Επιλεκτική μνήμη.

«Αχός βαρύς ακούγεται

πολλά ντουφέκια πέφτουν,

μήνα σε γάμο ρίχνονται

μήνα σε χαροκόπι;

Μηδέ σε γάμο ρίχνονται

Μηδέ σε χαροκόπι….»

Παρακολουθώντας την κραταιά μάχη που διεξήγαγε το τελευταίο διάστημα η χλιδάτη νομενκλατούρα, των νυν νεόπλουτων τέως «σοσιαλιστών» και οι από «άμβωνος ιεροκήρυκες» της, κατά της από το 1975 οριστικά έκπτωτης μοναρχίας, δεν ξέρω γιατί μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του δημώδους ποιήματος από τα μαθητικά μου χρόνια.

Αφορμή αυτής της μάχης ήταν η απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου σχετικά με την «Βασιλική περιουσία», την «προίκα» δηλαδή της Ελληνικής πολιτείας στην τέως Βασιλική οικογένεια. Οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται, αλλά και οι φιλίστορες νεώτεροι ίσως έχουν διαβάσει, για μια άλλη μάχη που είχαν δώσει οι «προοδευτικές δυνάμεις» την δεκαετία του 60, εναντίον μιας άλλης προίκας, εκείνης που χορηγήθηκε στην νυν Βασίλισσα της Ισπανίας Σοφία, (επί τη ευκαιρία απορώ πως δεν έχει εγερθεί ακόμα αίτημα επιστροφής της συγκεκριμένης προίκας από τους πάσης φύσεως «χαρούμενους»). Επί της ουσίας της διαμάχης και της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ουδέν σχόλιον. Οι θεσμοί και τα θεσμικά όργανα έχουν την δημοκρατική νομιμοποίηση και είναι θωρακισμένα με την λαϊκή βούληση ώστε οι αποφάσεις τους οφείλουν να γίνονται από όλους σεβαστές. Όπως ακριβώς συνέβη και με την αμετάκλητη απόφαση του δημοψηφίσματος του 1975.

Όμως από του σημείου αυτού μέχρι την αχρεία εκμετάλλευση που επιχειρούν ορισμένοι «τζάμπα μάγκες», (οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω δεν είναι καθόλου μα καθόλου τζάμπα), η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Γιατί το ήθος και η ευπρέπεια δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνονται βορά στις σκοπιμότητες του κάθε λιμοκοντόρου καλοπληρωμένου επαγγελματία λιβανιστή του «εκσυγχρονισμένου» καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ. Γιατί τότε η αλήθεια, εκείνων που με ήθος με συνέπεια και με θυσίες αγωνίστηκαν κατά της μοναρχίας, ηχεί κίβδηλη στο στόμα των «χαρούμενων λουλού(δου)δων» της διαπλοκής και της σαλονάτης νεογκλαμουριάς, του κάλπικου εκσυγχρονιστικού προοδευτισμού.

Όταν μάλιστα δεν είναι μόνο η ιταμότητα που υπερβαίνει τα όρια του σεβασμού της προσωπικότητας του, οριστικά ηττημένου, αντιπάλου, αλλά και η διπλή συμπεριφορά που μαρτυρά την υστεροβουλία και την μεροληπτικότητα των θέσεων. Όταν οι άλλες «προίκες», των εργολάβων και των «Εθνικών μας» προμηθευτών, της διαπλοκής, γίνονται «γαργάρα». Όταν επιχειρείται να σβήσει από την μνήμη του λάου η μεγάλη ληστεία του χρηματιστηρίου, που δημιούργησε πολλά «νέα τζάκια» και χρύσωσε με «νέες προίκες» τα παλιά, με προικοδότη τον ιδρώτα δεκαετιών εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών.

Βεβαίως, μπροστά σε αυτήν την προσπάθεια να οδηγηθεί ένας ολόκληρος λαός στη συλλογική λήθη, αποτελεί παρωνυχίδα το ότι αποσιωπούνται άλλα μικρότερα ζητήματα που σε οποιαδήποτε πραγματική και όχι κατ΄ επίφαση δημοκρατία θα είχαν οδηγήσει σε παραιτήσεις όχι μόνον πρόσωπα αλλά και κυβερνήσεις. Ίσως υπό αυτό το πρίσμα να είχε δίκιο ο κύριος Γιαννόπουλος όταν μιλούσε για το «κωλόσπιτο» της Εκάλης, (αλήθεια ποια είναι σήμερα η αξία του), και ίσως υπό αυτό το πρίσμα δεν πρέπει να ασχολούμαστε και με μία άλλη πτυχή αυτής της προίκας που συνεχίζει να καταβάλλεται κατ’ έτος από τους Έλληνες εργαζόμενους. Ίσως πρέπει να ξεχάσουμε ότι στην Ελλάδα το πλέον «βαρύ και ανθυγιεινό» επάγγελμα δεν είναι των εργαζόμενων στα ορυχεία, δεν είναι των οικοδόμων, δεν είναι των ναυτεργατών, αλλά εκείνο του ιπταμένου συνόδου αφού κατά (παγκόσμια;) αποκλειστικότητα κάθε χρόνος εργασίας προσαυξάνεται με 6 πλασματικούς μήνες με αποτέλεσμα η πλήρης σύνταξη να χορηγείται στα 23 και κάτι χρόνια υπηρεσίας.

Ίσως κανένας δεν θα παρεξηγούσε τους «φουστανελάδες της ανακτορικής φρουράς», του Μαξίμου για την σιωπή τους γιατί βέβαια κάποια στιγμή πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε με το παρελθόν και να εργαστούμε συστηματικά για την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι οι φουσκωμένες τσέπες τους δεν θα τους δημιουργούσαν επιλεκτική μνήμη, ακόμα χειρότερα, ότι δεν θα οφείλουν αυτήν την οικονομική τους ευμάρεια στην συμβολή τους στην προσπάθεια του Μαξίμου να καλλιεργήσει στους πολίτες την επιλεκτικότητα της μνήμης κατά το κομματικό της συμφέρον.

10-01-2003 (ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ)

Αντώνης Αντωνάκος

Αντιπρόεδρος της ΟΛΜΕ