Πρόταση για το καταστατικό συνέδριο.
Η προφανής αδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος, 5 χρόνια μετά το ξέσπασμα της αδιανόητης μέχρι το 2009 οικονομικής κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, να διατυπώσει ένα πειστικό λόγο τόσο προς τους εργαζόμενους, τους οποίους εκπροσωπεί, όσο και προς την κοινωνία και η συνακόλουθη αποτυχία να συσπειρώσει τα μέλη του σε διεκδικητικούς αγώνες και να διαμορφώσει κοινωνικές συμμαχίες καταδεικνύεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο και από το αδιέξοδο που συντηρείται εδώ και ένα χρόνο, λόγω των στείρων δογματισμών και ενδεχομένως των υπαγορευόμενων από συνδεδεμένες με τη συγκυρία κομματικές σκοπιμότητες, στο ζήτημα της συγκρότησης του προεδρείου της Ε.Ε. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ..
Η προσπάθεια να καλυφθούν τα αδιέξοδα πίσω από μονότονα επαναλαμβανόμενα και στείρα «τσιτάτα» κατά του «νεοφιλελευθερισμού» και των μνημονίων της Τρόικας και της Ε.Ε., η το ίδιο μονότονη και στείρα επίκληση της αγωνιστικότητας και της διάρκειας των κινητοποιήσεων (σαν να πρόκειται για πίτσα με το μέτρο), της «ταξικότητας» και του προσδιορισμού του «εχθρού» (Κυβέρνηση, Ε.Ε., Διεθνής Καπιταλισμός, «κυβερνητικός συνδικαλισμός» κ.λπ.) δημιουργεί διαχωριστικές γραμμές όχι μόνο με εκείνους που επιχειρεί να «βάλει απέναντι» και να περιθωριοποιήσει αλλά και μεταξύ εκείνων που υποτίθεται ότι είναι στην «ίδια πλευρά» της «προόδου και της ανατροπής» αφού οι κομματικές σκοπιμότητες ή οι ιδεοληπτικοί δογματισμοί εμποδίζουν την συγκρότηση ενός κοινού μετώπου.
Τα προβλήματα ασφαλώς δεν είναι καινούργια. Προϋπήρχαν και είχαν κατ’ επανάληψη επισημανθεί από εκείνους που έβλεπαν ότι μοιραία η εποχή των «παχιών αγελάδων» της ανέξοδης κριτικής στα πάντα και των κενών περιεχομένου ρητορειών κάποτε θα τελειώσει. Και το έβλεπαν κάποιοι που, ακόμα και όταν ο χώρος τους είχε την αριθμητική πλειοψηφία και κατηγορείτο για «κυβερνητικό συνδικαλισμό» υπηρετούσε στην ουσία με τον αλλοτριωμένο «λόγο» και τις «θέσεις» του (που στην πλειονότητα δεν ήταν ιδεολογικά δικές του) το θολό νεφέλωμα των «αριστερών» και «προοδευτικών» δυνάμεων όπως αυτό κατέληγε να διαμορφωθεί από τις αέναες μεταξύ τους «ιδεολογικές» καντρίλιες στην προσπάθεια τους να κυριαρχήσουν στο Σ.Κ. και να το χρησιμοποιήσουν σαν αιχμή του δόρατος του πολιτικού – κομματικού τους αγώνα. Όμως είναι εκπληκτικό ότι τώρα στην εποχή της ανεργίας του 30%, της εργασιακής ανασφάλειας, των κοινωνικών αδιεξόδων, της δραματικής υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου και των κοινωνικών υπηρεσιών εμείς συνεχίζουμε να «παίζουμε το ίδιο έργο». Και δεν φαίνεται να μας απασχολεί η «άδεια πλατεία». Πεπεισμένοι ότι μόνο ο «γιαλός είναι στραβός» εξακολουθούμε να «αρμενίζουμε στραβά». Ο Δον Κιχώτης με τη σκουριασμένη πανοπλία του καβάλα στον κακόμοιρη Ροσινάντε ακολουθούμενος από το Σάντσο Πάντσα καταδιώκοντας τις φαντασιώσεις του. Τι κι αν η πραγματικότητα είναι διαφορετική από τις «θεωρίες» μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Τελικά η προσπάθεια ανασυγκρότησης του Σ.Κ. γενικότερα και της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. ειδικότερα δεν εξαρτάται ούτε από βερμπαλιστικές και χωρίς περιεχόμενο, κυρίως επικοινωνιακού χαρακτήρα, προσεγγίσεις που αφορούν είτε την ενοποίηση με την Γ.Ε.Σ.Ε.Ε. είτε τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο που θα «καταργήσουν» τους «περιορισμούς» στην οργάνωση και τη συμμετοχή. Τρία είναι τα κύρια προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπισθούν.
Α) Η διαμόρφωση συνθηκών και δομών ουσιαστικής συνοχής με τις Ομοσπονδίες μέλη και η προώθηση διαδικασιών συμμετοχής και συσπείρωσης των εργαζομένων. Η διαμόρφωση των προϋποθέσεων μιας ουσιαστικής συλλογικότητας που θα δίνει προτεραιότητα στην ενότητα τη συνοχή και τη μαζικότητα και θα θέτει αναχώματα στη διαβρωτική προσπάθεια «επιβολής» πλασματικών πλειοψηφιών ή ουτοπικών κενολογιών και ιδεολογημάτων.
Β) Η διαμόρφωση σύγχρονου και ρεαλιστικού πλαισίου αρχών και θέσεων και η διατύπωση ουσιαστικού λόγου κατανοητού από τους συναδέλφους και την κοινωνία. Η διαμόρφωση των θέσεων: για τις σχέσεις Δημόσιας Διοίκησης και κοινωνίας, για την ανάγκη ιεράρχησης των κοινωνικών αγαθών, για τις προϋποθέσεις ποιότητας και κόστους ως προσδιοριστικών παραγόντων της έννοιας του κοινωνικού αγαθού, η ενδελεχής εξέταση των όρων και των προϋποθέσεων της κοινωνικής ασφάλισης (καθώς και της επικουρικής) σε συνδυασμό με εμβάθυνση (αντί για στείρους αφορισμούς) σε έννοιες όπως η ανταποδοτικότητα και η «αλληλεγγύη των γενεών», είναι ενδεικτικά μερικοί από τους σημαντικούς τομείς που πρέπει να μας απασχολήσουν.
Γ) Τέλος η οικονομική ευρωστία και αυτοδυναμία της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. πρέπει να μας απασχολήσει ουσιαστικά. Είναι χαρακτηριστική της κακής λειτουργίας της όλα τα προηγούμενα χρόνια η αδυναμία της να αποκτήσει ιδιόκτητη και λειτουργική στέγη και επαρκή διοικητική και λοιπή στήριξη. Αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη προτεραιότητα, η απόκτηση δηλαδή σε συνεργασία με τις κυριότερες ομοσπονδίες μέλη μίας κοινής σύγχρονης στέγης που θα κάλυπτε όλες τις ανάγκες και θα είχε πολλαπλά οφέλη στη συνοχή και στην αποτελεσματικότερη λειτουργία του Σ.Κ., δεν αποτελεί ούτε καν στόχο. Η ελλειμματική εκπροσώπηση στις Διεθνείς συνδικαλιστικές διοργανώσεις και η αδυναμία διοργάνωσης ημερίδων και συνεδρίων διαλόγου και διαμόρφωσης θέσεων διευκολύνει τον μηρυκασμό τετριμμένων ιδεολογημάτων αλλά οδηγεί στην αδυναμία και στην απομόνωση.
Παρά το γεγονός ότι όπως εξελίχθηκε ο «προσυνεδριακός διάλογος» διαφαίνεται ότι είναι μάλλον αδύνατο να πραγματοποιηθεί το συνέδριο στον προκαθορισμένο χρόνο καταθέτουμε ορισμένες προτάσεις χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι αποτελούν συνολική λύση στα προαναφερθέντα προβλήματα.
1) Μέλη: προϋπόθεση συμμετοχής η ένταξη πρωτοβαθμίων και ομοσπονδιών στην Ε.Α.Π. με χρόνο προσαρμογής 2 ή 3 χρόνια. Σε αυτά τα πλαίσια εξετάζεται και η εγγραφή Ι.Δ.Ο.Χ. με ελάχιστο χρόνο σύμβασης πάνω από 6 μήνες με την προϋπόθεση της εγγραφής μέσω Ε.Α.Π..
2) Η μείωση των μελλών του Γ.Σ. στα 45 μέλη και η σύγκλισή του κάθε μήνα.
3) Η μείωση των μελλών της Ε.Ε. σε 9 μέλη και συγκρότησή της ως εξής α) Πρόεδρος β) Αναπληρωτής Πρόεδρος γ) Γ. Γραμματέας δ) Αναπληρωτής Γ.Γ. ε) Οργανωτικός Γραμματέας στ) Γραμματέας Οικονομικού ζ) Γραμματέας Διεθνών σχέσεων η) Γραμματέας Τύπου και Ενημέρωσης θ) Γραμματέας Δικτύωσης και Αλληλεγγύης.
4) Η λειτουργία Γενικής Συνέλευσης απαρτιζόμενης από τους προέδρους ή εκπροσώπους των ομοσπονδιών και το Γ.Σ.. Σε περιπτώσεις αποφάσεων για απεργίες οι πρόεδροι πρέπει να μεταφέρουν θέσεις αποφάσεις των ομοσπονδιών τους. Το συγκεκριμένο όργανο σε κάθε περίπτωση χρειάζεται περισσότερη επεξεργασία.
5) Διαμόρφωση κώδικα δεοντολογίας και ο προσδιορισμός κωλυμάτων και υποχρεώσεων για τα μέλη των οργάνων.
Σε κάθε περίπτωση αυτή τη στιγμή φαίνεται ουτοπική η τυχόν εμμονή στην πραγματοποίηση του Συνεδρίου την προκαθορισμένη ημερομηνία. Εκ των πραγμάτων προκύπτει η ανάγκη αναβολής του για να δοθεί επαρκής χρόνος για την πραγματοποίηση ενός ουσιαστικού και σε βάθος διαλόγου στην Α.Δ.Ε.Δ.Υ. στις Ομοσπονδίες στα Πρωτοβάθμια και στη βάση. Στα πλαίσια αυτά θα ήταν αν όχι αναγκαία τουλάχιστον πολύ χρήσιμη και η πραγματοποίηση ενός διημέρου διαλόγου (όχι συνεδρίου) σε συνεργασία με τις Ομοσπονδίες (με αναλογική εκπροσώπησή τους) στο οποίο θα αναπτυχθεί με άνεση ο προβληματισμός για την κρίση του Σ.Κ. τις ενδογενείς αιτίες και τους τρόπους αντιμετώπισής τους. Σε αντίθετη περίπτωση η πραγματοποίηση του Συνεδρίου τον Δεκέμβριο όχι μόνο κινδυνεύει να είναι άγονη αλλά θα διευρύνει τα προβλήματα αφού θα περιοριστεί σε στείρες αντιπαραθέσεις αντί να αναζητήσει λύσεις στα εμφανή αδιέξοδα που έχουμε οδηγηθεί και από δικά μας μεγάλα λάθη θέσεων (ή ανυπαρξίας θέσεων), στρατηγικής, τακτικής και οργάνωσης.
Αθήνα 16 Νοεμβρίου 2014
Αντώνης Αντωνάκος