Απώλεια.

 

Σε ανέσυρα

από την απεραντοσύνη

της ατέρμονης ερήμου.

Χαμένη παράδερνες

στους χωρίς μορφή

χαμαιλεόντιους λόφους.

Ακόρεστη δίψα

το μόνο σου κρίμα.

Αναζήτηση του άμορφου

το μόνο ιδανικό σου.

Αντικατοπτρισμοί

μοναδική σου γνώση

Σύντροφοι σου

άπειροι, ανώνυμοι κόκκοι

της καυτής άμμου.

 

Σε ονόμασα Αγνή.

Ήσουν αγνή

γιατί δεν ήξερες.

Σου έμαθα να ξεδιψάς

στην όαση.

Να αναπαύεσαι στην σκιά

του βαθύσκιωτου φοίνικα.

Η αλήθεια που ήξερα

έγινε δική σου γνώση.

Και είχες μια δίψα…

Και εγώ σου ατέλειωτα

κοιτάζοντας σε στα μάτια

για να προλαβαίνω

το κάθε σου θέλημα.

 

Σου έδειξα την αγάπη!

Στο τέλος ένοιωσες

ότι δεν έμενε τίποτε άλλο

να μου πάρεις.

Τότε μετάνιωσα.

Ήταν όμως αργά…

Είχες μάθει να φεύγεις.

Χάθηκες γρήγορα

με το πρώτο

περαστικό καραβάνι.

Πλανήθηκες πάλι

στους άμορφους λόφους.

Με μεγαλύτερη δίψα…

Μια αλλιώτικη δίψα!

 

Δικό μου το φταίξιμο:

Σε έκανα άπληστη

κι ήμουν φτωχός

Τώρα το ξέρω το λάθος μου

Γνώρισες σύντομα

τη γνώση της ζωής.

Σ’ αγαπώ πάντα

μα δεν σε αναζητώ πια,

θα ’ναι μάταιο.

Δεν είσαι πια η Αγνή.

Είσαι η Απώλεια.

(1970)