Αποχαιρετισμός στα όπλα

Αποχαιρετισμός στα όπλα.

Αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι καλό καλοκαίρι,

Συμπληρώνονται σε τρείς μήνες 35 χρόνια από την εκλογική νίκη της «Αλλαγής» του Αντρέα. Όποιος δεν έζησε εκείνη την περίοδο δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει «για πρώτη φορά Αριστερά». Ευτυχώς οι διεθνείς συνθήκες δεν επέτρεψαν να εξελιχθεί σε απόλυτα Μπααθικό ολοκληρωτικό εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς. Παρ’ όλα αυτά πολλές πλευρές της δημόσιας ζωής με αποκλεισμούς και διώξεις αποτελέσματα μιας ανερμάτιστης αλαζονείας που πήγαζε από την υποτιθέμενη ιδεολογική και ηθική υπεροχή δεν απείχαν πολύ από ένα τέτοιο καθεστώς. Όπως επισημαίνει ο Κορνήλιος Καστοριάδης σε συνέντευξή του «αν υπήρχε μία οιονεί ολοκληρωτική κατάσταση στην Ελλάδα, ήταν αυτή που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ επί 8 χρόνια, όπου για να πάρει ένας ένα δάνειο από μια τράπεζα έπρεπε η κλαδική να δώσει το πράσινο φως».

Συμπληρώθηκαν επίσης 34 χρόνια από την θέσπιση του νόμου 1264/82 ο οποίος δημιούργησε νέα δεδομένα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με αυτά τα νέα δεδομένα και σε αυτό το κλίμα έγιναν οι πρώτες συνδικαλιστικές εκλογές το Φθινόπωρο του 82.

Διορίστηκα το Σεπτέμβριο του 81 ένα μήνα προ των βουλευτικών εκλογών. Δυο μήνες μετά, στη Ρηγίλλης, μια χούφτα άνθρωποι που με τη βία ξεπερνάγαμε του 10 βάλαμε τις βάσεις για τη δημιουργία της ΔΗ.ΚΙ. – Δ.Α.Κ.Ε. Δ.Ε. Από εκείνη τη γενιά των πρώτων που όρθωσαν ανάστημα απέναντι στην αλαζονεία και τον αυταρχισμό της «Αλλαγής και των λοιπών Δημοκρατικών Δυνάμεων» πολλοί έχουν φύγει για πάντα από κοντά μας και εγώ είμαι ίσως ο τελευταίος που αποχωρώ «αποχαιρετώντας τα όπλα».

Τα πρώτα χρόνια ήμασταν «αποσυνάγωγοι». Αντιμετωπίζαμε την απαξιωτική συμπεριφορά των «δημοκρατικών και προοδευτικών» συνδικαλιστικών παρατάξεων. Δεν μας δέχονταν ούτε ως οργανωτικούς γραμματείς στα πρωτοβάθμια. Ένας «ιδεολογικός ολοκληρωτισμός» και μια «προοδευτική τρομοκρατία» είχε δημιουργήσει ένα πέπλο σιωπής επιβάλλοντας μια παραχαραγμένη και μονόπλευρη προσέγγιση της πρόσφατης ιστορίας που εν πολλοίς αντέστρεφε την πραγματικότητα.

Όλα αυτά τα αντιμετωπίσαμε και σε 4 χρόνια η παράταξη στην ΕΛΜΈ ήταν πρώτη με διαφορά και εγώ έγινα πρόεδρος το 85-86. Όπως και στην κεντρική ΔΑΚΕ έτσι και τοπικά το αποτέλεσμα ήταν καρπός συλλογικής προσπάθειας και δεν οφειλόταν ούτε σε πεφωτισμένες ηγεσίες ούτε σε συνδικαλιστικά «νταηλίκια». Απλά πείσαμε τους συναδέλφους –ακόμα και αυτούς που δεν μας ψήφιζαν- ότι ήμασταν καλύτεροι.

Η κατάσταση ωστόσο συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια ακόμα στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1995 η ΠΑΣΚ εκβιαστικά μας αρνιόταν την θέση του Αντιπροέδρου και χρειάστηκαν τρεις ψηφοφορίες και η επιμονή των άλλων παρατάξεων για να γίνω Αντιπρόεδρος.

Γι’ αυτό θεωρώ σημαντική νίκη της ΔΑΚΕ την εκλογή στην προεδρία της ΟΛΜΕ το 2003. Για την παράταξη αλλά και για μένα προσωπικά ήταν η κορυφαία δικαίωση των αγώνων που είχαμε δώσει όλα αυτά τα χρόνια εκατοντάδες συνάδελφοι σε όλοι τη χώρα. Είναι χαρακτηριστική της σημασίας αυτής της εκλογής η απήχηση που είχε στον τύπο ακόμα και τον φιλοκυβερνητικό της εποχής που την αντιμετώπισε σαν «αλλαγή εποχής». Είναι χαρακτηριστικό – και περιεκτικό το δημοσίευμα της Αυριανής. «Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ. Χαμηλών τόνων, αλλά μαχητικός και ανυποχώρητος, στην εκφορά και υπεράσπιση των απόψεων του, ο νέος πρόεδρος της ΟΛΜΕ, θα καταγραφεί σίγουρα, στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος και δη αυτού των εκπαιδευτικών, ως εκείνος που τερμάτισε την κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ και των κομμάτων της Αριστεράς, στον έλεγχο του προεδρείου της Ομοσπονδίας. Με άλλα λόγια, θα περάσει στην ιστορία της Ομοσπονδίας, ως ο πρώτος πρόεδρος της, που προέρχεται από τη συντηρητική παράταξη.»

Από τότε η παράταξη, παρά την περιπέτεια της κρίσης και των μνημονίων, έχει «κατακτήσει» τρείς φορές την προεδρία της ΟΛΜΈ με τους άξιους συναδέλφους Δ. Γεώργα, Δ. Πεππέ και Ν. Παπαχρήστο, αποδεικνύονταν ότι η ιδεολογική συνέπεια αναγνωρίζεται και η συλλογική δουλειά φέρνει αποτελέσματα. Αξίζει να επισημανθεί ότι την ίδια περίοδο η κάποτε κραταιά, παντοδύναμη και αλαζονική ΠΑΣΚ έχει εξαφανισθεί από το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ.

Αποχωρώντας μετά από 35 χρόνια υπηρεσίας θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους, ανεξαρτήτως παρατάξεων, με τους οποίους συνεργάστηκα προσπαθώντας να υποστηρίξουμε τα δίκαια των καθηγητών και της εκπαίδευσης. Θεωρώ κορυφαία τιμή τη δυνατότητα που μου δόθηκε να εκπροσωπήσω όχι απλά τη μεγαλύτερη ομοσπονδία του Δημοσίου αλλά και έναν κλάδο με ιστορία και αγώνες για ποιότητα και διαχρονικές αξίες. Προσπάθησα πάντοτε «χωρίς φόβο και πάθος» να σταθώ στο ύψος αυτής της τιμής.

Θα ήθελα τέλος να ευχαριστήσω θερμά όλους τους συναδέλφους συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ για τους κοινούς αγώνες που κάναμε και για τη φιλία τους που έκανε «ταξίδι πιο όμορφο».

Και πάλι καλό καλοκαίρι,

Με φιλικούς χαιρετισμούς Αντώνης Αντωνάκος

25 Ιουλίου 2016

Υ.Γ. Θα είμαι πάντα στη διάθεσή σας, γιατί μπορεί να αποχωρώ αλλά… δεν αποστρατεύομαι.