Η «Πτώση του Τείχους» και ο Καραμανλής.
Κοίτα πως σκέπτεσαι όταν έχεις γεννηθεί στην Τουρκοκρατούμενη Πρώτη, έχεις βιώσει τη μάχη με τους κομιτατζήδες, την μαύρη φτώχεια και τη δυστυχία γηγενών και των προσφύγων του 22, όταν έχεις αποφοιτήσει από το 8ο και όχι από το Κολλέγιο, όταν έχεις βιώσει πολέμους κατοχές και εμφυλίους. Είναι δίδαγμα για τους ηγετίσκους του σήμερα που βλέποντας τη σκιά τους στον ήλιο την περνάνε για μπόι.
Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Βαρβιτσιώτη (όπως αναπαράγεται στην ΕΣΤΙΑ 30/9/2017) το οποίο καταγράφει τις απόψεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Νοέμβριο του 1989 μετά την πτώση του Τείχους.
«Χαίρομαι και εγώ μαζί σου, γιατί πράγματι το γεγονός αυτό είναι συγκλονιστικό. Διότι το Τείχος του Βερολίνου είχε μεγαλύτερη σημασία από το ότι χώριζε στα δύο μια μεγάλη χώρα. Στην πραγματικότητα χώριζε δύο διαφορετικούς κόσμους. Η πτώση του Τείχους σηματοδοτεί την απαρχή απελευθέρωσης εκατομμυρίων ανθρώπων που ζούσαν κάτω από τη σοβιετική κυριαρχία. Και παράλληλα σημαίνει την ήττα του Μαρξισμού. Είναι το πιο σπουδαίο γεγονός της μεταπολεμικής περιόδου.
Μη νομίσεις όμως ότι η απελευθέρωση των κρατών από τον υπαρκτό σοσιαλισμό θα είναι ανέφελη. Πολύ σύντομα θα «ξυπνήσουν» όλες οι φυλετικές, εθνοτικές, θρησκευτικές αντιπαλότητες, που ως τότε δεν τολμούσαν να εκδηλωθούν, και τοπικές συρράξεις θα εκραγούν.
Ακόμη δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση είχε πραγματοποιήσει στο παρελθόν μεγάλη τεχνολογική πρόοδο. Έστειλε τον πρώτο δορυφόρο (Σπούτνικ Ι, στις 4 Οκτωβρίου 1957) σε τροχιά γύρω από τη Γή, και αργότερα τον πρώτο άνθρωπο, ενώ το 1865 τον πρώτο άνθρωπο που περπάτησε στο Διάστημα.
Έπεσε όμως θύμα της τεχνολογικής προόδου στα μέσα επικοινωνίας.
Και έτσι οι κάτοικοι που διαβιούσαν σε κράτη τα οποία βρίσκονταν κάτω από την κομμουνιστική επιρροή, μπορούσαν να συγκρίνουν πλέον τη ζωή τους με τη ζωή των ανθρώπων στα λοιπά ευρωπαϊκά κράτη.
Οι άνθρωποι αυτοί, λοιπόν, ξέχασαν ότι οι αδιαμφισβήτητες βελτιώσεις στο βιοτικό τους επίπεδο – με τη δωρεάν στέγαση, αλλά και τη δωρεάν υγεία και παιδεία – οφείλονταν στο κομμουνιστικό καθεστώς και λησμόνησαν ακόμη τις άθλιες συνθήκες ζωής κάτω από τις οποίες διαβιούσαν πριν.
Τώρα, βλέπουν την τεράστια διαφορά και άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι θυσίασαν για πολλά χρόνια την ελευθερία τους για έναν σκοπό, ο οποίος όπως στην πράξη αποδείχθηκε ουτοπικός. Έτσι, σήμερα σιγά – σιγά βλέπουμε την αυτονόμηση των κρατών δορυφόρων της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό θα είναι το τέλος του κομμουνισμού. Ανεξάρτητα από αυτήν την εξέλιξη, μπορούμε να πούμε ότι από τώρα η Σοβιετική Ένωση είναι ανίσχυρη να παίξει το παιχνίδι που μέχρι σήμερα έπαιζε στη διεθνή σκακιέρα. Αυτό σημαίνει ότι η δυαρχία ΗΠΑ – Σοβιετικής Ένωσης πλέον δεν υπάρχει. Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε. Οδηγούμεθα στην απόλυτη κυριαρχία της μιας εκ των δύο, μέχρι σήμερα, υπερδυνάμεων – των ΗΠΑ.
Σήμερα βρίσκεται στο τιμόνι των ΗΠΑ ο Τζόρτζ Μπούς [σ.σ. ο πρεσβύτερος], που είναι συνετός ηγέτης, και ο οποίος πιστεύω ότι δεν θα κυριευθεί από την αλαζονεία της εξουσίας. Κανείς όμως δεν γνωρίζει τι θα πράξει ο επόμενος, αφού καμία δύναμη, ούτε σήμερα ούτε στο ορατό μέλλον, δεν θα είναι ικανή να τον σταματήσει.
Έτσι είναι ενδεχόμενο να βρεθούμε μπροστά σε αποφάσεις που θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε άλλου είδους δεινά. Εύχομαι οι προβλέψεις μου αυτές, για το καλό όλων, να μη βγούν αληθινές.
Αλλά αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία, θα διαπιστώσει ότι κάθε φορά που υπήρξε μονοκράτορας στην παγκόσμια σκακιέρα, πριν καταστραφεί ο ίδιος – πράγμα που αργά ή γρήγορα θα συμβεί – είχε δημιουργήσει τεράστια προβλήματα σε ολόκληρη την υφήλιο.»