Έχουν περάσει μόνο λίγοι μήνες, αλλά στην πολιτική, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης όπως τώρα, ο χρόνος «πετάει». Έτσι η εποχή του «Ολαντρέου», αποτέλεσμα της παράκρουσης που δημιούργησε η ανέλπιστη προοπτική για κατάκτηση της πρωθυπουργίας τον περασμένο Μάιο είναι παρελθόν. Ευτυχώς ο εφιάλτης της άτακτης χρεωκοπίας αποφεύχθηκε στο πάρα πέντε. Χρειάστηκε γι’ αυτό να γίνουν πολλές υπερβάσεις τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Από τότε άρχισε το άχαρο ταξίδι της «προσγείωσης» στον κόσμο πολιτικής ενηλικίωσης και για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ταξίδι μακρινό μετά από μια πολιτική εφηβεία ανέμελη και ξέγνοιαστη, όπου τα πάντα ήταν δυνατά στη στρατόσφαιρα του φανταστικού. Άρχισε η οδύνη του βίαιου συμβιβασμού με τον πραγματικό κόσμο και κατά συνέπεια η μετάβαση από τον «Ολαντρέου» στον «Αλεξαντρέου». Το ταξίδι της σταχτοπούτας με το «επαναστατικό άρμα» της φαντασίας προσγειωθηκε στον αληθινο κοσμο της Αργεντινής και συναντήθηκε με την γκρίζα πραγματικότητα της φαβέλας και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Και ακολουθησε το «ραντεβου» της «κοκκινοσκουφίτσας» με τους «λύκους». Ευρωπαϊκούς και υπερατλατικους. Και η ανακάλυψη ότι ο υπερατλαντικός λύκος «δαγκώνει» πιο τρυφερά, με αγάπη, («Λέω κάτι παρόμοιο με αυτό που προσπαθεί να εφαρμόσει στις ΗΠΑ ο πρόεδρος Ομπάμα». Από τη συνέντευξη στο CNN «ΤΟ ΒΗΜΑ 18-11-2012)!...

Αυτή η ενηλικίωση συμβαδίζει με την βίαιη και οδυνηρή ωρίμανση της Ελληνικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας νεόπλουτης, την οποία η ραγδαία άνοδος του βιοτικού επιπέδου είχε μετατρέψει σε «μαντάμ Σουσού». Και η οποία ως «μήτρα» των «κοινωνικών επαναστατών» των Βορείων προαστίων ενστερνίστηκε τα ιδεολογήματα και τα συνθήματα μιας μικρής αριστερής μειοψηφίας, πραγματικά καταπιεσμένης μετά την ήττα της στον αγώνα για την επιβολή της «δικτατορίας του προλεταριάτου», και μετατράπηκε σε μια κατά φαντασίαν αριστερή και κατά φαντασίαν καταπιεσμένη και αδικημένη πλειοψηφία, η οποία κατέκτησε την εξουσία το 1981 και τα έκανε γης Μαδιάμ. Μια ανώριμη κοινωνία εύκολα παρασύρεται από μύθους και ιδεολογήματα.

Η συλλογική φαντασίωση οδήγησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία. Η συλλογική φαντασίωση μιας κοινωνίας που βίωνε την ανέμελη παιδική και εφηβική της ηλικία, πριν από την οδυνηρή πολιτική της ενηλικίωση και τον αναγκαστικό συμβιβασμό με τον πραγματικό κόσμο. Γιατί η αφθονία, όταν συνυπάρχει με την έλλειψη κανόνων υπαγορευμένων από ένα κώδικα αξιών, οδηγεί στον κορεσμό και στον εκτροχιασμό, στην αδικαιολόγητη βεβαιότητα ότι έχεις μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις. Σε αντιδιαστολή οι δυσκολίες και οι στερήσεις ωριμάζουν τους ανθρώπους πιο γρήγορα και τους κάνουν πιο υπεύθυνους.

Όμως, οι καιροί έχουν αλλάξει δραματικά. Ο κόσμος το 2013 είναι τελείως διαφορετικός από το 1974. Τόσο η οικονομία και οι διεθνείς συνθήκες όσο και η κοινωνία δημιουργούν εντελώς διαφορετικά δεδομένα και δεν επιτρέπουν «επαναστατικές γυμναστικές» και πειράματα.

Σήμερα, πληρώνουμε τις προηγούμενες ονειροβασίες μας, οδυνηρά μεν αλλά τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικά χειρότερα, αν οι συνθήκες δεν ήταν αυτές που είχαν διαμορφωθεί το 1980 από την οικονομική ανάπτυξη της Ευρώπης και της χώρας και αν δεν υπήρχαν οι διεθνείς δεσμοί της που δεν επέτρεψαν το άλμα στο κενό.

Για να επανέλθουμε όμως στη σημερινή κατάσταση, όσο και αν ονειρεύονται ορισμένοι ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα επαναλάβει τη διαδρομή του ΠΑΣΟΚ προς την εξουσία, η πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά μικρή.

Ο λόγος δεν είναι μόνο ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με τη χαρισματική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι κυρίως το γεγονός ότι το κοινωνικό, το οικονομικό και το πεδίο των διεθνών σχέσεων έχουν αλλάξει δραματικά. Συνεπώς έχει αλλάξει και ο «δρόμος» για την εξουσία. Τα συνθήματα, οι υποσχέσεις, οι καταγγελίες δεν αρκούν. Απαιτείται πειστική πρόταση η όποια θα απευθύνεται όχι στο περιθωριακό 3% του εκλογικού σώματος αλλά στην πλειοψηφία του. Η αγανάκτηση και η απόγνωση, που έδωσαν στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και σε αλλά κόμματα ισχυρή αντιπροσώπευση στη βουλή, δεν είναι το καλύτερο διαβατήριο ούτε για την κατάκτηση αλλά πολύ περισσότερο για τη διαχείριση της εξουσίας. Το 1981 η πλειοψηφία των πολιτών επένδυσε στον Α. Παπανδρέου τα έστω και ουτοπικά όνειρα της. Σήμερα, ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτών καταθέτει την οργή και την απόγνωση του στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη Χρυσή Αυγή  και στους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Αλλά, αν ζούσαν οι μπαρουτοκαπνισμένοι ιστορικοί ηγέτες της Αριστεράς, θα συμβούλευαν την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην αυτοθαυμάζεται κοιτάζοντας τον εαυτό της στον «καθρέφτη του αγριεμένου πλήθους», αλλά να μείνει μακριά του. Γιατί το αγριεμένο πλήθος αλλάζει γρήγορα κατεύθυνση και από την αποθέωση σε οδηγεί στην ισοπέδωση. Από το ωσαννά στη σταύρωση.

Το ερώτημα που υπάρχει δεν είναι ο χρόνος που απαιτείται για τη μετάλλαξη του Αλέξη σε «Αλεξαντρέου». Αυτό είναι εύκολο και οι εξελίξεις δείχνουν ότι ήδη συντελείται τάχιστα. Η πραγματική δυσκολία είναι ότι το «μάχιμο σώμα» του ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί και την ραχοκοκαλιά του είναι μάλλον αδύνατο να μεταλλαχθεί σύντομα, ενστερνιζόμενο την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Αυτή είναι μια άλλη μεγάλη διάφορα με το 81. Σήμερα η χώρα είναι στην εντατική και «οι καιροί ου μενετοί». Γι’ αυτό η πιθανότητα να καταλάβει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον χώρο της κεντροαριστεράς είναι ιδιαίτερα περιορισμένη. Γιατί η κοινωνική οργή είναι σαν το ψέμα. Έχει κοντά ποδάρια.

Αντώνης Αντωνάκος   Αντιπρόεδρος Α.Δ.Ε.Δ.Υ   22-2-2013

http://www.antonakos.edu.gr mailto: antonakosantonis@gmail.com

Ανάρτηση - δημοσίευση στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» Παρασκευή 22-2-2013

http://www.parapolitika.gr/ArticleDetails/tabid/63/ArticleID/556508/%C2%ABAlexantreoy%C2%BB.aspx