Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Συνάδελφοι, έχουμε ala cart δημοκρατικές ευαισθησίες. Θα χαιρόμουν κάποια πρόσωπα να επικαλούνται τα δημοκρατικά δικαιώματα απόντων αν την ίδια στιγμή είχαν καταδικάσει μέλη τους που με φασιστικό τρόπο είχαν επιτεθεί και στον Πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ και σ’ εμένα προσωπικά μ’ έναν ακραίο φασιστικό τρόπο τον οποίο πολλές φορές τον συνηθίζουν.

Και βεβαίως θα τους αναγνώριζα αυτό το δικαίωμα της ευαισθησίας υπέρ των απόντων, αν είχαν δείξει την ίδια ευαισθησία όταν, στο συνέδριο της ΟΛΜΕ που μόλις τελείωσε, είχαν εγκαλέσει και το πρόσωπο που αναφέρθηκε εδώ, να μην επαναλάβω τ’ όνομα, καλώντας τους συνέδρους, άλλης παράταξης από τη δική τους, να μην ψηφίσουν τον Αντωνάκο γιατί είχε πάρει μια απόφασή στα πλαίσια της ΑΔΕΔΥ αντίθετη από τις δικές τους επιθυμίες, που ευτυχώς συνάδελφοι βρέθηκε ο Τσίπρας – που τράβηξε κάποια «λουριά» - και υπήρξε η εξέλιξη που υπήρξε. Θα τα πούμε όμως και στην κύρια ομιλία μου.

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Ο συνάδελφος Ναξάκης χρησιμοποίησε δυο λέξεις που με κινητροδότησαν: «Αλήθεια» και «ταυτότητα».

Η αλήθεια συνάδελφοι εδώ και δεκαετίες, είναι μπροστά μας κι εμείς ή δεν τη βλέπουμε ή κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε. Ή δεν τη βλέπουμε γιατί μας έχει τυφλώσει ο ιδεοληπτικός φανατισμός, ή κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε γιατί έχουμε περιπέσει σ’ έναν ηθικό ξεπεσμό. Η πνευματική αβιταμίνωση συνάδελφοι, θυμήθηκα σήμερα το πρωί, από το φροντιστήριο που μας έλεγε ένας καθηγητής, αν τρως το ίδιο φαγητό κάθε μέρα σε 40 μέρες έχεις πρηστεί και έχεις πεθάνει γιατί παθαίνεις αβιταμίνωση.

Πολύ φοβάμαι ότι στην Ελλάδα, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό πολιτών, ιδιαίτερα από τον ιδεολογικό χώρο της Αριστεράς από το Πανεπιστήμιο ακόμα, αυτό έχουν πάθει. Από τη «ιδεολογική» μονοφαγία έχουν πάθει πνευματική αβιταμίνωση. Και γι’ αυτό βρίσκονται σε αδυναμία να δουν την αλήθεια. Να γίνουν ρεαλιστές.

Έχουν εμποτισθεί με μια ιδεολογική υπεροψία και παραγνωρίζουν το γεγονός ότι, στη ρίζα της φασιστικής αντίληψης και των φασιστικών συμπεριφορών, είναι αυτή ακριβώς η ιδεοληπτική «ιδεολογική» υπεροψία. Ότι ανήκουν σ’ ένα ξεχωριστό είδος. Δεν έχει σημασία αν είναι η αντίληψη των Γερμανών Ναζί, που θεωρούσαν ότι αυτή η υπεροχή οφειλόταν στην καταγωγή και στο αίμα, ή αν είναι σε αυτό που άλλοι θεωρούν ιδεολογική υπεροχή, κατοχή της μοναδικής και απόλυτης αλήθειας.

Όποιος με φανατισμό, έχει αποδεχθεί ένα κοράνι ένα ευαγγέλιο ή ένα «μανιφέστο» και απαξιώνει όλους τους υπόλοιπους, έχει πέσει σ’ αυτή την παγίδα. Θα περίμενα ότι είναι καιρός μετά το ναυάγιο στο οποίο οδηγηθήκαμε - και οδηγηθήκαμε για πολύ μεγάλο διάστημα στο μέλλον-, να κατανοήσουμε ότι είναι αυτές οι δήθεν «προοδευτικές και κοινωνικές» ιδέες που κυριάρχησαν στην Ελλάδα και οδήγησαν το σκάφος, ανεξάρτητα από το ποιος το διαχειριζόταν κάθε φορά, με κλυδωνισμούς στην κρίση. Εδώ που έφτασε η κατάσταση περίμενα να είμαστε πιο προσεκτικοί.

Συνάδελφοι περίμενα να δω πλατιά χαμόγελα και πανηγυρισμούς από την αριστερή πτέρυγα, ν’ ακούω και παιάνες. Το «Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα». Έχουμε Αριστερή ΟΛΜΕ από χτες, 7 στους 11 στο Διοικητικό Συμβούλιο.

ΜΕΛΟΣ: (Τοποθέτηση εκτός μικροφώνου)

Α. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ: Αν έβαζα και το ΠΑΣΟΚ που λέει ότι είναι Αριστερά, θα έλεγα 8 στους 11. Εντάξει, τους ξεχωρίζω λίγο έχουν ενηλικιωθεί αρκετά...

Θα περίμενα λοιπόν πανηγυρισμούς, γιατί μετά την αποχώρηση της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ από το συνέδριο που είπε ο συνάδελφος Ναξάκης, επί 4 ώρες καταγράφηκε ένα επαναστατικό μανιφέστο που απ’ ό,τι παρακολούθησα, περιλαμβάνει από την έξοδο από το ΝΑΤΟ, από τη διάλυση της συμφωνίας με το Ισραήλ, δεν ξέρω αν ασχολήθηκε με τα προβλήματα του καπιταλισμού στην Κίνα, αλλά πιστεύω ότι και μ’ αυτά θ’ ασχολήθηκε γιατί ήταν αρκετός ο χρόνος, επί 3,5 ώρες να χαραχτούν «οι στόχοι του εργατικού κινήματος» και να καθορισθεί ο τρόπος με τον οποίο θ’ αντιμετωπισθούν τα προβλήματα των Ελλήνων εργαζομένων, των καθηγητών και όλων των υπολοίπων.

Όλοι λέμε συνάδελφοι, ότι οι απολύσεις είναι κόκκινο πανί και να πάμε σε απεργία διαρκείας. Αλλά να πάμε σε απεργία διαρκείας πραγματικά όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, όχι κάποιοι να ευελπιστούν ότι θα υπάρξουν Γρηγορόπουλοι μέσα από τις ακτιβιστικές δράσεις για να γίνει ό,τι έγινε πριν από 5 χρόνια στην Αθήνα. Και αν αποποιούνται κάποιοι την ευθύνη για ό,τι έγινε, πρέπει να ξέρουν ότι ακόμα και αν δεν ήταν οι ίδιοι αυτουργοί, ήταν εκείνοι πίσω από τους οποίους κρύφτηκαν εκείνοι οι οποίοι κάψανε και διαλύσανε και την Αθήνα.

Εκείνοι οι οποίοι άνοιξαν το δρόμο σ’ αυτούς που κάψανε και διαλύσανε την Αθήνα. Η ανακοίνωση ντροπής της ΟΛΜΕ, την επομένη της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, που υποστήριζε ότι «η Νέα Δημοκρατία μετά τα σκάνδαλα άρχισε τις δολοφονίες», για να μιλήσω για μια κορυφαία απρεπή ενέργεια η οποία δεν ανακλήθηκε ποτέ, ήταν κίνηση ντροπής. Απείχε βεβαίως το ΠΑΜΕ, γιατί το ΠΑΜΕ έχει συνέπεια και σταθερότητα. Μπορεί να διαφωνούμε σε χίλια δυο πράγματα αλλά έχει αποκτήσει, εκεί που είναι τοποθετημένο ιδεολογικά, συνέπεια και σταθερότητα.

Και είναι σημαντικό, για να δούμε πώς αλλάζουν τα πράγματα όταν προσεγγίζει κάποιος από «δύναμη καταδρομών» να γίνει δύναμη που προσδοκά την εξουσία, η στάση που πρόσφατα ακολουθήθηκε, από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο θέμα της εξαγγελθείσας, της αποφασισμένης και μη πραγματοποιηθείσας απεργίας της ΟΛΜΕ.

Γιατί μπορεί να είναι βολικό να κρύβονται όλοι πίσω από τη στάση της ΑΔΕΔΥ συνάδελφοι, βόλεψε πάρα πολύ η στάση της ΑΔΕΔΥ, αλλά η ΑΔΕΔΥ ρε παιδιά είναι μικρή δικαιολογία για να κρυβόσαστε από πίσω. Γιατί βεβαίως, αν ήταν η στάση της ΑΔΕΔΥ που άλλαξε τα πράγματα, η απόφαση της ΑΔΕΔΥ πάρθηκε Δευτέρα, η στάση της ΟΛΜΕ άλλαξε Τετάρτη μετά τη συνάντηση με τον Τσίπρα, και προφανώς μετά την απόσυρση του Τσίπρα από τη στήριξη αυτής της κινητοποίησης.

Και επειδή κάποιοι συνάδελφοι κατάλαβαν ότι, αυτά που σχεδίαζαν άλλοι συνάδελφοι από την άλλη μεριά ήταν τυχοδιωκτικά και επικίνδυνα.  Γιατί κάποιοι συνάδελφοι σχεδίαζαν την απεργία και να πάμε ομαλά σε αυτή ενώ κάποιοι άλλοι σχεδίαζαν καταλήψεις και ό,τι ήθελε προκύψει. Τεμπονέρας, Γρηγορόπουλος, «φωτιά στον κάμπο». Έστειλαν δυο συνάδελφοι, Γενικοί Σύμβουλοι ανακοίνωση, ότι ήταν αυτή η κινητοποίηση η σπίθα που θα έβαζε «φωτιά στον κάμπο».

Αλλά φίλε και συναγωνιστή, έστω και από διαφορετικούς χώρους, για πολλές δεκαετίες, σέβομαι την αγωνιστικότητα και τη μαχητικότητά σας, σέβομαι επίσης και την ειλικρίνειά σας. Εκείνο με το οποίο δε συμφωνώ είναι οι προσεγγίσεις τις οποίες κάνετε και ότι θέλατε πάντοτε μέσα από το Συνδικάτο να λύσετε - και πιστεύατε ότι θα λύσετε - όλα τα προβλήματα, όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας αλλά και τα παγκόσμια προβλήματα.

Δε γίνεται να είμαστε μαζί έτσι. Κι έχετε μεγάλη ευθύνη για την από-μαζικοποίηση και εσείς. Όχι μόνο εσείς, αλλά και εσείς για να μην πω ότι την κύρια ευθύνη την έχετε εσείς, γι’ αυτό το φαινόμενο να κηρύσσουμε απεργίες και να μας ακολουθούν δέκα. Γιατί για να πάμε μαζί, πρέπει να πάμε μαζί στον κοινό τόπο.

Αν εσείς επιλέγετε και επιμένετε να επιβάλετε το καθεστώς με το οποίο θα διακυβερνάται ο ελληνικός λαός και η ελληνική κοινωνία, να καθορίσετε και τις εξελίξεις στα διεθνή προβλήματα μέσα από το Συνδικάτο, είναι δεδομένο ότι δε μπορούμε να είμαστε μαζί. Ή θα είμαστε τυπικά μαζί αλλά από-μαζικοποιημένοι, θα είμαστε τυπικά ενιαίο συνδικάτο αλλά δε θα μας ακούει και δε θα μας ακολουθεί κανένας ή θα χωριστούμε. Ό,τι έγινε σε όλη την Ευρώπη.

Να πάμε λοιπόν στην κινητοποίηση. Αλλά να πάμε στην κινητοποίηση με ρεαλισμό, να πάμε στον πόλεμο όταν για τον πόλεμο θα υπάρχουν οι πραγματικές δυνάμεις. Γιατί διαφορετικά θα είναι σαν τη διαφωνία του Ζαχαριάδη με το Βαφειάδη. Μετωπικός πόλεμος χωρίς στρατό. 60 χιλιάδες εφεδρεία επεδίωκαν, μάζεψαν 20, ένας στους 10 εθελοντής. Οι υπόλοιποι αναγκαστική επιστράτευση. Με αναγκαστικές επιστρατεύσεις οι μάχες δε κερδίζονται.

Συνάδελφοι, η αλήθεια ήταν δίπλα μας, μπροστά μας, βλέπαμε το Ελληνικό Δημόσιο, το ελληνικό κράτος να διαλύεται, να μην προσφέρει τις υπηρεσίες που έπρεπε στην ελληνική κοινωνία, στον Έλληνα πολίτη. Δεν είναι τωρινό φαινόμενο, το βλέπουμε εδώ και δεκαετίες. Βλέπαμε την ελληνική οικονομία να διαλύεται, να χάνει όλη την παραγωγική δυναμική της κι εμείς κάναμε ότι δεν το βλέπαμε.

Γίνονταν προσπάθειες για κάποιες πραγματικά παραγωγικές επενδύσεις και κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να προστατεύσουμε προνόμια. Γίνονταν προσπάθειες ν’ ανοίξει η Ελλάδα τα φτερά της και να σπάσει τα μονοδιάστατα δεσμά της με κάποιους Διεθνείς φορείς κι εμείς κατεβαίναμε στο λιμάνι για να εμποδίσουμε μια επένδυση και ένα άνοιγμα στη μεγαλύτερη και στην πιο αναπτυσσόμενη δύναμη παγκοσμίως.

Εάν δεν τα δούμε αυτά κάποτε, θα καθόμαστε μεταξύ μας, όπως είπα και προηγουμένως, κάποιοι πάσχοντας από ιδεολογική αβιταμίνωση κάποιοι άλλοι από ηθική αβελτηρία, να παρακολουθούμε το κορυφαίο όργανο του κλάδου το Γ.Σ. στο κατάντημά του. Να έχουμε εδώ μέσα άτομα που δεν έχουν ανοίξει ποτέ το στόμα τους να μιλήσουν και να μην διερωτάται κανένας τελικά ποιό είναι το νόημα του Γενικού Συμβουλίου;

Ένα Γενικό Συμβούλιο που συγκαλείται έξι φορές το χρόνο, μια φορά κάθε δίμηνο, και βιαζόμαστε να φύγουμε, Που συνήθως συνεδριάζει χωρίς απαρτία, η απαρτία υπάρχει μόνο για λίγο διάστημα στην αρχή. Πώς θα προχωρήσουμε με ανοχή σε δομές που δημιουργήσαμε όπως θα το Διαβαλκανικό και όλα τα υπόλοιπα. Εγώ έχω διαχωρίσει τη θέση μου επίσημα στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, με δήλωση πρωτοκολλημένη, ότι δε θέλω να έχω καμία σχέση με τέτοιες δομές. Γιατί θέλω να κοιμάμαι τα βράδια ήσυχος συνάδελφοι.

Σε κάποια πράγματα θα συμφωνήσω με τον Αλέκο. Δεν είναι το μοναδικό αυτό που θα αναφέρω. Το έχω πει κι εγώ σε προηγούμενα Γενικά Συμβούλια, ήταν ανάγκη εδώ και χρόνια, να γίνει ουσιαστικό καταστατικό συνέδριο στην ΑΔΕΔΥ.

Εάν δε βλέπουμε το πρόβλημα που υπάρχει στην ΑΔΕΔΥ, την απομόνωση από τη βάση, από τις Ομοσπονδίες, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Εκτελεστική Επιτροπή, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το Γενικό Συμβούλιο, τότε δεν αξίζουμε να είμαστε εδώ.

Γιατί ή κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ή κοροϊδεύουμε τον κόσμο.

Ευχαριστώ.