Εικονική απεργία:

 

1α.γεγονός κάτι που συνέβη σε μια δεδομένη χρονική στιγμή ή σε μια συγκεκριμένη περίσταση.

β. για γεγονότα με ιδιαίτερη σημασία και σπουδαιότητα (συνήθως πληθυντικός): γεγονότα στην Kύπρο. Θα έχουμε γεγονότα, εξελίξεις. Στην πορεία έγιναν γεγονότα, φασαρίες. || Kάθε του έκθεση είναι ένα γεγονός, δημιουργεί συζητήσεις, κάνει ντόρο, είναι κάτι ξεχωριστό.

2. για κάτι αναμφισβήτητο: Tο γεγονός είναι ότι βρισκόμαστε σε δεινή οικονομική κατάσταση.

[λόγια < αρχαία: γεγονός, μετοχή ουδετέρου του ρήματος γίγνομαι]

Με αφορμή την 24ωρη «απεργία» της ΑΔΕΔΥ της 5ης Φεβρουαρίου, την οποία πληροφορήθηκα από τις ειδήσεις την ημέρα πραγματοποίησης της, αναρωτήθηκα αν αυτή η «απεργία» αποτελεί, πράγματι, ένα γεγονός. Αναζητώντας στο λεξικό το «σημαινόμενο», η απορία μου εξακολουθεί να παραμένει. Αν κατέληγα σε κάποιο συμπέρασμα, αυτό θα ήταν ότι η συγκεκριμένη «απεργία» υπήρξε μόνο ως επικοινωνιακό γεγονός. Με δεδομένη μάλιστα την κυριαρχία της τηλεόρασης στη σημερινή «ενημέρωση», ως ένα γεγονός μιας εικονικής πραγματικότητας. Αυτό είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός! Καθώς έτσι έχουν, κατά τη γνώμη μου, τα πράγματα, στους πολίτες, στην κοινωνία, θύμισε τον μύθο του Αισώπου.

«Κώνωψ ἐπιστὰς κέρατι ταύρου καὶ πολὺν χρόνον ἐπικαθίσας, ἐπειδὴ ἀπαλλάττεσθαι ἔμελλεν, ἐπυνθάνετο τοῦ ταύρου εἰ ἤδη βούλεται αὐτὸν ἀπελθεῖν. Ὁ δὲ ὑποτυχὼν εἶπεν· «Ἀλλ᾿ οὔτε, ὅτε ἦλθες, ἔγνων, οὔτε, ἐὰν ἀπέλθῃς, γνώσομαι.»

Αναζητώντας ερμηνείες για την εμμονή σε τακτικές που ακολουθούν την «πεπατημένη» από το παρελθόν αδιέξοδη οδό, ενώ τόσο οι εθνικές όσο και οι διεθνείς συνθήκες έχουν δραματικά αλλάξει, δεν μπόρεσα να δώσω άλλη ερμηνεία από την αδυναμία κατανόησης τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο των ρεαλιστικών δεδομένων, δίχως την οποία δεν είναι δυνατόν να καθοριστούν οι στόχοι, η στρατηγική και εν τέλει η τακτική του συνδικαλιστικού κινήματος.

Έτσι, είναι μοιραίο να παγιδεύονται οι «ηγεσίες» στον μοναχικό και αναποτελεσματικό δρόμο που είχαν χαράξει σε άλλες εποχές και ο οποίος τις οδήγησε σε απομόνωση, όχι μόνο από την κοινωνία αλλά και από τους εργαζόμενους, τους οποίους, κατά τεκμήριο, υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Επιμένοντας να «χορεύουν» στο ρυθμό που τους υπαγορεύουν εκείνοι που, σε πείσμα της λογικής και διαγράφοντας επιλεκτικά από την μνήμη και τη συλλογιστική τους ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του 20ου αιώνα παγιδεύονται στις κομματικές τακτικές που υπαγορεύουν τη δημιουργία «ρευμάτων ανατροπής», (ΣΥΡΙΖΑ), ή στη λογική που, καταχρώμενη την ανοχή της κοινωνίας, καταργεί το κοινωνικό συμβόλαιο, καλώντας τον λαό σε ανυπακοή και κατάργηση νόμων της κοινωνίας στην πράξη, επιλεκτικά. Συμβάλλει έτσι η συνδικαλιστική ηγεσία στο να εξακολουθούν να «αντιμετωπίζονται στην Ελλάδα ως λογικές, ιδέες που αλλού προκαλούν γέλιο ή αποστροφή (συνήθως και τα δύο συγχρόνως)», Στάθης Ν. Καλύβας,-«Τι είναι η Μεταπολίτευση;»-, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 3/2/2013.

Αλλά, αν ισχύει το κοινώς λεγόμενο, ότι δηλαδή «η πολιτική δικαιώνεται εκ του αποτελέσματος», δεν ισχύει τάχα το ίδιο και για τους στόχους, τη στρατηγική, την τακτική και τους αγώνες του συνδικαλιστικού κινήματος; Ας φανταστούμε τον αυτάρεσκο και αλαζονικό απολογισμό ενός στρατηγού που δεν θα έκανε έναν απολογισμό βασισμένο στις νίκες και στις ήττες του, αλλά θα κόμπαζε για το πλήθος των εκστρατειών του, έστω και αν είχαν όλες καταλήξει σε «πύρρειο ήττα». Δεν θα γινόταν περίγελως της ιστορίας;

Το ερώτημα λοιπόν που απομένει είναι, αν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε ότι ο δρόμος που ακολουθούμε είναι μοναχικός, επειδή είναι αδιέξοδος. Οι εργαζόμενοι και η κοινωνία το έχουν κατανοήσει. Δεν είναι καιρός να το συνειδητοποιήσουμε και εμείς;

 

Αντώνης Αντωνάκος Αντιπρόεδρος Α.Δ.Ε.Δ.Υ 7-2-2013

mailto:antonis@antonakos.edu.gr http://www.antonakos.edu.gr