ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο Αντώνης Αντωνάκος έχει το λόγο.

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Αγαπητοί συνάδελφοι, ελπίζω μετά το βραβείο για την καταπολέμηση του καπνίσματος ο Πρωθυπουργός να πάρει, στη συνδιάσκεψη για την προοδευτική διακυβέρνηση που συμμετέχει και το βραβείο, για την προοδευτική κυβέρνηση  της χώρας.

Και βεβαίως, μια και πολλοί μιλάνε, και μιλάνε κι από την παράταξη που ανήκει στον ίδιο πολιτικό χώρο με τον Πρωθυπουργό, να μην πάρει το βραβείο για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση της χώρας, με πρωτοπορία την Ελλάδα. Λένε, και είναι μια από τις κοινότερες φράσεις, ότι «η εγχείρηση πέτυχε και ο ασθενής πέθανε». Ένα χρόνο μετά «την αμαρτία που την είπαν «αρετή» και την ευλογήσανε στις εκκλησίες» όπως λέει κι ο ποιητής, πιστεύω ότι δεν υπάρχει κανένας που να έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι το σκηνικό είναι πολύ πιο καταθλιπτικό απ’ ό,τι ήταν πέρυσι το Μάιο. Δεν υπάρχει κανένας που να αμφιβάλλει ότι η απειλή της χρεοκοπίας είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι ήταν πέρυσι, δεν υπάρχει κανένας που να αμφιβάλλει ότι αυτή η πολιτική έχει αποτύχει παταγωδώς.

Όταν μια πολιτική αποτυγχάνει, υπάρχουν δυο ενδεχόμενα: Ή η πολιτική είναι λάθος, ή αυτοί που την εφάρμοσαν, δεν την εφάρμοσαν σωστά. Υπάρχει κι ένα τρίτο ενδεχόμενο: Αυτή η πολιτική να είχε διαφορετικούς στόχους από εκείνους οι οποίοι υποτίθεται ότι ήταν οι στόχοι. Σήμερα στις εφημερίδες γράφουν ότι η Eurostat, η Ευρωπαϊκή Ένωση εκτιμά ότι το έλλειμμα θα ξεπεράσει το 9,5%, ότι το δημόσιο χρέος θα φτάσει στο 157% του ΑΕΠ για φέτος και στο 166%  για του χρόνου.

Κλείνοντας δηλαδή μια διετία  από την εφαρμογή του μνημονίου, παρά τις αιματηρές θυσίες που επιβλήθηκαν σε όλη τη μεσαία και τη χαμηλή κλίμακα της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας, στους μισθωτούς, σ’ εκείνους που ήταν μισθωτοί και είναι ήδη στην ανεργία, στις μικρές επιχειρήσεις, το αποτέλεσμα θα είναι το δημόσιο χρέος να έχει ανέβει κατά 40 μονάδες ή κατά 33% σε ποσοστιαία αύξηση μέσα σε μια διετία. Το δημόσιο έλλειμμα που μια ιδιαίτερη χρονιά το 2009, -με δυο εκλογικές αναμετρήσεις, ευρωεκλογές και βουλευτικές εκλογές, με κοινωνικές αναταραχές και με εναλλαγή κυβέρνησης, - εκτινάχθηκε και το οποίο θα έπρεπε να έχει δαμαστεί τα επόμενα χρόνια, εξακολουθεί να βασιλεύει, να είναι ιδιαίτερα σκληρό παρά την άρνηση του κράτους να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις του για το 2010 να έχει περίπου το ίδιο ύψος μ’ εκείνο που ήταν το 2009.

Κατά συνέπεια συνάδελφοι, το θέμα είναι το εξής: Η συνταγή ήταν λάθος, και η κυβέρνηση  είναι ανίκανη γιατί βεβαίως τα δύο ταυτίζονται. Γιατί αν μια κυβέρνηση  διαλέγει λάθος συνταγή αυτό συνεπάγεται και ανικανότητα, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αρνείται ν’ αλλάξει πορεία γιατί βλέπουμε ότι συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση, σε μέτρα πάλι στην ίδια κατεύθυνση που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα μέχρι τώρα σε αδιέξοδο. Υπάρχει βεβαίως και το τρίτο ενδεχόμενο το οποίο είπα προηγουμένως, ότι ο πραγματικός στόχος ήταν από την αρχή άλλος.

Και δυστυχώς, οι ενδείξεις με τις αποκαλύψεις που έρχονται συνέχεια στο φως και η κοινή λογική, προς αυτή την κατεύθυνση οδηγούν. Δεν είναι μόνο ο κ. Γιούνκερ που  είπε ότι από τον Ιανουάριο του 2009 ήδη ο Πρωθυπουργός, ο νυν Πρωθυπουργός, ο κ. Παπανδρέου ήξερε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και έλεγε ότι «δεν ξέρω αν θέλω να γίνω Πρωθυπουργός», παρ’ όλα αυτά  όμως, παρά το ότι ήξερε την κατάσταση της οικονομίας, παρά το ότι όφειλε ως παλαιός πολιτικός και Υπουργός και ως ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης  να  έχει την ενημέρωση και όλοι είμαστε σίγουροι ότι την είχε, και να έχει και εικόνα της διεθνούς κρίσης, καπιταλιστικής ή όπως θέλετε πείτε την, χρηματοοικονομικής, εμπορικού ισοζυγίου, όπως και να την ονομάσουμε, τι έκανε: Οδηγούσε με βεβαιότητα τη χώρα σε εκλογές το Μάρτιο του 2010για τον Πρόεδρο ενώ συμφωνούσε στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Την οδηγούσε δηλαδή σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο η οποία ξεκινούσε από τον Ιανουάριο ενόψει των ευρωεκλογών και θα κατέληγε τον  επόμενο Μάρτιο εάν οι εκλογές γίνονταν τότε. Έρχονται και οι μετέπειτα δηλώσεις  του Διοικητή της  Τραπέζης της Ελλάδος που λέει, αν και δε χρειαζόμαστε μάρτυρες, δε νομίζω και χωρίς αυτά  να είχε κανείς αμφιβολίες, ότι από τον Αύγουστο του 2009 ήταν ενημερωμένη η αντιπολίτευση και η κυβέρνηση  βεβαίως, για την πορεία του ελλείμματος και των οικονομικών μεγεθών και έρχεται  με  αλλεπάλληλες δηλώσεις ο σοσιαλιστής κ. Στρος Καν, με αλλεπάλληλες δηλώσεις και με την τελευταία δήλωση η οποία ήταν καταλυτική, η οποία λέει ότι «αμέσως μετά τις εκλογές του 2009 ο κ. Παπανδρέου με πήρε τηλέφωνο και συνεργαστήκαμε γι’ αυτό σε 15 μέρες καταφέραμε να υλοποιήσουμε το μνημόνιο, γιατί το προετοιμάζαμε 6 μήνες, δουλεύαμε 6 μήνες».

Έξι μήνες λοιπόν στρωνόταν ο δρόμος για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Έξι μήνες πριν καθοριζόταν αυτή η πολιτική. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να κοιτάζεται στον καθρέφτη μόνος του, όχι δημόσια όπως συζητάμε, και να διατηρεί την παραμικρή αμφιβολία, το παραμικρό ερωτηματικό μέσα του ότι αυτή η πολιτική στόχευε αλλού και ότι αυτή η πολιτική ήταν προσχεδιασμένη και στοχευμένη. Δεν είναι αποτυχημένη πολιτική, είναι πολιτική η οποία σχεδιασμένα οδηγεί κάπου.

Και εκεί που οδηγεί, είναι ότι στραγγαλίζει βεβαίως την παραμικρή πιθανότητα η Ελλάδα να βγει χωρίς να έχει εξοντωθεί η κοινωνία και τα χαμηλότερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα, να βγει από αυτή την κρίση. Γιατί αυτός ο δρόμος είναι ένας και μόνο και είναι ο δρόμος που προεκλογικά η κυβέρνηση  η σημερινή των πρόβαλλε, ο δρόμος της ανάπτυξης και μετεκλογικά φρόντισε να τον στραγγαλίσει.

Γιατί, αγαπητοί συνάδελφοι, υπάρχει μια αλήθεια που την έχουν παραδεχτεί όλοι, μια αλήθεια που από τον ΝΤεγκ Σιάο Πινγκ εκφράστηκε με τη φράση «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια», μια φράση που λέει, όχι αυτό που είπε κάποιος  συνάδελφός μας ή που επιθυμούν κάποιοι  συνάδελφοί μας εδώ μέσα, «Δικαιοσύνη στο μηδέν», γιατί η Δικαιοσύνη στο μηδέν δε σώζει κανέναν απ’ την πείνα, αλλά την αποτελεσματικότητα στην παραγωγή πλούτου.

Το θέμα είναι πριν μοιράσεις δίκαια, που είναι μια κοινή, δική  μας απαίτηση, και δική  μας και δική σας, να παράγουμε πλούτο. Και βεβαίως ν’ αγωνιστούμε όλοι μαζί ώστε αυτός ο πλούτος να μοιραστεί δίκαια. Να μοιραστεί δίκαια ο πλούτος και όχι η φτώχια.

Είναι λοιπόν σαφές ότι αυτή η πολιτική οδηγεί στην εξόντωση της κοινωνίας και πρέπει να καταδικαστεί χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από προσχήματα για την έλλειψη πολιτικού υποκειμένου να υλοποιήσει την άλλη πολιτική. Δε χρειάζεται κανένα πολιτικό υποκείμενο για να ξεσηκωθεί ο κόσμος. Κι εμείς δεχόμαστε από τη  δική μας την πλευρά, την κριτική, γιατί είναι αλήθεια, ότι χρειαζόμαστε σα χώρος, πιστοποιητικά αγωνιστικότητας, όχι πιστοποιητικά δημοκρατικότητας.

Σε κανέναν δε δίνουμε αυτό  το δικαίωμα να συμμετέχει, στον πολιτικό ρατσισμό που τον βιώσαμε από τα φοιτητικά μας χρόνια στον οποίο πρωτοστάτησε και η παράταξη που σήμερα ενοχλείται για τους αφορισμούς, όταν είχε   η ίδια πρωτοστατήσει σε αφορισμούς. Όταν σε πλατείες φώναζαν και το κοινό σύνθημα ήταν «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει  Δεξιά», δεν ξέρω αν τότε συμπεριελάμβαναν τον Γιώργο Παπανδρέου, το Σοφούλη και τον Πλαστήρα στους «δεξιούς».

Τουλάχιστον  η Αριστερά σ’ αυτό όταν συνεπής όταν έλεγε «τι Πλαστήρας τι Παπάγος». Δεν ξέρω αν κάποιοι που φώναζαν είχαν συναίσθηση του τι φώναζαν τότε. Εγώ έχω την αίσθηση ότι γίνεται μετά από χρόνια μια μεγάλη μεταστροφή και ότι κάποιοι ξαναγυρίζουν στις πραγματικές τους ρίζες, που είναι η ρίζες της Ένωσης Κέντρου της δεκαετίας του  ’60.

Τώρα τι σχέση έχουν αυτές οι ρίζες με τον αριστερισμό της παιδικής ηλικίας της δεκαετίας του ’70 και του ’80, δεν ξέρω αν έχουν και πολύ σχέση. Αλλά ότι υπάρχει μια μεταστροφή και γυρίζουν εκεί η πλειοψηφία πάντοτε, γιατί υπάρχουν και λίγοι που παραμένουν σ’ αυτές τις αρχές, δεν ξέρω.

Πρέπει να καταλαβαίνουμε συνάδελφοι ότι, δεν πείθουμε κανέναν όταν καταδικάζουμε συμπεριφορές σήμερα, όταν πριν από δυο χρόνια η Ομοσπονδία μου, με Πρόεδρο από το δικό σας το χώρο, 6 ώρες μετά τη δολοφονία από δυο ανεγκέφαλους φασίστες, όπως θέλετε πέστε τους, και όλα μπορεί να ισχύουν, να ισχύουν και τα δύο, του Γρηγορόπουλου, βγήκε κι έβγαλε την ανακοίνωση μέσα στην οποία περιλαμβανόταν και η φράση: «Η Νέα Δημοκρατία μετά τα σκάνδαλα άρχισε τις δολοφονίες».

Υπάρχουν ντοκουμέντα, υπάρχει ανακοίνωση, Κυριακή το πρωί στις 7 Δεκεμβρίου υπάρχει ανακοίνωση με υπογραφή του Προέδρου σας. Έχουμε συζητήσει και κατ’ ιδίαν, μου είπες ότι εσύ Κώστα διαφωνούσες και το σέβομαι, αλλά χωρίς εσάς δεν έβγαινε η ανακοίνωση. Χωρίς εσάς η ανακοίνωση δεν έβγαινε και το ξέρεις πάρα πολύ καλά.

Όσον αφορά συνάδελφοι την αδυναμία του συνδικαλισμού, πράγματι είναι μια αδυναμία για την οποία οι ευθύνες είναι πάρα πολλές και θα έλεγα ότι ανήκουν σε όλους τους χώρους. Και στο δικό μας το χώρο και σ’ εσάς που μέχρι τη δεκαετία του ’90 αρνιόσαστε τη φυσική παρουσία μελών της ΔΑΚΕ στα Προεδρεία, από το΄93 και το ’95 κατ’ επανάληψη όταν έβγαινε ο Πρόεδρος της ΠΑΣΚ παραιτείτο αν έβγαινε ο δικός μας Αντιπρόεδρος και δε θα με διαψεύσεις και σ’ αυτό συνάδελφε Μπόικε.

Έχουμε λάθος όταν δαιμονοποιούμε, όταν στοχοποιούμε ατεκμηρίωτα πολιτικές θέσεις θεωρητικές και αφηρημένες η τη συμμετοχή συνδικαλιστών στην πολιτική και όχι τις συμπεριφορές προσώπων. Γιατί, κοιτάξτε, θα πω τρία ονόματα: Μήτσος Κωστόπουλος, Θεονάς, Στρατούλης. Ακόμα και κόμματα και  συνάδελφοι που  είναι εδώ από χώρους της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, επιδιώκουν έστω και ουτοπικά προς το παρόν, εγώ τους εύχομαι στο μέλλον να μην είναι ουτοπικά, να εκπροσωπηθούν στη Βουλή.

Εύχομαι στο μάλλον να μην είναι ουτοπικά, γιατί ο πλουραλισμός δε βλάπτει. Αλλά το Βολταίρο, που είναι στις ρίζες και της δικής σας ιδεολογίας που έλεγε ότι «διαφωνώ μαζί σου, αλλά θα υπερασπισθώ με το αίμα μου το δικαίωμά σου, τη δυνατότητά σου, την υποχρέωσή σου να μιλάς και να λες τις απόψεις σου που είναι αντίθετες με τις δικές μου», δεν πρέπει να το ξεχνάτε. Και δυστυχώς στην πορεία το έχετε ξεχάσει πάρα πολλές φορές για πάρα πολλά χρόνια και για μεγάλο διάστημα τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, θύματα αυτής της νοοτροπίας ήμαστε κι εμείς.

Σημασία λοιπόν έχει γιατί δε μπορεί να έχουμε απαιτήσεις, να ξεχνάμε ότι η ενασχόληση  με τα κοινά, η υποχρέωση κάθε πολίτη έχει απλώς διαφορετικές μορφές (Τοπική Αυτοδιοίκηση, εργασία, Κοινοβούλιο). Αυτές είναι οι κύριες. Να λέμε ότι ο χώρος της εργασίας δεν πρέπει να εκπροσωπείτε εκεί ή να λέμε ότι ο χώρος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν πρέπει να εκπροσωπείται εκεί, είναι λάθος, δίνουμε άλλοθι σ’ εκείνους που θέλουν να απέχουν, να καθίσουν στο σπίτι τους και να είμαστε μόνοι μας στους δρόμους και στις πλατείες.

Σημασία έχει να καταδικάζουμε τις συμπεριφορές συγκεκριμένων προσώπων, κάποιων που πριν από δυο χρόνια μπορεί να έλεγαν ότι «ξέρετε, αυτές είναι οι οφειλές του κράτους προς τα Ασφαλιστικά Ταμεία» και τώρα να λέμε και να συμμετέχουμε σε μια πολιτική που λέει ότι το κράτος δε χρωστάει τίποτα στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Τα Ασφαλιστικά Ταμεία στο πέλαγος, στην τύχη τους.

Ναι, οι πρακτικές και οι στάσεις προσώπων να καταδικάζονται, οι πρακτικές, οι θέσεις κάποιων χώρων να καταδικάζονται όταν είναι λανθασμένες, αλλά θα πρέπει όλα αυτά να γίνονται με  μια διαχείριση ήπια.

Και κάτι τελευταίο: Βεβαίως, το είπα και προηγουμένως, εμείς δε βαυκαλιζόμαστε δε διατηρούμε για τον εαυτό μας και πρώτοι απ’ όλους το υφιστάμεθα εμείς, ότι ο δικός μας ο κόσμος ακόμα και στελέχη μας, είναι πρωτοπόροι στις κινητοποιήσεις. Αν θέλετε μ’ έναν παραλληλισμό, πάντα ο δικός μας ο χώρος στις κινητοποιήσεις ήταν στη σκευοφόρο. Κάποιοι όμως ανεβαίνουν και κατεβαίνουν στη  μηχανή ή στο πρώτο βαγόνι, ανάλογα με το ποιος είναι στην κυβέρνηση. Και αυτό πρέπει ν’ αλλάξει. Ευχαριστώ.