. Αυτά να τα δούμε και να συζητήσουμε. Και χρειάζονται οι μελέτες για τα Ταμεία. Γιατί πρέπει να ξέρουμε που πηγαίνουμε και τι διεκδικούμε. Γιατί αν πηγαίνουμε όπως τόσα χρόνια παντιέρα ρόσσα και εμπρός μπροστά στα τυφλά, δεν θα κάνουμε τίποτα άλλο από το να προσκρούουμε συνέχεια στα βράχια.

Να διεκδικήσουμε ναι, να διεκδικήσουμε και να διεκδικήσουμε αγωνιστικά και όχι με την εικόνα που παρουσιάζει και το Γενικό Συμβούλιο στα 2 χρόνια που είμαι εδώ και δεν νομίζω ότι ποτέ ήταν και καλύτερα, ούτε με την εικόνα της Εκτελεστικής Επιτροπής. Να κάνουμε μια βαθιά ενδοσκόπηση και να δούμε αφού αποκτήσουμε τεκμηρίωση σοβαρή επιτέλους τι διεκδικούμε, πώς το διεκδικούμε, και πως ανασυντάσσουμε τις δυνάμεις μας, με ποιους συμμάχους και σε ποιο πλαίσιο.